Hechtingsband
Er is al vele jaren onderzoek gedaan naar de gehechtheid tussen moeder en kind. Een zeer belangrijk item. Men spreekt dan van veilige of onveilige hechting. Daar tussenin de vele nuances. Maar in allerlei relaties kan er sprake zijn van veilige of onveilige hechting. Met ook hier de vele nuances daar tussenin.
Vanaf de eerste ontmoeting was Jan voor mij thuiskomen. Van mijn voornemen elkaar anderhalf uur te ontmoeten, kwam weinig terecht. Voornemens interesseerden me op dat moment niet meer, het werden meerdere uren. Ik voelde me zo vertrouwd met hem alsof ik hem al jaren kende… Zo bijzonder! Hij troonde me zelfs mee naar een zeer verscholen romantisch terrasje. Op een plek die ik dacht goed te kennen, maar dit terrasje kende ik niet. En maar praten met elkaar. En ja, al snel gingen we ons aan elkaar hechten.
Eerste jaar
In het eerste jaar gingen we ontzettend veel met elkaar op stap. Jan als ondernemer had de beschikking over zijn eigen tijd. Ik had ook een paar dagen in de week vrij van mijn toenmalige opleiding. En we namen het ervan. Tot hij aan het einde van dat jaar de financiële balans op ging maken: dit kon niet meer! Zijn omzet was uiteraard gekelderd. Maar wat hebben we genoten van al die uitstapjes. En leerden elkaar steeds beter kennen.
Daarna bleek hij toch echt een workaholic, wat ik met ons eerste telefoontje al vermoedde. Maar ik groeide erin mee. Zelfs zodanig dat ik voor mijn computeropleiding stage bij hem mocht lopen. Zijn bedrijf was al flink geautomatiseerd, dus ik kon mijn hart ophalen. Ik kon dankzij hem mijn stage goed afronden en mijn diploma in ontvangst nemen.
Ik heb nog een tijdje meegewerkt in zijn bedrijf. Maar dat was niet echt een succes. De dubbele pet met Jan als baas en als geliefde bleek mij niet te passen.
De jaren erna
Op de achtergrond meewerken vanuit huis, toentertijd niet gewoon zoals nu tijdens en na corona, bleek wel een goede greep. Daarnaast deed ik nog een andere parttime baan. Ik hielp hem met vele nieuwsbrieven schrijven en verzenden, interviews houden met klanten, meedenken met de medewerkers en oplossingen zoeken voor hindernissen: dat was echt mijn ding, om het maar populair te zeggen. Jan en ik vulden elkaar daarin prachtig aan. Hij gaf me ook veel vrijheid. Hij had een mooie, bloeiende zaak, vele, lange jaren. Tevreden klanten en hele trouwe, hardwerkende medewerkers in een goede sfeer.
Op een gegeven moment kwam het pensioen in zicht. Jan ging later, na grote hindernissen, als eenpitter zelfstandig door. Zelfs toen hij al ziek was. Zelf had ik veel vrijwilligerswerk en schreef onder andere deze blogs.
Jannenband
Onlangs was het precies één jaar geleden dat Jan is overleden. Een zware tijd voor mij deze dagen. Het eerste rauwe rouwroesjaar wordt naar mijn gevoel afgesloten, één jaar na zijn uitvaartdienst en begrafenis. Al hoorde ik dat de eerste rouwperiode met één jaar en 40 dagen wordt afgesloten.
Net vóór het eerste jaar om was, hielden we met zijn trouwe ex-medewerkers een borrel bij mij thuis. Ouderwets gezellig, het deed denken aan de vrijdagmiddagborrels van vroeger. Bijzonder genoeg voelde het nog veel hechter dan eerst. We spraken over de schrikbarende kaalslag van andere helaas overleden medewerkers, collega en partners. We hebben ze herdacht en hebben op hen geproost.
Bij het weggaan zei één van hen de legendarische, typerende, zelfverzonnen en ontroerende woorden: wat wij hebben is een Jannenband… Veilige hechting op de werkvloer.
