Gastblog: Tsimane indianen en hun koolhydraatrijk voedsel

Anna Berg, België

Medische en medicinale topics kunnen me wel bekoren. Ik lees ze het liefst verpakt in een populair-wetenschappelijk jasje en jargon. Met voldoende info dus, maar in een taal die ik, zonder dokter of verpleegster te zijn, kan snappen. Er is altijd wel iets dat me boeit of verwondert. In krant of tijdschrift, in het UZ Leuven-blad, op internet, in de brochures van de Mucovereniging, in de boekjes bij de dokter …

En dat leverde weer voer voor dit maandags logje. Want The Lancet publiceerde een interessante studie rond de gezondheid van het hart. De gezondste harten kloppen namelijk ver van hier. In het Boliviaanse regenwoud meer bepaald, daar waar het Amazonewoud de bergen van de Andes raakt. Bij de Tsimane-Indianen. De Tsimane? Nooit van gehoord. En dan stelt een nieuwsgierig ikje de Jambers- en Alloovragen: de Tsimane, wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen?

De Tsimane indianen

tsimane indianenMet zo’n 16.000 zijn ze en ze leven nog pre-industrieel middeleeuws, zeg maar, een beetje zoals onze Germaanse voorvaderen 1000 jaar geleden. In kleine dorpsgemeenschappen, in rieten hutten, ver weg van de bewoonde wereld. Als buitenstaander heb je lef, geld, meerdere vluchten en een betrouwbare kano nodig om er te geraken.

De Tsimane vullen hun bestaan met vissen en jagen, met vruchten verzamelen en bomen kappen voor lapjes grond. Omdat ze al die dingen moeten doen om aan voedsel te geraken, zijn ze een groot deel van de dag fysiek actief in het getouw. Stappentellers hebben ze niet nodig want 16.000 stappen per dag is daar de regel, niet de uitzondering. Ze zitten met andere woorden weinig stil. En dat is goed voor de gezondheid. Bovendien eten ze alleen natuurlijk voedsel. Hun dieet is arm aan verzadigde vetzuren en rijk aan onbewerkte en vezelrijke koolhydraten. Dé garantie voor een leven zonder hartproblemen, zo blijkt. Fysiek dan toch. Want over liefdesverdriet en ander hartzeer heeft de studie het uiteraard niet. 😉

Wie denkt dat hij/zij dat dieet kan nabootsen met de paleohype van bij ons, heeft het mis. Om Tsimane-wijs te leven heb je nodig: zelfgevangen varken, aap of tapir, zelfgeviste vis als piranha, zelfgeteelde rijst en maïs, zelfgeplukt fruit en noten. Bovendien blijkt uit de studie dat ook fervente aanhangers van koolhydraatarme diëten zich moeten herbronnen, want 72% van de Tsimane-energie komt net voort uit de hier vaak verguisde koolhydraten.

Koolhydraatrijk voedsel

Hoe weten we dat allemaal zo zeker? Door multidisciplinaire wetenschappelijke samenwerking. Een team van wetenschappers en artsen streek bij de Tsimane neer, maakte CT scans van volwassen harten en deed metingen van gewicht, hartslag, bloeddruk, cholesterol en bloedsuiker. Ook het calciumgehalte in de kransslagaders werd gecontroleerd.

En de resultaten voor al die parameters zijn, om in cardiotermen te blijven, bloedstollend laag. Bijna 9 op de 10 volwassenen lopen geen enkel risico op hartziekte. Hartaanvallen en beroerte zijn nagenoeg onbestaande. Een 80-jarige Tsimane heeft dezelfde vasculaire leeftijd als een Amerikaan van midden in de 50. En de door ons gevreesde aderverkalking komt er haast niet voor. Indrukwekkende conclusies, to say the least!

tsimane en koolhydraatrijk voedselMet de publicatie van de studie hopen de onderzoekers in onze westerse wereld een mentaliteitsverandering op gang te brengen. Zodat we onze leef-, eet- en beweeggewoonten gaan aanpassen. Als we langer gezonder willen leven. Voor het te laat is.

