Dit is een parallelblog of duo-blog met Wilma Potze van Kokarde Counseling. Die net zo’n hekel heeft aan namaakgeluk als ik. Haar gastblog plaats ik tegelijk. En volgende week gaan we op elkaar reageren.

Een lastig stukje, omdat ik uiteraard geen antipositivo ben. En niemand daar graag voor wordt uitgemaakt. En ik zeker niet op de tenen wil trappen van mensen met depressies, rouw, verdriet, boosheid, teleurstelling, frust of somberte. Waar ik zo moe van word is van alle gelukscoaches. Alles is te wijten aan jezelf en je kunt met een simpel gesprekje of oefeningetje je geluk weer terugvinden. Sterker nog: je dient altijd gelukkig te zijn.

Om moe en beroerd van te worden. En zo ontstellend oppervlakkig. Eigen schuld, dikke bult als je niet gelukkig bent?

Oftewel, ik keer het om: zit er nut in de zogenaamde negatieve emoties? Ja, volmondig ja. Hoezeer natuurlijk – ook ik – deze emoties zie vertrekken. En wel nu! In de loop van mijn leven heb ik echter misschien wel het meeste lering getrokken uit de nare tijden. Heb ik scherp gekregen wat er toe doet, en wat niet. Al zie ik het soms minder scherp. Ben ik gaan koesteren wat er toe doet.

Hou me ten goede: het streven naar geluk is in een mensenleven nog steeds wat er toe doet. Maar zoals ik wel vaker vertelde over bijvoorbeeld mijn kinderloosheidspijn: dat dit nog af en toe – gelukkig nog maar zelden – weer opnieuw toeslaat, betekent gewoon dat mijn kinderwens heel diep was. Anders had ik er nu geen last meer van gehad. En als ik er last van heb: dit opnieuw op een nog dieper niveau dien te verwerken. Oude koek in een nieuw jasje. Met het stijgen der leeftijd opnieuw een nieuw fenomeen tegenkom. Een facet waar ik nog niet eerder tegenaan botste. Dat ik niet eerder heb kunnen doorleven.

Naar mijn mening is het doorleven van pijn en verdriet het meest menselijke dat mensen verbindt. De mooiste gesprekken kun je beleven in een gesprek met iemand die door de pijn is heengegaan en pijn en verdriet heeft overwonnen. Of ten tijde van de narigheid: er zit schoonheid in meeleven, in troost proberen te schenken, in het helpen van iemand op te richten die is gevallen. Hoe machteloos je je soms als luisteraar ook kan voelen.

Een luisterend oor kan al heel veel goed doen. Mogen vertellen hoe je je voelt. Hoe ik me voel. Hoe jij je voelt. Met daarna hopelijk een beetje opluchting lukt het misschien de bergen te verkleinen en de boel eens goed op een rijtje te krijgen. Te verwerken.

Zoals ik op creatieve therapie – geen gelukscoach, wel een goede therapeute – eens weken heb gedaan om bergen te aquarelleren, en nog hoger en nog somberder. Een zonnetje kwam langzaam flets tevoorschijn. En wie was meer verrast, nadat ik het af had en de therapeute er een prachtige libel op lijmde? Op de top van de hoogste berg? Ik weet het nu nog!