Over onze parellijst sprak ik met je. De e-maillijst van ons ongewenst kinderloze (okl)  vrouwen in de tweede fase. Die zonder meer volgt op het eerste verschrikkelijke rouw- en verdrietjaar.

De hernieuwde pijn van de okl als een dierbare zwanger wordt, bevalt, kraamtijd en opgroeien van het kindje. Natuurlijk je gunt het je dierbare van harte. Maar je had het jezelf ook zo gegund en wij stonden aan de zijlijn. Met in het begin aarzelende en povere pogingen tot invulling van die immense leegte. Pogend je leven en idealen om te buigen in iets waarin je kunt opgaan. Wat haalbaar en realistisch is. Kinderdromen opnieuw op te pakken en de ruimte te geven. Opnieuw dromen te maken en creëren. In het reine te komen met de gezinnen in je omgeving in een samenleving die gericht is op gezinnen. En te leren de wond te genezen. Tot een litteken dat altijd voelbaar blijft als deze opnieuw wordt aangeraakt. Doodnormaal. Bleek.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik nog uit de mond van een bedrijfsarts te horen dat mijn vruchtbaarheid was onderdrukt door de medicijnen die ik levenslang moest slikken. Waarom had niemand mij dit verteld? Al die pogingen om zwanger te worden verdampten.

En met een aardige sprong richting heden en nabij verleden: na relatief rustige, werklustige jaren en zo goed en kwaad als het gaat acceptatie van het feit dat er geen kinderen gekomen zijn bij mij en mijn lotgenoten, kwam er een duveltje uit het doosje. De eerste dierbare die oma werd. Dit zette mijn wereld weer totaal op zijn kop en de wond sprong opnieuw open. Ik schrok enorm. Hoe kon dit gebeuren? Maar het bleek een nieuwe fase in de kinderloosheid, die opnieuw gepaard ging met rouw en verdriet. Opnieuw dan maar voelen wat er te voelen valt. Verder verdiepen en op nog dieper niveau weer verder leren accepteren en ook verder leven. Het ging me niet in de koude kleren zitten, maar relatief gezien had ik de eerdere fases redelijk goed doorlopen, dus bewandelde ik het pad opnieuw. In het boek van Wilma Deurloo: ‘Ik zou een leuke oma zijn’,  heeft Wilma onder anderen mij geïnterviewd. Te koop *klik*: 

Nu dacht ik bewapend te zijn voor mijn verdere leven en omaschappen bij volgende dierbaren redelijk aan te kunnen.  Dat dacht ik elke keer opnieuw. Na elke fase in het proces was ik opnieuw vol vertrouwen. Tot ik dusdanige last kreeg van mijn vleesboom vorig jaar dat er een operatie aan te pas kwam. Er bleken vier poliepen en een vleesboom – die niet had willen krimpen tijdens de overgang – weggehaald te dienen worden. En zo gebeurde. Maar opnieuw bleek de kinderloosheid een veelkoppig monster. Want opnieuw diende ik het overbekende pad – wel wat sneller dan destijds – te moeten belopen. Opnieuw stemmingswisselingen en opvliegers. Mijn hele hormonale huishouding leek in de war gegooid te zijn. Opnieuw verdriet om de niet geboren kinderen. Mijn erwtjes die niet hadden mogen uitgroeien.

Een vervuld leven na de niet uitgekomen kinderwens is wel degelijk mogelijk. Maar het litteken blijft voor altijd. Ik was er graag op bedacht geweest. En zou wensen dat dit beter bespreekbaar zou zijn. Mijn ‘gouden’ vriendinnen en andere dierbaren zeker niet te na gesproken. Die zijn mijn ankerpunten.