Ga ik weer pieken vandaag? Zondagspieken? Blogpieken? Ik mag het hopen dat het weer gaat lukken. Bloggen op deze zondagse Valentijnsdag is al pieken toch? Niet zo romantisch want ik zit helemaal alleen en zo wil ik het ook. Piekende blogs worden in eenzaamheid geboren.
Net als je echte geboorte, die je helemaal alleen doet. Uit de warmte van het moederlichaam. Dat lichaam waarmee je wel moet kunnen samenwerken om je geboorte vlekkeloos te laten verlopen. Waarin je moeder je helpt met de natuur die weeën opwekt en die daar weer profi hulp bij krijgt van de verloskundige en/of de artsen. Die nauwkeurig kijken en helpen langs de zijlijn. Je doet het alleen, maar je bent niet alleen.
Een blogpiek komt ook niet zomaar tot stand. Hoe alleen ik hier nu ook zit. Ik heb van alles meegemaakt deze week, zoals elke week, en probeer daar een echte geboorte van te maken. Met als input dat er woorden blijven hangen, waar ik wat mee moet. Woorden die prikkelen. Woorden over gedachten die beklijven en waar ik mee ga samenwerken om iets leesbaars voor jou, als lezer, te brouwen. Zoals een soepje waar veel ingrediënten aan worden toegevoegd.
Pieken kun je nooit alleen. Daar heb je lezers voor nodig. Lezers die herkennen, die iets met je woorden doen. Zoals dierbare die herinneringen gaat optekenen naar aanleiding van mijn tips Rouwrituelen. En die ik van hieruit heel veel nostalgische warmte wens. Hoe droevig de aanleiding ook is. Want er is ons een dierbare ontvallen. Die zijn rust meer dan verdiend heeft, oftewel memorerend, misschien helemaal geen rust wil. Die mogelijk hierboven alweer druk doende is. Mocht dat kunnen. Waarvan wij dierbare waardes en normen verder verinnelijken. En zo verder leeft.
Pieken impliceert rust en ruimte. Hele dagen adrenaline en kicken is echt niet gezond. Hoe glamorous dat ook mag lijken. De golfbeweging van de flow waar je in zit. Inclusief de normale tegenslagen in je leven of tijdens je project.
Pieken is samenwerken. Je laat je dragen in het proces naar pieken. Ik denk nu aan een workshop die ik onlangs heb gegeven. De cursisten gaf ik – met inachtneming te leiden – alle ruimte met hun input en ziedaar er gebeurde iets tussen elkaar. De groep kreeg vleugels. Wij kregen vleugels en een machtig mooie herinnering rijker.
En nu zit ik met piekende haren over pieken met vleugels, alleen zijn en samenwerken. En laat deze blog los…
Een gedeelte van het verhaal van jou,daar kon ik mij helaas vandaag in vinden.
Voor ik jou blog las heb ik een rouwkaart gestuurd naar de familie van Jochem,waar ik je gisteren over vertelde.Ik weet van mij zelf dat als ik zo iets doe,dat ik dan ook moet pieken. Ik hoor van veel mensen dat ik via het geschreven woord,mensen in deze verdrietige tijd,troost kan bieden. Ik hoop dan ook, dat ik de vader, moeder,broer en schoonzus,het verdriet iets kan verlichten voor het moment,want het echte verdriet moet nog komen.
Maar je verhaal was weer erg goed,zonder meer.
Ok Geert, jij was dus ook aan het pieken met zoveel mogelijk troost bieden schrijvenderwijs. Als het uit je hart komt, komt het altijd aan. Gecondoleerd! En dank.
Wanneer ik aan pieken denk, dan is dat wel met kerst wanneer je al die kerstbomen ziet met die mooie pieken, ook hoor ik het wel eens in de sport als atleten pieken. De Woelabukkies zijn ook weer van de partij, doet mij deugt.
Weer goed gedaan Loes en Mister Bollo
Thnxxx Zadeltas! De kerstboompieken dacht ik idd ook aan maar ik had al erg veel woorden gebruikt… Niet alleen atleten pieken, hoewel dat wel een heel sterk voorbeeld is. Jij piekt elke week met jullie oppas kleinkinderen… Daar heb je superconditie voor nodig.
Het valt me toch mee van die Truusje, dat had ik niet gedacht dat zij nog tamelijk slim is. Dat zullen wel hoge premies worden!
Oeps Leny, zou Baas Bollo Truusje niet willen bijstaan? 75% eigen risico….
Dat is wel een goed idee. Zou baas Bollo dat wat vinden?
Baas Bollo denkt dat Truusje over zijn schouder gaat meekijken wat hij invult, en daar kan hij niet tegen…
mooi geschreven Loes, óók dit was even pieken.
xxx Broertje
Thnxxx Broertje, jij piekt bijna elke avond met je geweldige foto’s! 🙂
De Woelabukkies zijn altijd aan het pieken.
Deze onhandige wezentjes moeten altijd op hun achterste benen lopen om bij hun acties geen onherstelbare schade aan te richten.
Om zonder schade de dag door te komen vergt een uiterste inspanning van hen.
Vooral degenen die arbeid verrichten met hun handen staan bloot aan vele gevaren.
Hun credo is daardoor geworden: “Een week niet gewond maakt het leven een beetje gezond”.
Ook in administratieve en bestuurlijke beroepen zijn zij minder succesvol.
Zij vergeten regelmatig om formulieren in te vullen, da’s nog niet zo erg.
Wel is het zonde dat zij de vragen meestal niet begrijpen en zodoende verstoken blijven van allerlei bijdragen van de overheid, zoals onderwijs voor volwassen Woelabukkies.
Om dit probleem aan te pakken heeft de meeste slimme Woelabukkie, Truusje Kruisvocht, manager van het spul, de administratie nu ter hand genomen.
Als eerste is zij begonnen om een betere en collectieve Zorgverzekering voor allemaal af te sluiten, waarbij het verplicht eigen risico minder dan 75% is!
Ook de aanvraag voor bijzondere bijstand staat op het programma.
Tevens wil zij een overheidsbijdrage krijgen om de gevaarlijke klusjes (bijna alles) door een deskundige niet Woelabukkie te laten uitvoeren.
Laten wij hopen dat ’t lukt!
B.Bollo
Die Truusje blijkt opeens de slimste! Da’s verrassend nieuws! Baas Bollo jij bent goed met formulieren: kun jij ze niet bijstaan? Of kunnen ze jouw tarief niet bekostigen? 🙂