Sinds ik ziek ben, week 8 is net ingegaan, heeft Mara, onze poes, een nieuwe gewoonte. Gewoonlijk ligt ze ’s nachts lekker te ronken op mijn voeteneind, waar een apart dekje voor haar ligt. Met geen stok wakker te krijgen. En hoewel vroeger bij elke voetenbeweging van mij, gelijk weg, is ze van bewegingen niet meer onder de indruk. Niet van haar plekje te verdrijven. Onze zwarte panter. Opdringerige aandachtvrager. Onze koningin, ons kattenkind.

Regelmatig heb ik nu ‘s nachts dorst. Tja op de autopiloot een slokje water is het nieuwe sein voor onze zwarte panter momenteel. Ronk, ronk komt ze aansjouwen. Zich installerend op mijn kussen en ronken alsof er een vliegtuig over komt. Op de autopiloot weer meteen in slaap vallen is er nu niet bij! Madam wenst geaaid te worden. Zachte tik met de vinger brengt haar niet van slag. Hoogstens even terug naar het voeteneind, als ik geluk heb. Doorslapen. En ja daar komt ze weer. Op fluwelen voetjes over de rand van het dekbed.

Een ferm: “sloap”, brengt haar niet van haar stuk en het tweede aaitje dient gegeven te worden. Dit gaat, te vaak, zo door. Negeren is geen optie. Met haar snorharen prikt ze in mijn wang. Likjes over mijn arm met compleet liefdesbeetje toe, zijn mijn deel. Dat ruwe tongetje belet je echt te slapen. En er zit niks anders op, dan om mijn slaperige arm maar weer onder het dekbed vandaan te hijsen. Help daar komt ze alweer terug.

Moeilijke keuze: zal ik met mijn vinger haar sommeren naar het voeteneind te gaan, of toch maar de verlangde aai over haar rug geven? Plots is het een uur later en is ze kennelijk dus toch gaan slapen. Nieuw slokje water. En de kermis begint opnieuw. Betrokken kat?