Toen ik het artikel las, moest ik terugdenken aan The Mission. De film uit 1986 met Jeremy Irons en Robert de Niro. Een prachtige maar heel droevige film over het lot van de Guarani-Indianen boven de watervallen. Ik zag opnieuw de gruwelen die de Spaanse en de Portugese kolonisten daar hebben begaan. Ik moest weer denken aan de Jezuïeten die daar een zoveelste missiepost gingen uitbouwen. Hun geloof en denken gingen opleggen aan de mensen van het woud. Ik hoorde weer hun hemelse gezangen (muziek van Ennio Morricone) voor ze werden uitgemoord. En kreeg het weer even koud als bij de film.

Want ik hoop dat de Tsimane verder wel met rust gelaten worden na wat ze ons geleerd hebben. Dat we hen vooral dankbaar blijven voor de inzichten. Maar als ik lees dat er van hieruit nu ook al dure en exclusieve reizen worden aangeboden om in Bolivië te gaan vissen in Tsimane-gebied, hou ik mijn 50+ hart vast voor de toekomst van hun gezond(st)e harten.

Bron: *Klik*

Gastblog: niet met pensioen

Gastblog van de eega, die van zich afschrijft. Ik geef hem graag deze ruimte…

Ik ben nu vijfenzestig, ik ben niet met pensioen want ik was al met pensioen!

Niet met pensioen, doorwerken, GastblogHet eeuwige gezeur van mensen die steeds informeren of je bij het naderen van je vijfenzestigste levensjaar al met pensioen bent wekt bij mij regelmatig de nodige irritatie op. Na enige keren een ontkennend antwoord te hebben gegeven werd het mij teveel! Steevast antwoord ik nu: “Ja joh, ik ben al met pensioen, maar werk nog even door met mijn hobby”.

“Ja maar”, hoor ik dan,”ik zie je nog elke dag in je auto stappen om naar je kantoor te rijden. “Dat klopt”, zeg ik, “Want je hobby kan je ook buitenshuis uitoefenen en toevallig doe ik dat op een kantoor”. In ’t algemeen lijkt het op werken, maar dat is op veel meer dingen van toepassing.

Ik heb ooit geleerd om als ambtenaar te werken. Dat was een fraai begin van mijn carrière bij zowel belastingdienst, gemeentelijke instellingen als energiebedrijf. Daarmee kan ik ook nu als gepensioneerde op ons kantoor mij staande houden.

Met name de tijden van aanvang en stoppen werden door mij pensioenfähig gemaakt! Ik ben het (gepensioneerde) baasje toch? Nu overweeg ik dan ook een streep te laten aanleggen over de lengte in de gang van het kantoor, waardoor ik ’s morgens nog weet dat ik rechts moet aanhouden richting mijn werkkamer en ‘s avonds via de andere kant ook rechts moet aanhouden om weer bij de uitgang te komen. Ik zal eventueel nog twee informatieborden plaatsen, te weten richting werkkamer en de andere kant richting uitgang. Je weet maar nooit of dit op enig moment nodig is.

Mocht het er op enig moment van komen dat zakenpartner en ik besluiten het kantoor definitief te verkopen, neem ik een vrije pensioendag op en rij vervolgens naar de Koningskade in Den Haag om mij wederom in te laten schrijven in het Handelsregister van de Kamer van Koophandel.

Nu nog even wat antwoorden geven op veelgestelde vragen over pensioen:

