Categorie archieven: kinderloosheid

Op en af

Geplaatst op door
6

Op en af

Het ligt me in mijn mond bestorven na de vraag van wie dan ook: “Hoe gaat het?” Mijn reactie: “op en af”. Toen ik een medewerker van de Thuiszorg bij binnenkomst vertelde dat ik een zenuwinzinking nabij was, leidde dat tot paniek. Ze wist niet hoe snel ze naar eega moest rennen en weer naar buiten daarna, zonder me gedag te zeggen. Sindsdien hoed ik me totaal om nog uitgebreid en eerlijk antwoord te geven. Ik zeg er alles mee: “op en af”. En toch niets, terwijl ik de waarheid niet verbloem.

Niets ten nadele van de ervaren, gekneisde hulp, die wel verder vraagt, of zelfs af en toe tijd vindt voor werkelijk contact. En ja, velen moeten het werkveld zogezegd nog ervaren en leren. Zeker met deze huidige personeelstekorten. Ze staan er toch maar alleen voor, eenmaal in ons huis.

8 weken

Nu 8 weken ervaring samen thuis. Na de hel van de eerste weken overal tegenaan lopen en oplossingen zoeken, oftewel overal tegenaan rollen voor eega, niet lopen, nu wat meer rust. We hebben geen klein huis, maar het is niet berekend op die stoelen met wielen. Met hobben en tobben en hulp inschakelen vinden we steeds nieuwe plekken waar nog beugels, nog plattere profielstrips, tochtstrips, etc. kunnen om het rijdende leven te vergemakkelijken. We maken lijstjes van de klussen, want een klusman is heel erg moeilijk te vinden. En als je niet oppast is hij zo weer weg. Ah daar schiet me weer een klusje te binnen: gelijk opschrijven maar. Lees verder →

Acceptatie

Geplaatst op door
33

“Zet je wonden om in wijsheid”: één van de Dagelijkse Gedachten van afgelopen week. Een quote van Oprah Winfrey. Dé levende legende die dit beoefent. Die wonden dagelijks inzet als wijsheid. Die de transformatie heeft gemaakt. Maar of je daarmee acceptatie bereikt van die wonden?

acceptatie, wijsheid, fluctuerendWonden – of deftiger gezegd trauma’s – kunnen je op velerlei wijzen worden toegebracht. Wat dacht je van de 20-koppige politie-inval in je huis als jongere voor vermeende wandaden van je broer, waarover ik onlangs las? Of juist het najagen van een droom die een droom moet blijven? Met een kinderrijke maatschappij is het uitblijven van deze droom toch echt een wond. Een diepe en wel levenslang.

Besloot ik wijs te worden

Na mijn veertigste en helaas definitief kinderloos, besloot ik wijs te worden. Kun je dat besluiten? Ik deed een poging. Een wijze gerimpelde dame, gelouterd door het leven. In de veronderstelling dat er uiteraard acceptatie kwam voor onze kinderloosheid. En zowaar! Na enkele jaren zwoegen met zware gevoelens en met hulp dit probleem verwerkt te hebben had ik het geaccepteerd. En deed noeste pogingen wijs te worden.

Toch, op onverwachte momenten, werd de wond weer aangeraakt. Ook jaren later nog. Levenslange acceptatie werd een illusie. Elke keer opnieuw, al genoot ik optimaal van de goede rustiger jaren. Want ja die waren er ook. Nu, ruim vierenhalve maand na het overlijden van onze Mara, begint er gelukkig ook weer acceptatie te komen. Ons laatste poezenkindeke. Al blijft het huis leeg. Tergend leeg. En gedenken we aanstaande maandag ook nog de sterfdag van Minet (2006), de moeder van Mara. En dinsdag die van Lotte (2013) haar vriendinnetje en bijna-zusje.

Acceptatie

Na zware maanden is de acceptatie om Mara zodanig dat ik weer blijdschap kan voelen. Om het mooie weer; de temp is toch heerlijk stabiel en die korte regenbuien toch zomerse bewatering voor de tuin? Om leuke vriendschappen. Om onverwachte ontmoetingen of zomaar een goud-van-oud liedje op de radio.

Acceptatie is een groot goed, maar fluctuerend in de tijd. Geen gegeven. Geen vast gegeven. Een golfbeweging. Steeds een laagje dieper verwerken. En met die wijsheid gaat het ook vast lukken… Ooit.

Poesloos Mara

Geplaatst op door
11

Door de columns van de afgelopen zes weken heen heb ik het trieste nieuws van het overlijden van ons poezenkindeke Mara al heen gevlochten. En de goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Inderdaad: sinds 15 maart jl. zijn wij poesloos Mara.

Poesloos Mara, laatste daagjes, 20 jaarAch het is maar een dier, hoor je huisdierloze mensen denken. Maar die kennen onze band niet met onze poezen. Mede door ons helaas uitblijven van kinderen. De laatste van ons drietal is ingeslapen. Maar wel voor een poes op superbejaarde leeftijd: 20 jaar en 5 daagjes is ons koekenstaartje geworden. Onze poepchinees.

