Uitvinden…

Uitvinden…

Een nieuw leven uitvinden zonder je geliefde, klopt dat? Jazekers want ik ben mijn steun, toeverlaat en klankbord kwijt. En meer. Oeps, ik mis ook regelmatig dat ik kan mopperen op bijvoorbeeld het glas cola dat door zijn onhandigheid omvalt. Echt waar. Ik mis ook zijn gemopper als ik zijn puffer bijvoorbeeld niet goed bij hem gebruik. Al was hij op en wilde hij nog erg graag door met leven, zijn lichaam verloor deze strijd.

Na 5,5 maanden intens regelen en erfenis afwikkelen, komt er gelukkig nu wat relatieve rust op mijn weg. En word ik niet meer zo in beslag genomen door al het geregel. Lees verder

Rouwidylle

Rouwidylle

Rouwen blijkt niet gemakkelijk. Het normale leven oppakken ook niet. Vele onverwachte hindernissen komen er op mijn pad. En Jan is nog meer aanwezig dan ooit. In mijn gedachten en gevoel. Pijnlijk want niet lijfelijk.

Begrijpen

Onlangs trof de ‘Dagelijkse Gedachte’ in mijn mailbox me raak in mijn hart. Een gedachte van Albert Einstein: “Iets weten kan iedereen, de kunst is iets te begrijpen”. En ja dit trof me zo omdat ik zijn dood probeer te begrijpen. En dat lukt me niet. Hoezeer ik ook mijn best doe. Doorvoelen van mijn emoties lijkt het antwoord. Die chaos van gevoelens. Die films die langs mijn netvlies razen. Die gevoelens die steeds van kleur wisselen.

Ter geruststelling van jou als lezer: de heftigheid ervan is minder rauw en chaotisch dan in het begin. Maar in het begin na het overlijden was ik ook totaal op. Dat maakte het nog zwaarder. Zowaar kan ik weer een enkel ieniemienie geluksmomentje ervaren. Maar als ik het opmerk, is het weer weg. Lees verder

Uitvaart en Verder

Uitvaart en verder

Jan’s uitvaart was prachtig, waardig, respectvol en helemaal in zijn stijl. Zonder mijn familie was er niets van terecht gekomen. Ik was helemaal op. Driewerf hulde van hieruit.

De muziek, de persoonlijke speeches, de foto’s, de vele dierbare mensen en de waardige sfeer gericht op afscheid: ik heb alles in me opgezogen. En heb zelfs nog een bewerkt gedicht van mijn moeder uit 2001 voorgedragen, met stromende tranen maar krachtige stem. Omarmd door mijn zus, die het voorlezen zo nodig zou overnemen. Je weet uiteindelijk niet, hoe je je op dat moment zou voelen. Gelukkig had ik hier geen ervaring mee.

Heimwee

Het voelt zo leeg

Zo stil

Nu jij er niet meer bent

Jouw gesprekken,

Je klanten, je voetbal,

Humor, relativering

En korte, rake opmerkingen,

Zo puur!

 

Het gemis verlamt

Waar moet ik heen

Met tralies voor de ramen

De deur op slot

De sleutel weg

 

Hoe kan ik mij bevrijden

Bevrijden van de onrust

In mijn hoofd

In mijn lijf

 

Gedachten fladderen

Overal heen

Niet bij elkaar te rapen

 

Liefs, je vrouwtje

 

En Verder…

De uitvaartdag ging voorbij en ik moest verder. ‘Verder’ is jouw ZZP-bedrijf, zoals we het in 2019 na de verkoop van je oude bedrijf hadden genoemd. Nu ‘Verder’ met een heel andere intentie. En zo waar. Ik wilde helemaal niet verder, maar ja het moet.

Het vele geregel na eega’s overlijden haalde me regelmatig uit mijn fijne roes-coconnetje. Pijnlijk en overweldigend. Al kreeg ik heel erg veel steun, vele kaarten, knuffels, en gelimiteerde bezoekjes, ik moet het uiteindelijk toch zelf doen. Zo dubbel allemaal: nu eindelijk relatief gezien rust na alle chaos en onrust tijdens je ziekbed.

