Het woord passie is gemeengoed geworden… Was dit woord een tiental jaar geleden voorbehouden aan zeer bevlogen mensen, en werd het zeer spaarzaam gebruikt, heden ten dage moet ieder op zoek naar zijn of haar passie. Is dit een devaluatie van het woord?

Zelfs de meest slome duikelaar wordt verdacht van een onderliggende, ondergesneeuwde passie. Dat goedje waar je beweegreden ligt om tot actie te komen. Want ja actie zal er wezen. Actie zal er zijn in onze drukke westerse wereld. Met daarna weer hoogstnoodzakelijke bakken Mindfulness om tot rust te komen.

Hungry

Zo zag ik laatst een bestelauto zonder belettering. Want ja met een raambrede grote vaandel “Hungry” voor de voorraam van deze auto word ik nieuwsgierig. En observeer ik de auto nauwgezet. Misschien een voorloper van mijn passie. Nieuwsgierigheid. Vragen willen oplossen.

Een vaandel die helemaal wit was. Met levensgrote gouden (!) letters “Hungry”. De eigenaar hiermee verdenkend van een werkelijke hartenkreet. Geen aanduiding verder. De effen witte bestelauto gaf ook geen enkele aanwijzing. En de grote belendende bestelauto stond gewoon geparkeerd.

Passie

Doelde de eigenaar op de wens de honger de wereld uit te helpen? Dat zou mooi altruïstisch en idealistisch zijn. Of is hij zelf altijd hongerig? Of zou het een man zijn die altijd hongerig is naar vrouwen? Misschien de homovariant ervan? Je weet maar nooit. En waarom verdenk ik de eigenaar ervan een man te zijn? Een buitenlander misschien door de Engelse woordkeuze?

Een hartenkreet kan duiden op een passie. Maar of je er wat mee doet? Of je je passie wil laten uitgroeien tot een dagelijkse activiteit? Bevlogen of minder bevlogen? Of je die luxe hebt? In ieder geval is het de zoektocht waard. Naar je passie. En ook als je minder gauw in de benen komt. Dan blijkt het geen devaluatie, maar vervulling. Toch?