  • Ga je nog vrijwilliger worden?  Nee, dank de duvel maar hiervoor! Overigens is de duvel zeer oud en ook nog actief!
  • Is bestuurslid van een vereniging niets voor je? Je geeft zelf al het antwoord.
  • Wat denk je van het rijden in een bejaardenbus? Nee, ik vervoer per definitie geen personeel.
  • De krant voorlezen aan bejaarden? Nee, dank liever een goed boek lezen; hoewel ik degenen die dit doen wel enorm respecteer.
  • Vissen? Ik heb geen hengel en ga er ook geen kopen!
  • En ga je nu veel op vakantie? Mooi niet en zeker geen bejaardenreizen.
  • Lekker uitslapen? Nee dat doe ik al en ga ook laat naar bed. Dat doe ik al vele jaren!
  • Nu meer boeken lezen? Houd toch op. Ik lees al verschrikkelijk veel zowel voor mijn “pensioenwerk” als voor privé.
  • Op terras zitten? Ja dat wel en het liefst om m’n vakstudie door te nemen op een riant terras.
  • Lekker samen boodschappen doen? Voelt u zich goed? Ik moet een rollatertje voor u regelen!
  • Bejaardengymnastiek? Houd toch op!
  • Goed op je gezondheid letten? Hoeft niet, want ik heb al diabetes II en een beetje COPD. Dus daar hoef ik niet meer op te letten en open benen worden razendsnel geheeld door mijn wijkverpleegkundigen.
  • Het kantoor uitbreiden? Kom maar binnen hoor! Bijna iedereen is welkom. De oude koffie staat al te pruttelen, met name voor gepensioneerden!

Pensioen niet, doorwerken, gastblog

 

 

Hiermee hoop ik alle vragen beantwoord te hebben, en tevens voor de rest van “mijn pensioen” je de mond gesnoerd te hebben… 🙂

Hier nog enkele definities van “Gepensioneerde”

  1. (Bargoens, 1914) straf (hebben), zitten (degene die voor veel jaar zit).
  2. 1) AOW’er 2) Ex-werknemer 3) Iemand boven de vijfenzestig 4)Vijfenzestigplusser.
  3. Iemand die pensioen trekt.
  4. Degene van gevorderde leeftijd wordt wel een bejaarde genoemd. Wat die leeftijd is, is tamelijk subjectief. Vaak wordt iemand van boven de 65 als bejaard gezien, alhoewel velen het hier ook weer niet mee eens zijn. Bejaardheid wordt vaak geassocieerd met allerlei lichamelijke ongemakken als gevolg van de leeftijd en het afhankelijk zijn van hulpmiddelen.
  5. Een persoon die werkt als een bejaarde!

Moge het je verder goed gaan…

De groeten van de oudedagsreserve!

Afstammingsgeheim

Gastblog van Wilma Potze

Coach vruchtbaarheidsproblemen en/of hedendaagse alternatieve vormen om kinderen te krijgen.

Stel, je krijgt op een dag een telefoontje van je moeder die je uitnodigt voor een etentje. Je voorvoelt dat er iets belangrijks op til is en je bent van tevoren enigszins zenuwachtig. Ook je moeder lijkt gespannen. Dan, tijdens het dessert, vertelt ze jou dat je vader niet je biologische vader is. Op een later moment zal ze je de rest van het verhaal vertellen. Voor nu wil ze dat je weet dat er wat haar betreft niets veranderd is. Je bent gewoon haar dochter, ze wilde je beschermen en daarom heeft ze het tot nu toe nog niet verteld.

Denk je eens in. Hoe voel je je na zo’n bericht? Hoe denk je over je moeder, je vader, hun besluiten? Hoe kijk je naar jezelf? Is er echt niets veranderd?

Interview voor boek: afstammingsgeheimIk spreek in mijn praktijk mensen die besluiten moeten nemen over zwangerschappen, en kinderen die met de besluiten van hun ouders moeten leven. Ik hoor hoe het is het om een kind van een donor te zijn, of het kind van een moeder die afstand van je gedaan heeft. Nog een stapje verder gaat het als een en ander ook nog geheim voor je is gehouden. Of als jij – als moeder of anderszins – de houder van een geheim bent.

Over geheimen is betrekkelijk weinig onderzocht en geschreven. In Nederland hebben we wel een ‘geheimendeskundige’, Andreas Wismeijer, docent aan de universiteit van Tilburg. Hij is op de psychologie van geheimen gepromoveerd: *Klik* 

Veel van de vragen die Wismeijer zich op wetenschappelijk niveau stelt, kom ik in de praktijk tegen als het gaat om geheimen rond afstamming.