Ik mis je verschrikkelijk en het hele scala aan emoties raasde voorbij. Soms wisselend per uur. Zo intens en zo verdrietig allemaal. Ontstressen gaat ook niet zomaar. Ik heb nog vele gevechten moeten voeren.

Niet alleen met instanties, die vaak slecht meewerken bij het melden van een overlijden. Ik heb regelmatig geroepen: het lijkt wel alsof je een crimineel bent door een overlijden te melden. De idiote regels die bedrijven soms hanteren. Of tegenstrijdige eisen die ze stellen en later weer herroepen. Met mijn tekort aan energie om heel boos te worden. Met mijn korte lontje door burn-out en heftige rouw niet te doen.

Maar ook mensen die melden dat ik hem moet loslaten voed ik op. Ik zoek juist de verbinding en wil je nog heel dichtbij voelen. Onomkeerbaar ga ik stapje voor stapje steeds verder alleen van je af. De scootmobiel (jouw vrijheid) die werd opgehaald: tranen. Ik die zelden kon huilen, heb nog nooit zoveel gehuild.

Mezelf uitvinden

De meest troostende woorden waren dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden. Zo waar. Wie ben ik nog nu zonder jou? De hele dag oplossingen zoeken en ik mis je zo. Na 34 hele jaren elk celletje met elkaar verbonden. Als een veertje voorbij gevlogen.

Mijn hele leven en ons hele leven trekken aan me voorbij. De laatste jaren overschaduwd door al je handicaps en ziekte. Een wirwar van gebeurtenissen. En pogen alle gevoelens te doorvoelen: het mag er allemaal zijn. Lastig en moeilijk, maar de enige weg. Mijn worsteling om ook je mindere kanten te accepteren. En was je eerst teveel thuis met teveel zorg, nu een oorverdovende stilte.

Ondertussen het dagelijkse leven leven. Om rouwdementie lachen. De normale automatismen werken soms ineens niet meer, zoals de voordeur op het nachtslot doen. En om het nog ingewikkelder te maken ben ik bij de masseur ook nog van de te gladde trap gegleden. Met als gevolg gekneusde ribben. Pijnlijk.

Maar ook mijlpalen creëren. De eerste keer dat ik bijna 10.000 stappen had gezet op één dag volgens mijn stappenteller… Wow, weer tijd voor.  Sinds mijn operatie nog nooit gelukt.

Voor mijn omgeving is je overlijden al een feit. Maar echt bevatten kan ik het nog steeds niet…

R.I.P. lieve eega

R.I.P. lieve eega

Deze titel is verbijsterend voor degene die dit nog niet wist. En ja dat was het voor ons ook. Eega Jan is helaas onverwacht 18 april jl. om 3.15 uur in de nacht overleden. Ik zag het aankomen, maar kon hem zijn hoop en positieve instelling niet ontnemen. En kon daardoor bijna niemand waarschuwen. In spagaat eerlijk gezegd.

Korte update

De laatste blog op 6 februari over zijn heupoperatie met aansluitend een kunstheup na een val *Klik* verhaalt deze nieuwe episode. Twee maanden revalidatie: helemaal opnieuw beginnen met schuifelen achter zijn Mercedes-rollator. En daarna is hij slechts kort thuis geweest. Ik kan het eerlijk gezegd niet helemaal meer reconstrueren: wattenhoofd oftewel rouwdementie.

Hoe dan ook kreeg hij na korte tijd thuis hoge koorts en ademnood. Met loeiende ambulance naar het ziekenhuis getransporteerd. Wat waren we geschrokken. Niet weer hè? Het bleek uiteindelijk een longontsteking die zijn COPD triggerde. Hij rookte verdorie al zes jaar niet meer! Tegen elk advies in wilde hij naar huis. Maar dat werd slechts een paar dagen, met zuurstof en vernevelaar en puffers, en moest hij opnieuw naar het ziekenhuis. Daar bleek hij tot onze verbijstering uitbehandeld en ging het snel. Revalidatie was geen optie meer. Een prognose kon niet worden gegeven: dagen, weken of maanden? We hadden nog de ijdele hoop dat hij na de longontsteking nog kon opknappen. En leefden daarnaar.

