Afgelopen week – tot gisteren – was het de collecteweek van de NSGK, oftewel voluit: Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind. Een mondvol, maar werd in begeleidend schrijven aangeraden voluit te roeptoeteren aan de deuren. “Om verwarring te voorkomen”. Zouden ze bang zijn dat ze als NVSH worden gezien? Stiekem glimlach ik om deze gedachte.
En ja ik had me enkele weken daarvoor laten strikken door een aardige, langharige meneer, die enigszins wanhopig aan mijn deur kwam leuren om collectanten. Ik hapte. Met de gedachte: kan ik gelijk mijn avondwandelingetje doen.
Maar eenmaal in de juiste week beland (16 – 21 november) om de daad bij het woord te voegen, bleek het wel erg vroeg donker. Tuurlijk had ik kunnen weten na half november, maar had me dit niet echt gerealiseerd. De dagen gingen collectevrij voorbij; of ik had het te druk rond die tijd, of de regen kwam met bakken uit de lucht.
Woensdag ging rond etenstijd de bel. Stomverbaasd aanhoor ik een jonge dame met Diabetesfondsjas en tablet. Na – niet toegankelijk – haar hele verhaal te hebben aanhoord, weiger ik het geboden donateurschap van écht € 7,50 per maand. Da’s andere koek dan een muntje of briefje in een collectebus laten glijden.
Verontwaardigd dat ze het gras voor mijn voeten wegmaaide – er is in dit kikkerlandje afgesproken om één collecte per week te laten plaatsvinden- belde ik de overkoepelende organisatie Collecteplan. En ja, toevallig stond dit ongewenste werven van donateurs, buiten de eigen week, al op de agenda van het bestuur j.l. vrijdag. Mijn verhaal zou worden meegenomen, met dank.
Met extra zwaar lood in mijn schoenen ging ik dus toch maar vrijdag op pad. Uur U. Na ontwijkend gedrag, want eerst nog even dit en dan nog even dat, belde ik bij buuf aan. Gelukkig ze was spraakzaam en liet muntjes rinkelen. Een eerste regendruppel kondigde zich aan, maar zolang het niet doorzette ging ik door.
Halverwege nog thuis op de bank gezakt. Even eigen moment, even pauze. Maar inmiddels zat ik al zo lekker in mijn verhaal en kreeg ik zoveel leuke response dat ik ging bruisen. De tweede helft dapper afgemaakt, want zaterdag werd weer meer regen verwacht.
Ik haalde mijn schouders op over de enkeling die niets wilde geven. Maar de man die rolgordijntje van zijn zijraam omhoog rolde, vitrage opzij schoof en bewasemde ruit schoonpoetste, en toch niet aan de deur kwam, spande wel echt de kroon. Terwijl ik nog wel vriendelijk zwaaide.
Eega bleek zo laat nog een maaltijd warm te hebben. Waar ik hongerig op aanviel. Met frisse wangen en zware voeten. Verzuchtend – net als een van de gulle gevers – “we doen ons best”. Wij blazen bellen. Mooie bellen. Voor het gehandicapte kind harde munt. We denken maar even niet aan graaiende directeuren.
De bel gaat ,je doet de voordeur open en daar staat ze, de koningin van het Luchtmansplein, in vol ornaat met een hele grote collecte bus. Spontaan grijp ik in het muntjes bakje ( staat altijd klaar) en geef met heel mijn hart een volle lading.
Weer goed gedaan Loes.
Ha zadeltas,
LOL koningin… 🙂 Ongekroond, dat dan weer wel! Goed dat je een muntjesbakje hebt… Dat hebben er wel meerderen. Handig hoor! Nog dank daarvoor: Weet je dat ik van hun collectanten het meest heb opgehaald? Dankzij onze fijne wijkbewoners!
Dank complimenten.
Groetje,
Mindel
Wat is het weer een heerlijk verhaal van de Woelabukkies. Ze weten t altijd wel heel bont te maken. Goed hoor, baas Bollo.
Je zusje
Baas Bollo was helemaal in zijn nopjes met je complimenten Leny!
Haha ons neefje heeft bij boekhandels om de boeken van de Woelabukkies gevraagd. Zij keken hem glazig aan. Hij had het niet helemaal begrepen ons neefje. Maar wel met Sint een prachtige collage ervan gemaakt!
Baas Bollo, het was weer kostelijk!
