Houd ik me nu bezig met een pleonasme of contaminatie? Dit is toch echt een stijlfout… Jazekers is het leuk om optelefoneren eens expres te noemen. Als kind – stammend uit de tijd dat wij zelfs nog geen telefoon hadden – gebruikten wij dat beruchte woord vaak. En ook toen zat er al een docent in mij, die het even vaak rechtzette.

Niet iedereen houdt van bellen. En ik als kind was als de dood als ik van Ma-lief de huisarts moest bellen in zo’n enge telefooncel met mijn zilveren kwartjes en dubbeltjes in mijn hand. Met een vooraf zelfgemaakt briefje las ik mijn boodschap voor, benauwd hoe of wat ik daarna moest reageren. En bij in gesprek kon ik steeds opnieuw die kwartjes in de gleuf laten rinkelen.

Anticiperend

Met een eerste baantje als telefoniste slaagde mijn zelfbedachte therapie tegen mijn telefoonangst. En tot op heden vind ik de telefoon een meestal heerlijk medium. Intonatie, pauzes, stembuigingen en toonhoogteverandering zijn zoal wat aanwijzingen hoe het gesprek wordt ontvangen. Waar ik flexibel mee probeer om te gaan. Luisterend. Anticiperend. Hét woord dat belangrijk werd na een stuk of wat rijlessen, destijds.

Hoe anders is het tegenwoordig. Ben zelfs aan de iPhone gegaan. En al ben ik nog steeds geen ster ermee, in dat Appen begin ik toch de lol te zien. Maar bellen met mijn vaste telefoon heeft mijn voorkeur. Die stembuigingen enzo hierboven al gememoreerd. Die sfeer. De gevoelens die het bij je oproept. Dat contact op afstand met alle zintuigen open. Relaxed onderuit gezakt.

Tweede visitekaartje

Hoeveel sneller gaat een gesprek niet ten opzichte van Appen of mailen. In welke gezellige flow kun je raken? Of juist informatie vergaren? Samenspraak.  Afspraak maken? En een eerste sfeer proeven van een bedrijf of persoon is juist ook in een telefoongesprek goed te bepalen. Is je website je eerste visitekaartje als ondernemer, het telefoneren de tweede.

Emotie en sfeer die je oproept. Iets met neocortex waar ik *Klik* al eens over verhaalde. Het emotionele brein dat meer beslissingen neemt dan wij als rationele wezens kunnen bevroeden. Het beroemde of beruchte onderbuikgevoel. Waar keuzes worden gemaakt.

Een voorbeeld? Ik haakte volkomen af op een grootstedelijk bedrijf waar ik na eindeloos zoeken naar het telefoonnummer mijn oriënterende vragen moest stellen in een controlepaneel na het aanmaken van een account. Toch al niet mijn favo bezigheid. Deze was een crime en totaal niet intuïtief. Het grut had bedacht dat de telefoon uit den boze was en het kostenbesparend zou zijn voor jou als klant als elk gesprek via dat controlepaneel zou gaan. Schrijvenderwijs dus. En ja ze hadden als bonus dat je binnen een uur een antwoord kon krijgen!

Op met telefoneren

Wat was ik snel afgehaakt na een hele middag nog slechts halve antwoorden gehad te hebben. In de weerstand. Eindeloos wachten, dus maar andere dingen doen, en elke keer opnieuw weer moeten concentreren op dit ‘gesprek’. Maar ik knapte nog meer af toen ik een half jaartje later zomaar zonder toestemming info van ze kreeg dat er een overname zou plaatsvinden.

Als een terriër weer de telefoon gepakt. Met dito zoektocht naar het nummer. Opnieuw klonk het alsof ze me lastig vonden. Maar nee hoor als hun ‘klant’ waren ze wettelijk verplicht mij deze info door te geven. Als klant? Nooit klant geweest, ik was al afgeknapt. Ik had toch een account? Oh ja dat is waar ook. Nou de enige mogelijkheid om van dat account af te komen was inloggen en dit voor te leggen aan het controlepaneel. Grrr de rijstebrijberg die ik daarvoor tot me moest nemen zal ik je besparen. Het was op daar met het telefoneren! Hoe kostenbesparend is dat? Heel kostenbesparend. Op…telefoneren.