Al vaker is ze hier voorbij gekomen en heb ik verhalen over haar verteld. Zoals tijdens haar 16-jarige verjaardag: *Klik*  Toen onze grijze prinses Lotte nog leefde. Niet op de hoogte dat Lotte op 1 augustus dat jaar haar finale prikje nodig had.

Poesloos Mara

Dit keer een finaal prikje waarna we nu op 15 maart poesloos Mara zijn geworden. Zo’n moeilijk moment dat we goed hebben doorgesproken met de dierenarts. Op vrijdag 10 maart – haar 20ste verjaardag – werd ze minnetjes. Althans ik vertrouwde het niet helemaal. De dierenarts gebeld en daar ze bekend was met nierproblemen besloten haar artrosedrankje/ pijnstiller dat nierfalen zou kunnen aanwakkeren een weekend lang niet te geven.

Ze beterde niet en maandag werd er bloed geprikt. Haar niertjes bleken nog redelijk in orde en de volgende dag zou met het overgebleven bloed haar leverfunctie getest worden. De uitslag was zodanig slecht dat we gezamenlijk tot een echo hebben besloten. Er was nog een kans op een ontsteking van de galwegen en dat zou behandelbaar zijn.

Nog één dagje

Helaas bleken er levertumoren te zitten en was haar maagwand verdikt wat ook op maligne wees. Vandaar dat ze zo ziek oogde. Maartje was verschrikkelijk misselijk. Inmiddels at en dronk ze niet meer. Een veeg teken aan de wand. We overlegden met de dierenarts. Je wilt het beste voor je poezenkindeke. We zouden haar nog één dagje meenemen naar huis. Wel na een pijnprikje en prikje prednison.

Ze leefde zodanig op dat ze de horde bank plus op de hoge rugleuning springen met gemak nam. Bedelend – zoals haar gewoonte was – om kriebeltjes van baasje in deze positie. Het was de laatste keer dat zij deze normale exercitie uitvoerde. Waar we gewoonlijk niet bij stilstonden. Dat bij Mara hoorde. Waar door eega altijd gehoor aan gegeven werd.

Na een half doorwaakte nacht, waarbij zij nog op mijn zij had liggen slapen, zo gezellig, ging ze om 6 uur ’s ochtends naar beneden. Ik ook. Ze sprong nog op mijn benen. Genoeglijk hebben we anderhalf uur zo gelegen. En toen ze op haar lievelingsplek onder de salontafel ging liggen ben ik mijn bed maar weer gaan opzoeken.

Onwezenlijke dag

Poesloos Mara, 20 jarige poesDie dag was een rare dag. Een onwezenlijke dag. Buuf die met tranen nog even afscheid kwam nemen. Ze had het door. Elke keer weer als ik een foto van haar nam keek ze mooi in de camera. Ontsloot haar slapende oogjes. Maar de aangeboden snoepjes hoefde ze ook niet meer. Ze leek niet echt pijn te hebben, maar ja huisdieren tonen niet snel pijn. Ze was wel ziek en misselijk. Haar slikkende tongetje verraadde dat. De dag kroop voorbij en snelde voorbij. Intense samenballing van emotie. Om 17 uur zou de dierenarts langs komen. Thuis in haar eigen omgeving. We waren er klaar voor. Hoewel kun je daar klaar voor zijn?

Eega was al thuis vóór de dierenarts. Extra aaitjes. We hebben wat gepraat en ik had op één kaars na al heel wat kaarsen branden. De dierenarts tikte zachtjes tegen haar achterkantje op mijn verzoek waardoor ik haar onder de salontafel vandaan kon tillen. Wat was ze in korte tijd vermagerd. Ik tilde haar op haar troon op de bank. Een kussen met twee opgevouwen plaids. Haar tweede lievelingsplek.

Ze keek me nog even indringend aan en ik knikte dat het goed was. De spuit werd klaargemaakt. Als reflex probeerde ze nog een halfslachtige poging om van haar troon te springen, maar was met één vinger tegen te houden. En ja ze werd heel snel slap. Binnen de vijf minuutjes luisterde de dierenarts of haar hartje nog klopte maar dat was al niet meer zo. Ik stak de overgebleven kaars aan. De dierenarts zei: mooi gebaar, de cirkel is rond. Hier geboren hier overleden. Ik bleef maar aaien. Nog net niet poesloos Mara… Of toch wel?

NB: Lotte’s in memoriam boekje om háár bijzondere leven te gedenken en hier te klikken voor pdf.

