Vanmorgen vroeg las ik, zoals elke dag – bijna altijd ’s nachts eigenlijk – de Dagelijkse Gedachte. Deze was het vandaag: “Van alle menselijke emoties is empathie waarschijnlijk de meest wezenlijke”. (Gloria Steinem)
Dat past bijzonder goed bij waar ik van plan was om over te schrijven: compassie. Toeval
bestaat niet. Maar het overkomt me vaker dat een Dagelijkse Gedachte goed past, bij waar ik in gedachten mee bezig ben. En sowieso is het altijd een nadenkertje. Of bijna altijd.
Deze gedachte wil ik uitpluizen, dus de Dikke van Dale erbij, om het verschil even heel erg precies te bekijken. Jee compassie is medelijden volgens hen! Tja nou heb ik altijd wel gauw een medelijdend hartje gehad, maar medelijden ligt tegenwoordig niet meer zo goed in de markt. Verder gekeken op de Google Encyclopedie, blijkt het ook mededogen te kunnen betekenen. Ok, daar kan ik wat mee.
Empathie is, alweer volgens die Dikke, het inleven in anderen. Het ene ligt dus in het verlengde van het andere. Tussen inleven en mede-lijden ligt nog wel een straatlengte verschil. En hoe lang gaat dat duren dat mede-lijden? Niets mis mee natuurlijk: medelijden hebben, als je maar weer overzicht hebt en op je eigen benen blijft staan toch? Hulp biedt waar nodig, maar de ander heeft op afstand, zonder gebaar, woord of verduidelijking, niets aan medelijden. Toch? Compassie, in de zin van mededogen, wel. Daar draait de wereld op.
Empathie, in de zin van inleven in de gevoelens en gedachten van de ander, vind ik waarachtig mooi! Niet ieder is daartoe in staat. Hoewel het soms zeer verfrissend kan zijn, hoe een ander er dan wél tegenaan kijkt. Tegen je verhaal, je houding, je gedrag, je schrijven. Zoals ik al eerder schreef is feedback een mooi goed. Een spiegel die de ander je voorhoudt. Maar of dat altijd welkom is?
Ik heb tijden gekend waarin ik heel erg veel empathie – maar ook compassie – nodig had, maar gelukkig ben ik weer mijn oude trouwe zelf, die ook empathie én compassie kan geven. Hoop ik, denk ik. Maar met mate en niet meer zo grenzeloos als vroeger. De 60’er en 70’er jaren ontgroeid. Meer balans gevonden. Of is dat gewoon een stuk levenservaring en mijn lessen geleerd uit valpartijen?
Ook de Dagelijkse Gedachte elke dag ontvangen, met een momentje van bezinning, waar de wereld beter van kan worden, volgens hen en mij? Zie: Het werkt: mijn bezinning heb ik net met jou gedeeld!
Ik vrees dat empathie en compassie helaas steeds minder van deze tijd zijn.We zijn lekker allemaal met onszelf en behalve de geoefende en doorgewinterde hedonisten,bereiken we er op den duur helemaal niets mee!Ik wil een beschermde status en lintjes,wat mij betreft van alle staatshoofden ter wereld,voor diegenen,die nog echt iets hebben van medegevoel en zich zonder moeite verplaatsen in iemand anders,ja,het zelfs moeilijk vinden dit NIET te doen!
Leuk verwoord Erik, maar ietwat donker gedacht? LOL die lintjes! 😉
Ik voel compassie met al die wezentjes uit de takkenwal, wat wreed om daaraan voorbij te gaan van die brandstichter. Empathie voor de dader, nee!!
Puur hopeloos egoïsme.
Ja ik geloof ook dat oprechte boosheid, en hier zeer terecht, nog helemaal zo slecht niet is. 😉
Nou, Mindel heb die site even bezocht en zag meteen de Gedachte voor vandaag:
heel toepasselijk op de maandagmorgen met een volle drukke agenda voor de boeg.
“Beschouw het leven niet als een probleem om op te lossen,
maar als een realiteit om te ervaren.”
Mooi! 🙂
Knap geschreven, Loes en sterkte voor de familie met het verhaal van de in brand gestoken heg. Het veiligheidsgevoel zal nu wel even ver te zoeken zijn.
Naast compassie en empathie bestaat er natuurlijk ook zoiets als sympathie.
