Spijt, sorry, excuses. Met een trotse moeder die dit niet kon tonen, is het me niet met de paplepel ingegeven. En toch doet het zo goed. Neem nu de misbruikte kinderen van jaren her. De daders een schandvlek van de natie. Goed dat die kinderen er nu wel over mogen praten. Hoe zitten die, nu volwassen, te smachten naar excuses van de minister! Niet meer niet minder. En nee daarvoor is ook zij te trots. Te trots of met het misplaatste idee dat het dan geld gaat kosten. Zo belangrijk kan een woordje zijn.

In de loop der jaren heb ik aan den lijve ontdekt hoezeer excuses goed kunnen doen. Niemand is toch bij machte de volledige waarheid te zien? Ieder moet het toch doen met zijn of haar karakter? Met uiteraard de opvoeding en levenservaring die scherpe kantjes kunnen bijslijpen? Het doet goed in mijn zelfvertrouwen, en aan de wijze waarop ik denk. In mijn ziel en hart.

Uiteraard dien je dan ook spijt te voelen, als je excuses maakt. Maar je hoeft niet door de knieën. Een simpel woordje: “excuses” oprecht uitgesproken, is voldoende.

Ooit heeft ega excuses geëist van mijn moeder. Het was terecht dat zij dit zou geven. Al weet ik het niet meer precies waarom. Zij kon het niet. Na veel protest kwam er een boos uitgesproken excuus uit. Kijk dat werkt niet. Geen idee waarom ze het zo moeilijk vond. Uiteindelijk kwam er een neutraler excuses uit. Daarna zijn we er nooit meer op terug gekomen. Het was van de baan. Zo goed dat ik de oorzaak niet eens meer goed weet.

Eenmaal doordrongen van het feit dat ik ook weleens gelijk kon hebben en excuses kreeg, begon ik voorzichtig met excuses maken. Niet te snel en wel doordacht. Aan slappe excuses hebben we niets. Het woord dient wel betekenis te hebben en houden. Het doet recht aan de band die je met elkaar hebt en verdere uitleg is overbodig. Gelijkwaardigheid en zacht tonen dat je ongelijk hebt gehad. Dat je de ander, misschien zelfs per ongeluk, hebt gekwetst. Helend. 

Hoe simpel is het woordje sorry?