Bestemming

Geplaatst op door
6

Heb jij een bestemming? Je kunt direct denken aan een reisbestemming maar ook aan een levensbestemming. Reislustigen hebben doorgaans een bestemming. Een plek die hun doel is. Of de meer avontuurlijke reislustige onder ons heeft meerdere doelen. Meerdere plekken om naartoe te gaan. En de uiteindelijke bestemming is dan weer thuis komen. In je eigen gedoe en in je eigen bed. Vol sprankelende herinneringen of na niet gewenste teleurstellingen. Maar meestal een combi van beide. Zoals het hele leven.

Bestemming, docent, reis“A good traveller has no fixed plans, and is not intent on arriving” Een uitspraak van Lao Tze als quote voor een doorgewinterde avonturier. Met heel veel reiservaring.  Die zelfs geen bestemming heeft. De Mindfulness ten top? Daarvoor ben ik toch ietwat teveel gehecht aan zekerheden. Al vond ik kamperen en rondtrekken heel aantrekkelijk in mijn jonge jaren.

Levenslang leren

Zelfs nog eens de zon achterna gereden als er een wolkje kwam. Letterlijk. In Italië op een bewolkte dag uitstrekkend naar de zon en rustig 5 kilometer verder in de auto als dat vermaledijde wolkje op kwam zetten. Toch een leuk avontuur. Memorabel en vrolijk.

Maar terug naar de levensbestemming. Ik dwaal af. In deze kansrijke wereld, kun je op elke leeftijd nog van bestemming veranderen. Je levensdoel staat niet vast zoals in vroeger tijden. Goed verwoord in de huidige LOI reclame op televisie waarin redelijk jonge kinderen hun droomberoep stellig benoemen en een strak in het pak 40+ heer inclusief stropdas twijfelt wat hij nu weer wil worden. Onze tijdgeest in luttele minuten. Levenslang leren.

Bestemming

Mijn echte levensbestemming is volgens mij het doorgeven van kennis en ervaring. Helaas niet gelukt in het wonder van een kind krijgen en dan opvoeden heet. Laat staan dat we over meerdere kinderen mochten dromen. Heel jammer en pijnlijk ja, maar we staan niet alleen in vervlogen dromen. Daarin kunnen we dan weer een draai maken. Zo dicht mogelijk bij onze bestemming. Hoe zwaar ook. En kan ik er nog vele jaren hopelijk aan werken. Schrijvenderwijs en als docent.

In deze context keek ik toch even meer dan bevreemd op dat de diverse afdelingen en routes in het ziekenhuis waar eega lag – een vervreemdend doolhof op zich – bestemming werden genoemd. Welke zieke manager heeft bedacht dat in een ziekenhuis, waar je niet voor je lol ligt en zo snel mogelijk uit wil, de afdelingen je bestemming zijn? Je einddoel? Zwaar gestoord…

OK vrouw

Geplaatst op door
2

Ruim een maand na de documentaire de OK vrouw van Halina Reijn, uitgezonden op 16 mei, Tweede Pinksterdag, ben ik nog steeds onder de indruk van de openheid van Halina. Een nadenker die blijft hangen. Althans bij mij. Zeker nu rond vaderdag. En de kritiek dat het kwetsend is voor de kinderloze bij wie een kinderwens niet vervuld mocht worden, deel ik niet. Ook Halina weet niet of het zou mogen lukken als ze de juiste partner was tegengekomen.

OK vrouw, single, kinderloos, documentaireDat mannen er zoveel kritiek op hebben gehad is misschien te wijten aan het idee dat ze, zelf vruchtbaar, niet verder kijken dan hun neus lang is. Oftewel weinig inlevingsvermogen. De aloude Mars en Venus verschillen. En dat de man die zich geraakt voelt door de docu zich muisstil houdt. Want ja een taboe doorbreekt Halina wel.

En juist als OK vrouw met partner kan ik me verplaatsen in de single vrouw zonder partner, die alleen een kind wil in een relatie. In een gezin. In die single situatie heb ik namelijk ook gezeten. Trouwens in de OK man die dat wil kan ik me ook verplaatsen. En er zijn er meer dan je denkt. Dan je zo op het eerste gezicht zou vermoeden. Diep verborgen onder mogelijke spijt en schuldgevoelens van hoe het leven is gelopen.

Meestal krijg je maar een enkele aanwijzing, maar ik begrijp het meteen. Heb daar een antenne voor. En kom nou niet aan met de uitspraak dat kinderen ook niet zaligmakend zijn. Wat is er wel zaligmakend op deze aardkloot? De lusten en de lasten.

De docu is hier nog te zien voor de geïnteresseerde: *Klik* Ook wil ik een lans breken voor Twittervriendin Carolina Konijn, die zo voortvarend is en een praktijk heeft in het coachen van onder andere de kinderwens bij singles: *Klik*

Een onvervulde kinderwens: in de vele fases van je leven valt er veel over te vertellen. En je gevoelens erover eens te delen. Dat lucht op. Voor vrouwen én voor mannen. De eerste mannelijke variant op deze documentaire ga ik in ieder geval vol belangstelling bekijken. Dat zal pas stof doen opwaaien!