Zorghotel

Om thuis alles te regelen, zoals een hoog-laagbed in de woonkamer, besloten we voor een weekje tot een mooi zorghotel. Luxe kamer met zijdelings zicht op zee. Helaas niet vergoed door de ziekteverzekering. De volgende dag ben ik daar ook gekomen. Maar de thuiszorg in het zorghotel meldde alras dat eega’s zorg te intensief voor ze was.

Al onze buren werden meteen ingeschakeld om de woonkamer her in te richten. Dat deden ze top. Wat een bijzondere wijk hebben wij toch! Wel waarlijk straattheater omdat het alarm van onze beveiliging loeide. Alle heren hadden andere oplossingen, tot één buurman me belde met: “wat is je code?”. Toen verstomde het lawaai van het alarm.

Topavond

We waren samen maar één nacht in het zorghotel, maar dat was wel een topavond. We hebben zo’n prachtig en puur gesprek gehad! Alles kwam op een heel rustige manier ter sprake. Van beide kanten. Dit was weer de man waar ik verliefd op was geworden. En wij ontmoetten elkaar. Hij meldde later dat het uit zijn tenen moest komen, maar dat hij dit persé wilde bespreken. De kanjer. Ik teer er nu nog op. Wat een bijzonder prachtmens was hij toch! Hoe moeilijk vaak ook.

Naar huis

Eenmaal benauwd en uitgeput thuisgekomen lieten onze (zorg)buren zich van hun beste kant zien. Zij boden zorg omdat de reguliere thuiszorg nog geen plek had. Enorme hulde! Niet genoeg woorden voor.

Inmiddels gebruikte eega ook morfinepleisters om zijn benauwdheid te remmen. Hij had het erg zwaar, maar kon met intensieve hulp en beleid de transfer van bed naar rolstoel nog maken. En werkte zelfs nog een beetje aan tafel.

De tijd thuis bleek slechts 2,5 week te mogen duren. Een waarlijke rollercoaster. Waarin hij zijn hoop niet verloor. Tot het einde, is hij eerst met strijd en zelfs een delier, maar later met pillen rustig, overvallen door de man met de zeis. Na nog wel een in allerijl opgetrommelde nachtzuster in zijn laatste nacht zijn hele levensverhaal te hebben verteld. En zelfs het lijflied van zijn voetbalclub Feyenoord gezongen te hebben: ‘Hand in hand kameraden’. Hoe was dit mogelijk? Prachtig. Bij het moment van overlijden was ik er gelukkig bij.

R.I.P. lieve, bijzondere, onverwachte, pure maar ook Einzelgänger-eega. Ik mis je verschrikkelijk. Al is dit dubbel, want kan nu wel iets meer tot rust komen. Ik draag nu twee horloges. Kan de jouwe nog niet in een doosje doen…

Opnieuw achtbaan

Opnieuw achtbaan

Zaterdagavond 10 december hoorde ik liggend in mijn bed vanuit de verte zacht: “Help”. Dus snel naar de trap gevlogen en naar eega geroepen. Die bleek gevallen. Met de overstap – transfer genaamd – van rolstoel naar trippelstoel achter zijn voetsteun blijven haken.

De politie bleek gevallen mensen niet meer op te mogen tillen. Zij hebben niet genoeg verstand van mogelijke botbreuken. Daarom kwam midden in de nacht een ambulance met twee stoere broeders. Eega is niet de lichtste, dus hadden de broeders een laken onder zijn armen gedraaid en trokken op die manier. Ik hield zijn voeten tegen. En zette daarna de trippelstoel onder zijn halfstaande billen. Lees verder