Met verbazing bekijk ik de laatste jaren de ontwikkeling dat er steeds meer en grotere evenementen georganiseerd worden. Op allerlei gebied. Doet de crisis verlangen naar een groter groepsgevoel? Massaler?
Bij de kroning van Beatrix destijds waren er opstandige relletjes. Dat was de tijdgeest van toen. Ik ben er bij geweest. Maar wel in de allerbuitenste regionen. De Dam en het Rokin in Amsterdam was het strijdtoneel. Daarachter serene rust met kinders die op kleedjes van alles verkochten. Stoer kan ik nu melden dat ik me een hele vijf minuten achteraan op het Rokin heb aangesloten. Echt ik was erbij. Maar ik schrok me rot van het grimmige karakter en de oorlogssfeer. Ik wist niet hoe gauw ik weer terug moest komen in de zijstraatjes.
Ook met verbazing zie ik af en toe noodgedwongen voetbal. Dat groepsgejoel. Het ene vak zwaar uitbundig, tegen het hysterische aan, het andere vak zwaar teleurgesteld. Alsof hun leven ervan af hangt. De stemming schijnt af te hangen van een balletje in het doel van de een of de ander. Ik snap er niets van.
Tegenwoordig heb je ook grote muziekfestivals. Als paddenstoelen ontspruiten ze uit de grond. En de hordes mensen komen er op af. Wat bezielt je om zo massaal te luisteren en kijken? Zelf ben ik een keer met ega naar mijn favo groep Doe Maar geweest. Een aantal jaren geleden. En ja het was indrukwekkend. De sfeer perfect en ik vond het erg speciaal dit mee te maken.
Toch zal ik het niet snel nog eens doen. Het eindeloze geloop om het Feyenoord-stadion om je vak te vinden. Het geklauter over wankele trappen. De regen, waartegen je je met plastic moest wapenen. Dat plastic lag wel klaar op je stoeltje. Dat dan weer wel. Het geduw en getrek om een plastic bekertje wijn te bemachtigen. Vooral geen tweede nemen, want dan moet je naar het toilet. En daar staan zulke lange rijen dat het leed al voor die tijd geschied is.
Van demonstraties, marathons en dergelijke krijg ik kippenvel tot op mijn bot. Die botten van mij rimpelen als het ware vrolijk mee. Zo intens ontroerend vind ik het, dat zoveel mensen tegelijk, allemaal hetzelfde willen en doen. Als toeschouwer welbeschouwd, want demonstreren doe ik niet gauw en ik ben totaal niet sportief.
Eigenlijk observeer ik wel graag. En zie zoveel details dat het me duizelt. Nee voor mij geen massale groepen. Groepen die goedschiks of kwaadschiks zijn: ik hoed me voor drukte tegenwoordig. Doe Maar niet. Of is dat de leeftijd?
Ik zie er ook de lol niet van in om met tienduizend mensen bij elkaar te zijn. Een stuk of tien is net mooi!
Dag Nel, om jouw reactie moet ik toch ook wel lachen, erg leuk en ‘helder’ omschreven.
Groeten,
lieve loes,
het is niet de leeftijd, het is een diep verborgen angst om platgewalst te worden…en een zielsverlangen om de verbondenheid te voelen met alle mensen om je heen en wel in liefdevolle saamhorigheid…
prachtig geschreven
dank je wel, nel
Ik ben blij dat Geert ook even de positieve kant belicht.
Zelf word ik altijd een beetje benauwd van massale bijeenkomsten.
De paniek die kan ontstaan op een ‘Koninginnedag’ in onze Hoofdstad
als een straat te smal blijkt voor het toestromend publiek en je ineens
overgeleverd bent aan de massa. Een beetje drukte, geeft overigens wel gezelligheid, ontspannen geroezemoes. Dat heb je toch nodig om een
evenement te laten slagen. Komend uit een klein dorp, zoek ik dat niet te
vaak op.
Een concert van David Bowie in het Ahoy, dat was een belevenis,
maar ik zal het niet weer doen. We stonden op de zitbanken om de ster
te kunnen zien, als een stip aan de hemel. Het geluid bleef ook ver achter.
Nu zet ik liever een cd op en zit ik eersterangs.
Zo moet je ondervinden wat voor jou werkt en in welk gezelschap.
Wat is nu leuker dan mensen kijken en genieten van het plezier wat ze vaak hebben.
Ik heb wel eens grote groepen met mensen in mijn bus en zolang men niet dronken of aangeschotem is, dan vind ik het geweldig om deze groepen te vervoeren.
Maar ojeetje, wanneer men wat gedronken heeft, laat maar, dan vervoer ik ze liever niet,maar het omgaan met groepen mensen heeft echt zijn charme,zeker als ze naar een feestje gaan.
En Loes, het was weer leuk om te lezen.
mooi dat je het huidige tijdsbeeld zo helder uitlicht,
Die gekheid van het voetbal kan ik ook niet goed tegen, helemaal bij het zien van al die exsessen die zich hierin voordoen.
Denk dat het vooral te maken heeft met het binnenkomen van al die signalen.
In een popconcert of zo zul je mij ook niet gauw vinden.
echter bij een marathon voel ik mijn adrenaline gehalte stijgen.
Omdat ik als hobbyloper, herken wat deze mensen hebben moeten doen om dit te presteren.
En het geweldig heerlijke gevoel dat je lichaam ondergaat, zelfs nog dagen nadat je hebt gelopen.
Zo zal het denk ik, wel voor al de door jouw hierboven genoemde aspecten gelden.
Samentvattend kan ik concluderen dat het vooral ook bepaald wordt door wat je leuk vind en dicht aan het hart ligt.
Want Ha Ha,stel je voor dat ierdereen van Doemaar houdt, dan is het Feyenoord stadion toch echt een tikkie te klein. 😉
(keep up your good work)
vrolijke groeten, je broertjes.
Ja ja, die drukte is tegenwoordig ook niets voor mij.
Vroeger jawel, het ene popconcertna het andere en daarna de volgende dag gewoon naar het stadion voor een voetbalwedstrijd.
Das war einmal, maar heel zelden nog wel, zoals Doe Maar.
Groet van Bollo