Hoe doe je dat, iets geheim houden? De een is er beter in dan de ander. Het lijkt wel alsof zo’n geheim maar een ding wil: uitkomen, openbaar worden. Vroeger was het al bijna niet te doen om in het geheim te bevallen, nu is het vrijwel onmogelijk. Goed, een zwangerschap door middel van een anonieme donor, dat kan. Als je echt wilt. Maar daarna volgt nog een heel mensenleven.

Geheimen zijn nu niet meer zo nodig, denken we, want de taboes zijn verminderd. Daaruit volgt steeds meer de gedachte dat het niet oké is om een kind informatie over haar achtergrond te onthouden. Als geheimen niet meer nodig zijn, moet je wel een erg goede reden hebben om iets toch geheim te willen houden. Kortom, je moet je daarvoor verantwoorden.

Geheimhouding bij afstamming is een belangrijk onderwerp in mijn werk. Juist nu willen mensen de juiste overwegingen maken, aandacht geven aan wat ze besluiten.

De verhalen hebben mij vaak beziggehouden. Dat de effecten van geheimhouding in alle lagen van het (gezins)leven zichtbaar zijn, is voor mij heel duidelijk. Hoewel ik het antwoord niet heb, ontkom ik er niet aan: de ethische vraagstukken rond geheimhouding bij afstamming. Dezelfde vragen die de mensen die mij raadplegen zich ook stellen. In mijn boek verken ik de achtergrond van geheimhouding en de effecten ervan in het licht van de aloude vraagstukken van de ethiek: Wat is juist handelen? Niet alleen voor de komst van het kind, maar ook daarna.

Heb jij ook te maken met geheimhouding rond afstamming – in de brede zin des woords – en wil je door middel van een interview meewerken aan dit boek? Of wil jij je persoonlijke verhaal delen door erover te schrijven? Dan kom ik graag met jou in contact. Uiteraard kan dit anoniem verwerkt worden.

Site Wilma: *Klik* 

Neem contact op met Wilma Potze per e-mail: info@kokardecounseling.nl

 

Rouwrituelen

Mag ik je meenemen naar de wereld van rouw en verdriet? Helaas is de wereld nu eenmaal niet altijd vol vrolijkheid en positiviteit. Rouw en verdriet kunnen zeer zwaar op je gemoed drukken, maar ook lichamelijke klachten geven. De overbekende stress, en niet weten waar je het moet zoeken. Deze stress die je in dit geval niet kunt ontlopen, omdat een overlijden nu eenmaal een rouwproces met zich meebrengt, dat iedereen anders ervaart.

rouwtheorie, rouwrituelen, verdriet, lachAls je een vorm hebt gevonden voor rouw en verdriet, om je in te uiten, om zoveel mogelijk recht te doen aan je overleden dierbare, zou dit zomaar een vervullende periode voor je kunnen zijn. Hoe zwaar ook. Hoe verdrietig ook.

Rouwrituelen zijn manieren om om te gaan met verlies. Rouwrituelen zijn gebruiken en rituelen die door verschillende culturen en religies worden uitgevoerd voor, tijdens en na de uitvaart van een overledene. Maar ook zonder duidelijke richtlijnen kun je als bijvoorbeeld spiritueel persoon of niet-gelovige rituelen uitvoeren. Je richt je aandacht op het verlies en dat kan opluchting bieden. En ruimte en lucht.

Waarom zou je dat willen? Is het niet veel prettiger gewoon door te gaan met ademhalen en je leven op de oude voet door te leven? Ik neem je even mee naar rouwtheorie. Misschien kom je gaandeweg op tips en ideetjes voor je eigen verlies, met mogelijke rouwrituelen, die je zelf bedenkt of die belangrijk zijn voor je overledene.

Dé goeroe op het gebied van rouw is Elisabeth Kübler-Ross die in de zeventiger jaren met haar boek kwam: Lessen voor Levenden, gesprekken met Stervenden. In prachtige, ontroerende interviews met stervenden komt ze al zoekend tot een rouwtheorie. Een theorie die momenteel niet meer helemaal wordt gevolgd al werd het jarenlang als de basis gezien van de gevoelens van mensen na veel tegenslag en niet alleen voor het overlijden. Bij rouw neigt men tegenwoordig meer naar vastpakken voor aleer men kan loslaten. Tevens om iets met de gevoelens te doen.

