In de flow van je leven kom je weleens aan de zijlijn te staan. Althans zo voelt het op dit moment. Not done om over kwaaltjes en klachtjes te praten, maar ik doe het toch.
Mijn buik zorgt nog regelmatig voor last. Afkloppen: het wordt minder! Dan pure paniek omdat ik een knobbeltje dacht te hebben. In mijn borst. En zo moedig ben ik niet, dat ik dit met heel veel positivisme tegemoet zag. Het blijkt na twee kuurtjes antibiotica mee te vallen. Huidontsteking met ontstekingshaardje. Nog één dag en ik kan tegemoet zien dat de diarree, de rode bultjes en gisteren zelfs hartkloppingen, weer verdwijnen. Hopen dat ik door te vaak toiletgang nu weer wat ben afgevallen.
Vorige week kwam er tot mijn schrik een nieuw fenomeen op: pijn in mijn rechterheup. Eega meldde meteen vrolijk dat dit slijtage is. Maar buurman relativeerde dit meteen. Toch maar naar de huisarts. Spieren-, pezen- of bandenkwestie dacht zij. Zal gauw over zijn, vermoedde zij. Maar dokter het is zeker nog niet over. Morgen zal ik me maar weer, per pijnlijke snorfiets, naar haar toe hijsen.
Mijn huiskamer ken ik echt van haver tot gort. En pijn slurpt energie. Plus concentratie. Het gevoel dat het nooit meer overgaat. Niet echt in staat de draai weer te maken en mijn aloude kreet: “rust roest niet”, op te poetsen. Er welt enorme bewondering bij me op voor mensen die het veel zwaarder hebben dan ik. Die met pijn hebben leren leven en er heel veel van maken. Als ik al zo uit het veld geslagen word door pijn en last, hoe moet het dan wel niet voor hen zijn?
Accepteren zei de dokter. Ik doe ontstellend mijn best. Maar de ongerustheid slaat toe. En het miezemauwerige zin in klagen hebben. Waar een mens ook niet vrolijker van wordt. En mijn omgeving zeker niet. Ok een kwartiertje dan: de kunst van het klagen.
als we klagen is het omdat er iets in ons leven aandacht verdient
en jij Loes verdient het om goede aandacht te krijgen,
gelukkig dat je lichaam nog gezond reageert op ongemakken ook al is pijn niet fijn, maar wat aandacht verdient is, dat je jezelf serieus neemt en zorgt, dat buik, heup en borst even vertroeteld worden, gewoon doorgaan is nooit gewenst, anders nemen we onszelf niet meer serieus,
dikke kus op alle aandachtvragenden,
Nel
Dank je wel Nel! Even een reminder. Maar oeps ik zou zo graag weer in een flow zitten. T is allemaal frust. ;(
Als we nu eens op het malieveld te Den-Haag een soort van klaagmuur zetten,waar we al ons kleine probleempjes,verdrietjes en (zelf) beklag in kunnen posten,zal gelijk een beetje vrolijker wereld te weeg brengen. Maar klagen mag,maar niet te lang en te veel,zo af toe, dat is gewoon LEKKER!!! Dan heb ik nog een oude volkswijsheid en dat is: Piepende wielen gaan het langs mee. Sterkte
LOL Geert, ik ken het als krakende wagens… 😉
Zie mijn reactie voor lanceren tvprogramma rond die klaagmuur bij Baas Bollo!
Ik zie er wel wat in!
Van jouw collumpje weer genoeten want ook ik klaag best wel eens graag en wat zou het mooi zijn als het zo werd zoals baas Bollo zou willen: hahaha een klaagmuur! Mag ik daar alvast een stukje van?
Nu maar positief, het is fijn weer vandaag! En de rest rolt toch zoals het voorbestemd is.
Doei, Loes
Zie mijn voorstel op Baas Bollo om programma op tv te maken rond die klaagmuur! LOL!
Foei toch! Hopen dat je snel weer opknapt.
Thnx ik ook! Kreeg op Twitter al tip om naar fysio te gaan voor diagnose. Kan helaas zondag pas.
Rect: donderdag…. 😉 Volgens mij is er ook iets mis met mijn typkunst. 😉
Mara liep even langs en ploep daar was ie al verzonden.
Weer wat te klagen dus, maar nu wel waar.
Tsja, vroeger was er nog wel eens het gezegde:”Als de boeren niet meer klagen, dan gaat het echt slecht met hen”.
Ik wil er voor pleiten dat het klagen in Nederland tot volkssport en uiteindelijk tot culureel erfgoed wordt verheven.
Dit alles onder het motto: “Een dag niet geklaagd, is een dag niet geleefd”.
Het klagen moet zich dan niet beperken tot de mondelinge conversatie, maar daar moet vooral ook schriftelijk uiting aan worden gegeven, zowel on line als off line.
Ook moeten wij juridisch in het formele recht weer gestalte gaan geven aan klaagschriften. Dit moet dan ook weer worden ingevoerd teneinde ons weer extra proportioneel middel te geven om aan onze gevoelens recht te doen. Zowel de Wet op de Ombudsman, als de Algemene Wet Bestuursrecht moeten hiervoor worden aangepast.
Ook moeten wij een Klaagmuur, analoog aan die in Jeruzalem gaan oprichten, waar wij de nodige klachten kwijt kunnen.
Op basis dat een belangrijk en onmisbaar item is, tevens geconserveerd moet worden, zal deze volksssport voorzien moeten worden van subsidie door gemeenten en rijksoverheid. Aanpassen van de Wet Maatschapplijke Ondersteuning is dan ook gewenst.
Zo nu weer genoeg geklaagd, het is ook nooit goed.
Bollo Zeikerd
Die klaagmuur lijkt me wel levensvatbaar! En dan een programma vol swing met Anita Witzier, Robbert Tenbrink ofzo die de briefjes voorleest en diepte-interview houdt met de klager. Als tegenprestatie mag de klager een wens doen om zijn klacht nog te verergeren óf op te lossen! Ja ik zie daar wel wat in… 🙂
LOL! Maar bewondering voor diegene die dat niet doet!
Klagen mag, klagen moet.
Daar zijn wij Nederlanders voor.