Opnieuw achtbaan
Zaterdagavond 10 december hoorde ik liggend in mijn bed vanuit de verte zacht: “Help”. Dus snel naar de trap gevlogen en naar eega geroepen. Die bleek gevallen. Met de overstap – transfer genaamd – van rolstoel naar trippelstoel achter zijn voetsteun blijven haken.
De politie bleek gevallen mensen niet meer op te mogen tillen. Zij hebben niet genoeg verstand van mogelijke botbreuken. Daarom kwam midden in de nacht een ambulance met twee stoere broeders. Eega is niet de lichtste, dus hadden de broeders een laken onder zijn armen gedraaid en trokken op die manier. Ik hield zijn voeten tegen. En zette daarna de trippelstoel onder zijn halfstaande billen.
Opgelucht namen we met een lach en een praatje afscheid van de broeders. Op de vraag of eega pijn had, antwoordde hij: “wat spierpijn”.
En verder die nacht…
Ik vertrok weer naar bed en eega bleef nog even beneden. Om van de schrik te bekomen. Ik zag op een gegeven moment de traplift naar beneden suizen. Stel je er niet te veel van voor: tergend langzaam. Maar helaas: het lukte eega niet deze transfer van trippelstoel naar traplift te maken. Getergd door pijn moest hij afhaken.
Hij dacht dat hij pijn had in zijn overgebleven bovenbeen na amputatie. De achtbaan werd een feit. We belden opnieuw naar 112, maar werden doorverwezen naar de Huisartsenpost. Er was die avond slechts één huisarts. De wachtkamer was vol en ritjes naar huis moesten even wachten.
Om 3 uur die nacht gaf ik de pijp aan Maarten. Door mijn burn-out hield ik het niet langer vol. De voordeur op een kier en lichten aan. Vanuit bed hoorde ik nog een vrouwenstem.
Weekend
Om 8 uur in de morgen nam ik een kijkje. Eega lag met plaids op de bank. Hij lag zo goed als mogelijk wat te slapen. Die zondag heeft onze buurvrouw, die in de zorg werkt, met haar man, eega met grote moeite in zijn trippelstoel geholpen. En in de avond hielpen ze hem weer op de bank. We behielpen ons zo goed als mogelijk.
Maandag kwam de huisarts en vroeg hoe eega voor een röntgenfoto naar het ziekenhuis moest worden vervoerd. “Liggend per ambulance”, meldde ik.
Ziekenhuisverbijstering
Maandag 12 december inmiddels, appte eega vanuit het ziekenhuis dat er een heupbreuk op de foto was geconstateerd. Advies: zogenaamde kop-halsprothese van de heup via een operatie. We hadden nog de foute veronderstelling dat de kom van de heup was gebroken. Kop of kom: klinkt bijna hetzelfde.
De verbijstering was groot… Na zijn operatie zou eega opnieuw intern in revalidatie moeten. We hadden net een beetje balans gevonden thuis… Half of geheel in shock, lieten we deze zenuwslopende weken over ons heenkomen. Pas vrijdag 16 december werd hij geopereerd. Al dagen de hele dag in blauw operatiehemdje nuchter wachtend. Nuchter, als diabeet… Kreeg ook nog een longontsteking en was zwaar kortademig. Tot hij kwaad werd en eiste dat de operatie doorging. Toen kon het wel. Maar niets ten nadele van zijn verdere overbelaste verzorgers.
De achtbaan denderde door
Kerst werd in het ziekenhuis gevierd. Een rare ervaring. Buren reden me steeds naar het ziekenhuis: hulde! Dinsdag 27 december ging hij gelukkig – opnieuw dichtbij huis – in revalidatie. Een afdeling verder dan de vorige keer. Oud en Nieuw: facetimend hebben we elkaar een beter nieuw jaar gewenst. Daarna knapte ik totaal af.
We zijn beiden, ieder op zijn/haar eigen manier, opnieuw door diepe(re) dalen getrokken. Eega zo overspoeld door weer bij af te moeten beginnen. De eerste tijd kon hij door vocht in zijn ‘korte been’ zijn prothese niet eens aantrekken. Met tillift bijzonder afhankelijk. Stel je eens voor: 1,5 meter boven de vloer hangend…
Binnenkort naar huis!
De beproeving helemaal opnieuw weer te moeten leren lopen achter de rollator, schuifelen eigenlijk, was zwaar. Zijn goede been behept met pijnlijke en zware artrose in zijn knie. Veel steunend op zijn armen, moet hij zijn benen zo weinig mogelijk belasten. Hij wordt er wel sterk van in zijn armen. Ook moest hij zijn motivatie weer zien terug te vinden. Met wat hulp om zijn motivatie te vinden doet hij het nu erg goed. En mag binnenkort naar huis.
De achtbaan gaat dus over in thuis verder revalideren. Thuiszorg is gelukkig niet nodig. Eega kan zich zelfstandig aan- en uitkleden en zelfs douchen. Langzaam, maar het lukt hem. Ik ben trots op hem. Hopelijk thuis wat meer rust, veel oefenen en verdere bestendige motivatie?
Hoi Loes, ik heb jullie vanmiddag zien wandelen. Jan in de rolstoel, jij erachter. Dat zag er heel vertrouwd uit. Ik had ook het gevoel dat Geert hierboven beschrijft: het komt goed, echt waar! Veel geduld, rustig aan en stapje voor stapje. Vooral niet te veel ineens willen. Dan komt het op den duur zeker goed!
Hoi Peter,
Fijn je reactie! Idd niet ineens teveel willen. En letterlijk en figuurlijk: stapje voor stapje… 😉
Beste Loes,
Denk jij ook wel eens , dat een mens heel veel kan hebben voordat je het niet meer zit zitten, blijf hopen op goede afloop, groeten aan Jan de acrobaat .
Hallo Zadeltas, Achteraf blijkt dat je veel kan hebben, als je er middenin zit soms erg lastig. Dank we hopen idd op rust en balans… Haha ja Jan acrobaat.
4 Maanden geleden heb ik een kennis begeleid naar haar kinderen in Spanje. Deze dame heeft dementie en veelal, als er in mijn ogen iets niet goed ging, zei ze, komt goed Geert, echt waar. Er ging ook veel niet goed, maar kon zij er iets aan doen, nee, maar bedoelde het goed en ze deed haar best. Ik wil hier mee zeggen, er gaat vaak iets fout, maar bedenk, dat een ieder op zijn of haar manier, ook weer hoopt, dat het goed komt, cq gaat, ieder werkt en doet z’n best, samen voor het goede resultaat. Toen ik met de bewuste dame in Spanje aan kwam, zei ik tegen haar, dat hebben we samen gedaan, ze glunderde en zei, het komt goed Geert, echt waar. Wat heb ik er van geleerd, heb vertrouwen, ook al geloof je het soms zelf niet, maar als het goed is, hoop ik dat jullie over enige tijd tegen elkaar zullen zeggen, het komt goed, echt waar.
Dat hopen wij ook heel erg Geert! Dank reactie…