Dierengevoel

Laatst liep ik mijn dagelijkse rondje park met een goede bekende. Het gesprek kwam op onze vele nieuwe wijkdieren op de dierenweide. Nieuw elan en ontzettende bezoekerstrekker. En hij opperde dat dieren geen gevoel hebben. Net als broodfokkers of een aantal veehouders, de goede niet te na gesproken.

Mensen zonder huisdieren denken dit wel vaker. Maar ooit verknocht geraakt aan je kat of hond, weet je toch echt wel hoe je huisdier zich voelt. Jaja dieren hebben ook hun stemmingen.

Chaggi katten

Zo is eega verknocht aan ons schilderij van Jacob Kanbier: heerlijk chagrijnige katten, met nog kringeltjes boosheid boven hun koppies. Eega moest en zou dit schilderij kopen. Het hangt nu te pronken in de traphal. Veelzeggende echt naar beneden gerichte boze bekkies ook.

Wij als nu katloze kattenliefhebbers van destijds ons drietal poezen zijn ervan verzekerd dat dieren gevoel hebben. Stemmingen hebben. Vrolijk, blij, verbaasd, gelukkig, oef ook moordzuchtig, verveeld of lui.

Echte leven

Volg je op NPO1 op zaterdag op dit moment ook de zinderende serie: het echte leven in de dierentuin? Vorig jaar vanuit Ouwehands dierenpark in Emmen, maar nu zo mogelijk nog meer bruisend, vanuit Blijdorp in Rotterdam.

Voor diegene die deze serie niet kent, ze werken met verborgen camera’s en brengen daarmee ook het verborgen leven van de dieren in beeld. Aanrader.

Verliefd

Zo wordt de liefdesdaad bij dieren in de dierentuin nauwlettend voorbereid, zeker bij bijna uitgestorven dieren. Bloed of urine verzameld tot zelfs echo’s aan toe om de best vruchtbare periode te bepalen. Het verliefde gedrag van mannetje en vrouwtje goed bestudeerd, want ja daar is veel uit op te maken. Dit alles ter bevordering van het krijgen van jonkies en dus toekomst.

Bijzonder om te zien, hoe bijvoorbeeld een paartje amourpanters, bijna uitgestorven, elkaar heftig beminnen. Bijzonder omdat als ze elkaar niet liggen ze elkaar doodbijten.

Dierengevoel

Maar wat te denken van de menselijk geachte emotie rouw? Al eerder heb ik daar verbaasd staaltjes van in natuurfilms voorbij zien komen. Vooral bij de zeer sociale olifanten en zelfs bij zwijntjes. Een nacht lang naast een overleden soortgenoot blijven liggen. Of zelfs met bladeren en takken bedekken alsof het een begrafenis betreft.

Over rouw en verdriet gesproken: terug naar ons drietal poezen. Toen we onze grijze ‘prinses’ Lotte helaas moesten laten inslapen hebben we haar dekentje met haar geur bij de salontafel gelegd. Uiteraard ongewassen. Onze langstlevende zwarte ‘panter’ Mara heeft maandenlang juist precies op dat doekje gelegen. We hadden stellig de indruk dat dit haar troostplekje was. [Zie foto]

Tja hebben dieren dan toch echt gevoel? Wij en velen met ons geloven hier stellig in. Maar of we met dit blog kunnen overtuigen, bij mensen die dieren niet van nabij liefhebben? Ik hoop hiermee wel…