De rouwtheorie die Elisabeth ontdekte, en nog vaak opgeld doet, splitst ze uit in vijf fases, die doorleeft dienen te worden vooraleer je tot acceptatie zou kunnen komen. De fases zijn niet te zien als begrensd van de één naar de ander. Ze zijn niet lineair opeenvolgend. (1) Klaar met ontkenning  gaat niet automatisch over in (2) marchanderen, (3) woede, (4) verdriet en depressie en het summum: (5) aanvaarding.

Je karakter is ook van invloed. En verlies doet vaak eerder emotioneel verlies opnieuw herleven. Spijt en schuldgevoelens die bij 4 kunnen horen, kunnen zeer hardnekkig zijn. Acceptatie valt ook niet altijd te bereiken. De genoemde fases kunnen totaal door elkaar lopen. Of soms zelfs bijna gelijktijdig. Rouwen is hard werken.

Het nieuwste rouwmodel is het Integratief model (Johan Maes, rouwtherapeut en rouwdeskundige België, 2007), waarin de belangrijkste ontwikkelingen en visies uit het rouwonderzoek van de laatste tijd zijn opgenomen.

Het uitgangspunt is dat rouwen een persoonlijk en uniek proces is. De ene mens rouwt anders dan de andere; er bestaat niet iets als een handleiding en het ligt ook niet vast hoelang een rouwproces duurt. Er bestaan vele rouwreacties. Er valt niet voor te schrijven hoe je zou moeten rouwen.

Rouw vraagt om een actieve houding: rouwen is niet zozeer passief ondergaan wat er gebeurt, maar iets doen met de gevoelens die er zijn. Wat? Dat is aan de rouwende zelf.

Rouw raakt het hele wezen van de rouwende. De aandacht moet daarom niet alleen gericht zijn op emoties, maar ook op bijvoorbeeld fysieke aspecten, mentale aspecten en existentiële vragen.

Door het verlies verandert de rouwende. Het verlies maakt dat de rouwende een nieuw evenwicht moet vinden; teruggaan naar het evenwicht van voor het overlijden kan niet.

Rouw raakt ook de sociale context. De plek van de rouwende wordt anders. Zo wordt iemand bijvoorbeeld door het verliezen van een partner een alleenstaande. Vaak gaat een rouwende zich hierdoor anders verhouden tot de sociale omgeving. Een ander aspect is dat reacties vanuit de sociale omgeving (familie, vrienden, collega’s) mede bepalen hoe de rouwende met het verlies omgaat.

rouwrituelen, wensbootjeOf je voorgeschreven of algemeen aanvaarde rituelen hanteert die binnen jouw familie of cultuur opgeld doen of dat je een heel eigen draai eraan geeft, alles is goed. Zolang het je dierbare eert en jou gestalte doet geven aan je gemis. Of als voorbeelden in praktische vorm: als je een kaarsje brandt op de herdenking van de dag van het overlijden, een feestje geeft op diens verjaardag, een papier beschrijft met alles wat je mist en als bootje vouwt en in een rivier laat dobberen, een vogelhuisje timmert met gebrande symbolen om diens leven te eren: het gaat om het vorm geven. Het proces doorlopen.

