Acceptatie

“Zet je wonden om in wijsheid”: één van de Dagelijkse Gedachten van afgelopen week. Een quote van Oprah Winfrey. Dé levende legende die dit beoefent. Die wonden dagelijks inzet als wijsheid. Die de transformatie heeft gemaakt. Maar of je daarmee acceptatie bereikt van die wonden?

acceptatie, wijsheid, fluctuerendWonden – of deftiger gezegd trauma’s – kunnen je op velerlei wijzen worden toegebracht. Wat dacht je van de 20-koppige politie-inval in je huis als jongere voor vermeende wandaden van je broer, waarover ik onlangs las? Of juist het najagen van een droom die een droom moet blijven? Met een kinderrijke maatschappij is het uitblijven van deze droom toch echt een wond. Een diepe en wel levenslang.

Besloot ik wijs te worden

Na mijn veertigste en helaas definitief kinderloos, besloot ik wijs te worden. Kun je dat besluiten? Ik deed een poging. Een wijze gerimpelde dame, gelouterd door het leven. In de veronderstelling dat er uiteraard acceptatie kwam voor onze kinderloosheid. En zowaar! Na enkele jaren zwoegen met zware gevoelens en met hulp dit probleem verwerkt te hebben had ik het geaccepteerd. En deed noeste pogingen wijs te worden.

Toch, op onverwachte momenten, werd de wond weer aangeraakt. Ook jaren later nog. Levenslange acceptatie werd een illusie. Elke keer opnieuw, al genoot ik optimaal van de goede rustiger jaren. Want ja die waren er ook. Nu, ruim vierenhalve maand na het overlijden van onze Mara, begint er gelukkig ook weer acceptatie te komen. Ons laatste poezenkindeke. Al blijft het huis leeg. Tergend leeg. En gedenken we aanstaande maandag ook nog de sterfdag van Minet (2006), de moeder van Mara. En dinsdag die van Lotte (2013) haar vriendinnetje en bijna-zusje.

Acceptatie

Na zware maanden is de acceptatie om Mara zodanig dat ik weer blijdschap kan voelen. Om het mooie weer; de temp is toch heerlijk stabiel en die korte regenbuien toch zomerse bewatering voor de tuin? Om leuke vriendschappen. Om onverwachte ontmoetingen of zomaar een goud-van-oud liedje op de radio.

Acceptatie is een groot goed, maar fluctuerend in de tijd. Geen gegeven. Geen vast gegeven. Een golfbeweging. Steeds een laagje dieper verwerken. En met die wijsheid gaat het ook vast lukken… Ooit.

Print Friendly, PDF & Email

33 thoughts on “Acceptatie

  1. Ontzettend mooi geschreven…. wij zijn de gelukkige ouders van een heerlijke dochter van bijna 18, maar heb bij diverse vriendinnen van heel nabij meegemaakt dat het krijgen van de zo gewenste kindjes niet vanzelf of helemaal niet ging…. Accepteren is dan de vervolgstap, maar kan me zo goed voorstellen dat dat ontzettend moeilijk is en blijft….

    • Dank Linda! Ah je dochter bereikt bijna de volwassenenstatus! Alvast van harte… 😉 Het aparte van accepteren van zoiets levenslang blijkt. Elke keer een laagje dieper al denk ik steeds dat ik er ben. Blijkt dus fluctuerend en geen vast gegeven. De eerste vriendinnen die oma worden bijv is zo’n laagje dieper. En nu ons poezenkindeke overleden.

  2. Ik heb ook even gehad kinderloosheid te moeten accepteren en had hier zo ontzettend veel moeite mee. Wat ontzettend mooi dat jij het een plekje hebt kunnen geven. Dat het af en toe nog bovenkomt begrijp ik heel erg goed. Verdrietig van de poezenkindjes :(. Wel ontzettend mooi geschreven! liefs!

    • Hallo Marieke,
      De weg naar zwangerschap kan ook al heel moeilijk en zwaar zijn. Ik begrijp dat je een kindje hebt nu? Van harte!
      Als je echter definitief kinderloos wordt na jarenlang medische molen is de klap na alle maandelijkse hoop en wanhoop echt groot. Dank voor je begrip en complimenten! Blij mee… 🙂 Liefs terug.