Je zusje
Grond onder de voet wegmaaien? Nee hoor… Ik geef namelijk wel muntjes aan de deur maar ga nooit een donateurschap aan aan de deur… Ben toch niet gek..
Ik vind je een dapper mens…
Dank Rianne, Ik hoorde al van meerderen dat donateurschap niet loopt. Jee een heel tientje per maand. En opzeggen vergeet ik dan weer geheid. Dank compliment!
Ik heb vanaf mijn 14 jaar,tot ca mijn 16 jaar,regelmatig gecollecteerd voor vele instanties,Tbc (zegeltjes),Kon.Wilhelminafonds,Polio en wanneer we klaar waren,want ik deed dit meestal op de zaterdag,zat mijn vader met een paar anderen in het toenmalige Anthoniusclubhus,klaar om het geld te tellen,van alle collectanten. Mijn ouders zeiden toen,heb iets voor een ander over,die het minder heeft als jij. Regen,sneeuw,zon,ik deed dit,daardoor waardeer ik het als anderen het nu doen,soms onder de meest vervelende weersomstandigheden. Het zou slim van de diverse instanties zijn om de collectanten met een pinautomaat op pad te sturen,ik heb weinig of nooit contant geld in mijn portomonai. En daar ben ik zeker niet de enige in.
Ja is een groot probleem aan het worden Geert: geen contant geld meer in huis. Ik vind het maar raar. Er valt toch niet overal en altijd te pinnen? Maar goed misschien ben ik ouderwets. Zie de oplossing van Zadeltas: muntenbakje op een plankje in je hal…
De NSGK ging echter met zijn tijd mee. Pinautomaten zijn veel te duur. Als mensen geen geld bij de hand hadden konden ze voor € 2 een sms-je sturen! Perfecte oplossing!
Ik ken zelfs iemand die nog nooit heeft gecollecteerd, maar ook collectanten weigert met een sticker op de deur. Niet leuk! Heb haar aangeraden zelf eens te collecteren. Je doet het niet voor jezelf maar voor een goed doel. Dus bedelen is het niet.
Heb je na je 16de nooit meer gecollecteerd?
Jij, en niet de zuurpruim, bent de overwinnaar!
LOL, maar overwinnaar of niet: geen kletterende muntjes Naomi…
mooi Loes, er zijn altijd mensen die geven en mensen die het niets kan schelen.
lekker geschreven.
broertje xxx
Dank broertje op blog collecte!
Xxxx Zussie
Collecteren voor de geode zaak.!
Dat vinden de Woolabukkies ook wel aardig.
Volgende week gaan zij collecteren om wat geld los te krijgen, waardoor zij een coach kunnen inhuren om daarmee wat handiger te worden.
Het is nog maar de vraag of dit gaat lukken, want vorig jaar hebben zij ook een collecte georganiseerd, die is mislukt.
Het was dus zo dat zij geen overeenstemming konden krijgen wie waar zou gaan collecteren. Het gevolg was dat er een gevecht ontstond en de collectebussen op elkaars koppen werd geslagen!
Dit jaar probeert men dit te voorkomen door in groepjes te gaan collecteren, waardoor iedereen een kans krijgt. (Een “uitvinding” van Truusje Kruisvocht, de Woolabukkie manager).
Laten wij het beste er van hopen. Misschien dan genoeg opbrengst om een deskundige, met een ijzeren geduld, in te huren.
Let us pray for a better Woolabukkie world.
Bollo, de woolabukkie watcher.
Heel herkenbaar Loes. Ik heb het vele keren meegemaakt. Collecteren geeft idd ook veel voldoening.
Goed geschreven!!
Liefs je schoonzusje
Vooral met een fris windje en slechts een enkele regendruppel valt collecteren best mee Leny! Leuk dat jij het herkent!
HadieLoes,
Goed gedaan!
Ik herken mij in jouw verhaal. Ik heb ook jarenlang gecollecteerd.
Ja, ik heb daardoor meer waardering gekregen voor mensen die o
nu aan mijn deur komen collerteren.
Hallo Hannie, Leuk dat je extra waardering voelt voor collectanten. Hiero ook! Grappig dat deze blog zoveel reacties ontlokt. Dank!
Let us pray Baas Bollo samen met de Woelabukkies, for a better world! En laat nog eens horen of coaching gelukt is???????