Last but not least: dit klinkt je misschien allemaal wat zwaar en naar in de oren, maar hoe vaak ontsnapt je een lach door je tranen heen, of zelfs een bulderende lach, terugdenkende aan de aparte gewoontes of bijzonder gedrag van je overleden dierbare? Ook dat kan een ritueel met je doen…

Gastblog: bloggen

Vandaag laat ik @Ongevera aan het woord, in een gastblog, zo blij was ik met haar leuke lijst! Schrik vooral van de lengte van dit blog: zo leuk is het!

bloggen is leuk, inspirerend, “Eerder schreef ik een stukje over de innerlijke twijfels die je kunt hebben als je blogt. Of beter gezegd, die ik weleens heb als ik blog. Laten we maar gewoon meteen eerlijk zijn, want ja bloggen is niet altijd rozengeur en maneschijn (hé, dat rijmt!). Maar goed, over die twijfels hebben we het dus al gehad. (Zie link onderaan) Vandaag gaan we het hebben over de leuke kanten van bloggen en de vele voordelen die eraan kleven. Want dat zijn er best veel. Je zult wat beleven! (Ik denk dat ik al in de Sinterklaas sfeer ben ofzo, geen idee wat hier gebeurt?). Tijd dus voor een rijtje, want rijtjes zijn fijn.

bloggen, leuk, inspirerendHet leuke aan bloggen is:
Je bent je eigen baas. Er is geen leraar, eindredacteur of collega die je vertelt hoe je iets beter had kunnen opschrijven. It’s totally your thing. Je hoeft dus ook niet bang te zijn voor met rood doorgestreepte zinnen. Heerlijk!
Deadlines bepaal je zelf. Je blog hoeft niet naar de drukker en je hoeft ook geen ellenlange vergaderingen te houden over de oplage en over je positie t.o.v. het internet, want je bent het internet zelf! Muha.
Je hoeft ook niet te vergaderen over welk artikel je gaat schrijven. Niemand hoeft je toestemming te geven voor een onderwerp dat je wilt bespreken. Als je iets op wilt schrijven doe je het gewoon. Easy as that.
Voor beeldmateriaal kun je je eigen foto’s gebruiken. Zo wordt het vele schrijven fijn afgewisseld met het maken, bewerken en selecteren van foto’s. Je werk is dus lekker afwisselend. Je bent een redacteur en een fotograaf!
Je hoeft niet elke dag naar een kantoor om daar stukjes te tikken. Dit kan gewoon thuis, in de trein, op reis of in een leuk koffiezaakje. Zo is elke dag anders en kun je zelf bepalen wanneer en waar je gaat schrijven. Geen sleur.
Pauzes bepaal je ook zelf. Je kunt zo vaak pauzes houden als je wilt. Als je bijvoorbeeld geen inspiratie hebt hoef je niet te blijven zitten achter je computer, maar kun je naar buiten, boodschappen doen, het park in, even wandelen, fietsen of iets lezen. Niemand die je raar aankijkt als je een tijd lang niet achter je bureau zit.
Je hebt altijd iets te doen. Andere mensen gaan naar werk en zijn dan vrij. Een blog houdt nooit op, want zonder inhoud heb je geen blog natuurlijk. Het bedenken van onderwerpen en schrijven van artikelen gaat 24/7 door! Net zoals het maken van foto’s en de social media kanalen bijhouden. Je denkt altijd aan nieuwe manieren om je blog te verbeteren en er valt over van alles wel iets te schrijven. It’s an ongoing process.
Schrijven kan je positief beïnvloeden. Bij mij werkt schrijven helend. Ik krijg er inzichten door, kan er enthousiast van worden, leer mezelf er door kennen en ik kan de reizen die ik maak herbeleven door er over te schrijven. Like! Ook sta ik door te schrijven veel meer stil bij de dingen die leuk en belangrijk zijn.
Mensen kunnen iets aan je schrijfsels hebben. Of je het nou door hebt of niet, je hebt hoe dan ook impact op anderen. Soms alleen al omdat je iets doet wat niet zoveel mensen doen. Dat zoiets mogelijk is kan voor anderen ook inspirerend zijn.
Een reactie krijgen van iemand die je blog leest. Het is heel leuk om te merken dat anderen je blog lezen, er iets aan hebben of er iets van vinden. Zo sta je als zelfstandige schrijver toch in verbinding met anderen. En dat maakt het schrijvende beroep weer iets minder eenzaam!