De Zuidafrikanen zeggen dit heel sprekend in hun taal: Ik heb smaeck vir jou!
Niet te verwarren met het woord Aardig in het Zuid Afrikaans, want de betekenis is anders dan wij in eerste instantie zullen denken.
Aardig in het Zuid Afrikaans wil zeggen “akelig” of “onaangenaam”; bijvoorbeeld “ik voel mij aardig van die slechte reuk” .
Nog eentje dan in het ZA: Ek moet ‘n draai loop: Da’s nu zeker waar,want ik moet naar de wc. 🙂
Verskoon my, asseblief! Baie dankie!
Baie dankie Baas Bollo! In de geest van onze, helaas te vroeg overleden, vriend! Nu weer fijn opgehaald, die herinnering! 🙂 Enne sympathie past mooi in het verlengde… 😉
Toeval bestaat niet …. vrijdag 6 september deelgenomen aan The Social Psychology Day of Compassion. Vandaag bezig mijn verslag te schrijven.
Wat begon als een heerlijke zonnige, vredige en rustige dag, waarvan ik me afvroeg wat ik daar over moest schrijven. Weinig uitdagend om compassie te beoefenen, als het leven even lijkt als het paradijs op aarde.
Mijn wens om wat meer uitgedaagd te worden in het tonen van compassie werd vrijwel onmiddellijk verhoord. Om 3 uur ‘s nachts werden we wakker. Brand. De takkenwal in onze tuin stond in brand, in lichterlaaie. Begin dit jaar waren we al gewaarschuwd door de vermoedelijke dader. “Die wal is voor het einde van de zomer weg”. De brandstoflucht en het feit dat de 40 meter lange, twee meter hoge, één meter dikke takkenwal in een klap als een fakkel brandde deed vermoeden dat het dreigement ten uitvoer was gebracht.
Weg gevoel van veiligheid, weg bewoners van de takkenwal, de eekhoorntjes, de egeltjes, het nestje met jonge katjes, de wezeltjes, weg omheining van onze tuin.
Zou de dader dezelfde gevoelens en emoties hebben gehad als wij? Dezelfde verdrietige en boze, woedende en furieuze gedachten? De afgelopen week heb ik ervaren dat juist die wraakgedachten energie vreten. Dat zelf-compassie met mijn eigen gevoelens en gedachten rust brengen.
Ik denk niet dat het een ontgroeien van idealisme is. Of levenservaring en levenslessen. Dat we meer balans vinden. Ik denk dat compassie, voor jezelf en voor anderen, een keuze is. Een hele bewuste keuze. Gebaseerd op welbegrepen en diep doorvoeld eigen belang.
Dank je voor het delen van jouw bezinning. Dank je voor het delen van jouw gedachten. Ik lees je verhalen altijd met veel plezier. Toevallig dat dit schrijfblokje me uitnodigde te reageren, zodat ik je alsnog kan bedanken voor al het moois.
Jee wat een aanslag op je gevoel van veiligheid en thuisgevoel! Heel erg naar. Knap zoals je probeert compassie naar de dader in te voelen? Hoe kon het zo uit de hand lopen? Vooral je verhalen van de diertjes daar levend. Heel erg!
Ik ga nadenken over je opmerking dat compassie een keuze is! Interessant! Bedoel je eigen belang in de goede gezonde zin of in de egocentrische zin?
Goh wat leuk dat je mijn stukjes graag leest! Doet me meer dan goed… 🙂
Met eigen belang bedoel ik het belang van je veilig en vredig voelen. Ik ben ook maar een mens en er zijn allerlei wraakgedachtes door mijn hoofd gegaan. Tegelijkertijd merk ik op dat iedere cel in mijn lichaam naar die gedachten luistert. Daardoor raak ik een een staat van opperste alertheid, van enorme stress.
Vergeven, in de zin van geven aan de situatie in de toekomst, vèr geven, betekent voor mij een ceremonie doen met salie met de intentie de toekomstige relaties te helen.
Allemaal ten bate van een veilig en vredig gevoel in mij, dus eigen belang, en veiligheid en vrede voor iedereen die bij de situatie betrokken is.
De keuze is geef ik ver de toekomst in met de intentie als bovenomschreven, of laat ik me meevoeren op de stroom van emoties en gedachten en laat ik mijn gedrag daardoor bepalen.
Niet eenvoudig, maar wel uitdagend.