Tot op het bot afbranden, dat is wat pesters doen. Dieper dan in het bot: tot in het beenmerg zelfs. Daar waar de kernen van de witte en rode stamcellen ziekelijk gaan aanmaken en de boel bloedeloos maken. Zo diep gaat dat. Een soort geestelijke leukemie.

Pesten geestelijke leukemie? Jazekers elke blijdschap, elk pleziertje, elk genieten, elke hoop gaat ten onder in de niet meer gezonde aanmaak van de witte en rode bloedlichaampjes. Die daardoor hun werk niet meer naar behoren kunnen doen. Geen zuurstof meer kunnen vervoeren en geen ziekteverwekkers meer kunnen aanvallen.

Kinderen die gepest worden dragen dit hun hele leven mee en gaan er gebukt onder. Al heb ik als kind het geluk gehad met mijn moeder, die de moeder van het naamgenootje pester heeft aangesproken. De weg naar school daarna zoveel lichter en luchtiger. Al duurde het wel een hele tijd voor mijn argwaan en zwaarte verdween.

Onbewust begint het kind het pesten te verwachten en totaal onbewust uit te lokken. Hoog van de toren blazend om zijn angst te overstemmen en juist daardoor gepest te worden. Een missie tot rechtvaardigheid te propageren en daarmee gaat overdrijven. Steun zoekend waar het kan. En de geestelijke leukemie in stand houdend.

Wat drijft de pester? Een ziek gloriemoment van macht en controle? De weegschaalreflex? Als de ene schaal omhoog staat, gaat de andere schaal naar beneden? En groepspesten? De verbinding met elkaar versterken door het uitstoten van het zwarte schaap? Het genieten van het verkrachten van de kwetsbaarheid van de ander? En toekijken hoe ver het zwarte schaap kan wegzinken? Zonder aan de zwarte een witte poot uit te steken? En daarna een nieuw zwart schaap te kiezen. Die eerst ook wit was.

Hoe funest. Hoe mensonwaardig. Hoe respectloos. Het is geestelijke leukemie. Psychische leukemie. Het gaat in je stamcellen zitten. En zie daar maar een beenmergtransplantatie voor te krijgen. Hopelijk niet van een pester.