  3. Acceptatie is vaak nodig om door te gaan. Veel vriendinnen van mij zijn ook die leeftijd en kinderloos, gewenst of ongewenst, de acceptatie zag ik bij hun wel heel moeilijk was.

    • Ja klopt Judith: acceptatie kan behoorlijk moeilijk zijn! Nou is er wel een groot verschil tussen gewenst of ongewenst kinderloos. Bij gewenst heb je zelf een keuze gemaakt. Hoewel dat ook diepe gevoelens kan opwekken. Bij ongewenst had je de wens en de droom. Of omdat je geen partner hebt of omdat het niet lukte. Mochten je vriendinnen erover willen lezen wat ik erover heb geschreven wijs ze dan op deze site met in het zoekvenster kinderloos typen misschien?

    • Hallo Jill,
      Dank je wel voor je complimenten! En ja acceptatie is heel moeilijk, dat vind ik ook. En op weg naar acceptatie kan het leven best zwaar aanvoelen. En soms bereik je het nooit. Ermee om leren gaan dan maar? 😉

      • Klopt inderdaad. Maar het geeft ook altijd wel weer een fijn gevoel als het je een keer wel lukt. Ik denk inderdaad dat je ermee moet leren omgaan. En dat je soms moet begrijpen dat acceptatie niet altijd kan, zowel vanuit jezelf als vanuit een ander.

        • Mooi Jill hoe je dit heel fijntjes verwoord! Zoals je schrijft: “Zowel vanuit jezelf als vanuit de ander”. En idd als het een keer lukt is het een prachtig gevoel en rust! Dank aanvulling… 🙂

          • Geen probleem. Het onderwerp sprak me heel erg aan, dus ben blij dat ik voor aanvulling heb kunnen zorgen. 🙂

    • Dank je wel Elke! Ik probeer de lezer altijd wat mee te geven. Klopt dat acceptatie heel moeilijk is. Vaak is het niet anders dan zware gevoelens laten voor wat ze zijn, ook al zo’n moeilijk gegeven! Ermee om leren gaan kan ook al een hele klus zijn. Maar we zijn allemaal mens en erover praten kan al veel lucht bieden. Sterkte mocht je dit nodig hebben! 😉

  4. Op zestienjarige leeftijd verloor ik mijn mama in de strijd tegen kanker. Na 5 jaar ging ik op mezelf wonen in Gent en nu, 10 jaar later besef ik dat in mijn eentje gaan wonen en mezelf tonen dat ik het kan de eerste stap was naar acceptatie. Ik heb in de voorbije 5 jaar eindelijk mijn mama durven en kunnen los laten en ben anders beginnen denken. Ik leef nu voor mijn geluk, want dat zou mijn mama ook gewild hebben, een gelukkige dochter.
    Veel sterkte alvast!

    • Dank je wel Linde! Je hebt een wel heel zwaar verlies geleden en dat ook nog op zo’n gevoelige leeftijd als puber. Wat knap van je dat je de omslag naar geluk hebt kunnen maken! Je mama kan daarboven ergens trots op je zijn! 🙂

  5. Acceptatie…. een moeilijk onderwerp. Want hoe kun je onrecht accepteren? Onrecht in welke vorm dan ook…. Aan de andere kant hebben we maar 1 leven hier op aarde en moeten we er het beste van maken. Dat probeer ik mezelf altijd voor te houden.

    • Dank je wel voor je complimenten Chantal! En ja zeker: heb je het een eindelijk geaccepteerd dient er zich wel weer iets anders aan in je leven. Levenslang leren nietwaar? En sommig narigheid in je leven kun je verschrikkelijk lang met je meedragen en lukt acceptatie niet echt. Dan maar ermee om leren gaan? Benieuwd waar je op doelt, in je reactie. Als je wil kun je ook mailtje terug sturen, zodat het niet online hoeft. Ik zie het wel! Sterkte iig! 😉

  6. Acceptatie en door kunnen is soms heel lastig! Zeker bij bepaalde dromen. En als er geen acceptatie is, kun je niet verder. Heb zelf nog wel eens de neiging te blijven hangen

  7. Acceptatie is het VOORportaal om je te kunnen verbeteren!
    Je eigen weg gaan is een VOORwaarde voor acceptatie.
    De groeten van een VOORTtschrijdend acceptant!
    VOORwaarts en niet versagen dus!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *