Heb ik met veel pijn en moeite, destijds, geleerd mijn dromen, wensen en mogelijkheden te verdelen over een twee-wegspad, komt mijn Psychologie-agenda deze week met een nog verdere nuancering. Maar daarover zo dadelijk meer. Eerst die splitsing van paden. Was al erg genoeg.
Als je iets heel graag wilt en je leven er naar inricht om dat doel te bereiken, voelt het zeer tegennatuurlijk om tegelijk je dromen en wensen te laten varen en – alleen in gedachten – een tweede pad of weg te banen. Waarin je zwaar gewenste doel niet bereikt wordt en te pogen te overzien hoe dat voor je zal zijn. Althans zo verging het mij.
Het doel hiervan was volgens mijn peut dat mijn leven door zou gaan, ook zonder het zwaar bevochten en gewenste resultaat. Ik ben hem er eeuwig dankbaar voor. Deze oefening heeft me weer een levensles opgeleverd. Want mijn – ons – doel werd niet bereikt. En eenmaal op dat punt aanbeland, kon ik terugvallen op het bedachte tweede pad.
Met intensieve steun, werd me geleerd te verwerken. Iets wat ik niet echt had meegekregen. Hernieuwde emotionele opvoeding noemde ik het in gedachten. En dat op mijn 40ste! Ondanks het verdriet en het leren rouwen, voelde het wel als hoopvol dat een mens dit kan leren. Ook jaren nadat mijn opvoeding al was voltooid. Dat gaf mij de kracht, met vallen en opstaan, door te gaan.
Oude koek, nu voor mij, maar een doorleefd inzicht. En nu terug komen op het begin van deze column: mijn Psychologie-agenda… Mooie, en minder aansprekende, quotes staan elke week rechtsonder in een kadertje. Om even over na te denken. En misschien als aangereikt weekthema te gebruiken. Een week lang, steeds opnieuw, want ik kijk vaak in mijn agenda. Al vind ik de kleuterachtige stickertjes achterin, om jezelf te bemoedigen, te kinderachtig voor woorden. Die gebruik ik dus niet.
Quote van deze week: “Iemand die beseft dat er MEERDERE PADEN bestaan om je eindbestemming te bereiken, zal beter voorbereid zijn om op een ander pad over te stappen als dat nodig is.” Uit: de kunst van het opgeven, psychologie magazine februari 2010.
Hoeveel paden kun je aan?
De paden op en de lanen in, dat hoorde je vroeger nog wel eens. Maar paden gaan niet altijd over rozen. Waag mij niet aan Duitse straatnamen, in Nederland is het soms al moeilijk genoeg om die te vinden.
Waarom schrijf je opeens over duitse paden Peter? Of reageer je daarmee op Erik? Is me niet geheel duidelijk… 🙂
Maar paden over rozen, ja soms, tuurlijk, maar ook die hebben doorns. Zoals een prachtboek getiteld is: Ik heb je nooit een rozentuin beloofd. Oud maar nog steeds actueel en prachtig… 🙂
Het leven kent VELE paden,maar met name,heel basaal,een “Siegerstrasse” en een “Verliererstrasse”.Tja,ik gebruik maar even de Duitse woorden,omdat ik tot dit inzicht kwam in een periode,waarin ik langdurig in een duitstalig land verbleef….Wat houdt dit in?Soms maakt het niet uit wat je doet:ALLES pakt goed…..of ALLES pakt fout uit.En waarom dit zo is?Wisten we het maar!Of toch misschien liever niet?En het maar het “Schiksal” overlaten?Hebben we echt zoveel in de hand als we denken???
Dat is volgens mij de makke van het hele westerse denken Erik, dat we denken dat alles maakbaar is. Nou ik kan je vertellen, proefondervindelijk bewezen, dat dit niet zo is!
Veel wonderen en wondertjes worden voor zoete koek genomen. Daar schijn je recht op te hebben. Pfoe hé: zekers niet!
Mooi geschreven,maar de woelabukkies (als ik het goed schrijf) wat vinden die hier van, ik mis hun commentaar een beetje????
Geert: de Woelabukkies hebben Baas Bollo in de ban gedaan, omdat hij te openhartig over ze is! Hij staat op de zwarte lijst.
ja “klopt als een zwerende vinger” zou papa zeggen.
mooi Loes….
leerzaam en van alle tijden.
XXX Broertje
Wow door jou hoor ik het hem zo weer zeggen met lichtjes in zijn ogen! Jij dank!