De mogelijkheid om van iets wat je graag doet je werk te maken, helemaal op jouw eigen manier. Hoe fijn is dat! Je creëert met bloggen je eigen baan en daar hoef je geeneens voor te solliciteren! You’re in charge.
Andere blogs lezen. Als blogger heb je het excuus dat je op de hoogte wilt zijn van wat er in de blogwereld gaande is, terwijl je als niet-blogger gewoon toegeeft dat je veel te lang op social media zit.
Dat je veel beter kunt vertellen hoe een reis of leuke gebeurtenis was. Op je blog zitten er namelijk ook gelijk mooie foto’s en reisverhalen bij. Tijdens het schrijven komen bij mij die leuke herinneringen makkelijker naar boven dan als iemand me in person vraagt hoe die reis naar Sri Lanka nou eigenlijk was. Op je blog kan je gewoon veel meer kwijt.
Het excuus om leuke notitieboekjes te kopen. Je hebt natuurlijk wel iets nodig om al je blogideeën in op te schrijven en een mooie kaft zorgt toch ook gelijk voor nieuwe inspiratie? De excuses die je verzint om een nieuw exemplaar in te slaan zijn volkomen legitiem, want met al jouw toekomstplannen en waanzinnige ideeën is er gewoon niet genoeg ruimte voor één notitieboek. Volkomen logisch.
Leuke dingen doen voor je blog. Een stedentrip maken, een nieuwe hobby uitproberen, dat ene boek kopen, of met je vriendinnen heel Nederland verkennen is niet alleen leuk ansich. Het is ook meteen nieuw blogmateriaal. Je eigen persoonlijke leven en alles wat je doet is blogvoer. Naar mijn idee is dat vele malen leuker dan schrijven over de bedrijfscultuur binnen een organisatie voor de wekelijkse nieuwsbrief. Brrr.
Je ziet meteen resultaat. Bloggen is lekker doelgericht, afwisselend en vernieuwend. Binnen een paar uur kun je het resultaat zien van je eigen werk en dat geeft voldoening. En het is ook leuk om het na een tijdje weer eens terug te lezen. Zo zie je meteen je eigen groei en besef je weer wat je allemaal meemaakt en denkt.
Je laat iets na. Als je familie of je vrienden je missen kunnen ze altijd een kijkje nemen op je blog. Ook voor als je er niet meer bent, heb je toch iets nagelaten hoe klein of groot je blog ook is. Je hebt het geprobeerd, gedaan en je creativiteit geuit. Wel beseffen hoor! Geldt trouwens voor alle (persoonlijke), creatieve uitspattingen hoe groot of klein die ook zijn. Iets nalaten is tof.
Mensen inspireren op jouw manier. Je hoeft niet te wachten totdat je het podium op mag, totdat je iets bijzonders verworven hebt en iemand je de ruimte geeft om je zegje te doen. Je kunt met bloggen zonder enige voorwaarden andere mensen inspireren, bereiken en positief van dienst zijn. Power to you!
Je ontwikkelt je menselijke vaardigheden. Voor bloggen heb je moed, doorzettingsvermogen en vertrouwen nodig. Moed om het te durven, doorzettingsvermogen om het vol te houden en vertrouwen om het leuk te vinden. Deze eigenschappen zijn ook van onschatbare waarde in andere gebieden  van je leven. Het is dus knap dat jij door te bloggen hier al wekelijks mee bezig bent.

bloggen, puzzel, inspirerendEn zo kan ik nog wel even door gaan met deze lijst, maar we moeten het natuurlijk niet te langdradig maken, want dan wordt het bijna ongeloofwaardig hoe leuk bloggen is! Maja, het is echt zo. Er zitten gewoon heel veel voordelen en leuke kanten aan bloggen. Als je twijfelt om zelf te beginnen, lees deze lijst dan nog een keer en begin gewoon. Worden wij ook meteen collega’s. Gezellig!”

Met toestemming van @Ongevera hierbij haar link: *Klik*  Al fotografeer ik zelden voor mijn blog en reizen: mmm niet mijn ding. Mocht je haar tegenhanger nog willen lezen over haar twijfels aan bloggen? *Klik*  Vooral de laatste alinea is me uit het hart gegrepen…