Door de columns van de afgelopen zes weken heen heb ik het trieste nieuws van het overlijden van ons poezenkindeke Mara al heen gevlochten. En de goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Inderdaad: sinds 15 maart jl. zijn wij poesloos Mara.
Ach het is maar een dier, hoor je huisdierloze mensen denken. Maar die kennen onze band niet met onze poezen. Mede door ons helaas uitblijven van kinderen. De laatste van ons drietal is ingeslapen. Maar wel voor een poes op superbejaarde leeftijd: 20 jaar en 5 daagjes is ons koekenstaartje geworden. Onze poepchinees.
Al vaker is ze hier voorbij gekomen en heb ik verhalen over haar verteld. Zoals tijdens haar 16-jarige verjaardag: *Klik* Toen onze grijze prinses Lotte nog leefde. Niet op de hoogte dat Lotte op 1 augustus dat jaar haar finale prikje nodig had.
Poesloos Mara
Dit keer een finaal prikje waarna we nu op 15 maart poesloos Mara zijn geworden. Zo’n moeilijk moment dat we goed hebben doorgesproken met de dierenarts. Op vrijdag 10 maart – haar 20ste verjaardag – werd ze minnetjes. Althans ik vertrouwde het niet helemaal. De dierenarts gebeld en daar ze bekend was met nierproblemen besloten haar artrosedrankje/ pijnstiller dat nierfalen zou kunnen aanwakkeren een weekend lang niet te geven.
Ze beterde niet en maandag werd er bloed geprikt. Haar niertjes bleken nog redelijk in orde en de volgende dag zou met het overgebleven bloed haar leverfunctie getest worden. De uitslag was zodanig slecht dat we gezamenlijk tot een echo hebben besloten. Er was nog een kans op een ontsteking van de galwegen en dat zou behandelbaar zijn.
Nog één dagje
Helaas bleken er levertumoren te zitten en was haar maagwand verdikt wat ook op maligne wees. Vandaar dat ze zo ziek oogde. Maartje was verschrikkelijk misselijk. Inmiddels at en dronk ze niet meer. Een veeg teken aan de wand. We overlegden met de dierenarts. Je wilt het beste voor je poezenkindeke. We zouden haar nog één dagje meenemen naar huis. Wel na een pijnprikje en prikje prednison.
Ze leefde zodanig op dat ze de horde bank plus op de hoge rugleuning springen met gemak nam. Bedelend – zoals haar gewoonte was – om kriebeltjes van baasje in deze positie. Het was de laatste keer dat zij deze normale exercitie uitvoerde. Waar we gewoonlijk niet bij stilstonden. Dat bij Mara hoorde. Waar door eega altijd gehoor aan gegeven werd.
Na een half doorwaakte nacht, waarbij zij nog op mijn zij had liggen slapen, zo gezellig, ging ze om 6 uur ’s ochtends naar beneden. Ik ook. Ze sprong nog op mijn benen. Genoeglijk hebben we anderhalf uur zo gelegen. En toen ze op haar lievelingsplek onder de salontafel ging liggen ben ik mijn bed maar weer gaan opzoeken.
Onwezenlijke dag
Die dag was een rare dag. Een onwezenlijke dag. Buuf die met tranen nog even afscheid kwam nemen. Ze had het door. Elke keer weer als ik een foto van haar nam keek ze mooi in de camera. Ontsloot haar slapende oogjes. Maar de aangeboden snoepjes hoefde ze ook niet meer. Ze leek niet echt pijn te hebben, maar ja huisdieren tonen niet snel pijn. Ze was wel ziek en misselijk. Haar slikkende tongetje verraadde dat. De dag kroop voorbij en snelde voorbij. Intense samenballing van emotie. Om 17 uur zou de dierenarts langs komen. Thuis in haar eigen omgeving. We waren er klaar voor. Hoewel kun je daar klaar voor zijn?
Eega was al thuis vóór de dierenarts. Extra aaitjes. We hebben wat gepraat en ik had op één kaars na al heel wat kaarsen branden. De dierenarts tikte zachtjes tegen haar achterkantje op mijn verzoek waardoor ik haar onder de salontafel vandaan kon tillen. Wat was ze in korte tijd vermagerd. Ik tilde haar op haar troon op de bank. Een kussen met twee opgevouwen plaids. Haar tweede lievelingsplek.
Ze keek me nog even indringend aan en ik knikte dat het goed was. De spuit werd klaargemaakt. Als reflex probeerde ze nog een halfslachtige poging om van haar troon te springen, maar was met één vinger tegen te houden. En ja ze werd heel snel slap. Binnen de vijf minuutjes luisterde de dierenarts of haar hartje nog klopte maar dat was al niet meer zo. Ik stak de overgebleven kaars aan. De dierenarts zei: mooi gebaar, de cirkel is rond. Hier geboren hier overleden. Ik bleef maar aaien. Nog net niet poesloos Mara… Of toch wel?
NB: Lotte’s in memoriam boekje om háár bijzondere leven te gedenken en hier te klikken voor pdf.
Pingback: Acceptatie - Schrijfblokjes
Zo even de tijd genomen om je verhaal eens goed te kunnen lezen en tot mij door te laten dringen. Want ook ik heb een kat genaamd Purky, ook ik sta t.z.t. misschien wel voor de zelfde keuze. Heb het al zo’n 4 keer mee moeten maken, mijn hond Gipsy, mijn katten Pinky en Porki en mijn trouwe maatje Boy. Ik beschouw mijn beesten als een volwaardig gezinslid, waar je goed voor moet zorgen. Je houdt van ze en je geeft ze eten en aandacht. Natuurlijk heb ik verdriet en mis ik ze als een dierbaar huisgenootje, maar wij mensen kunnen gelukkig beslissen als we zien dat ons vriendje pijn lijdt en we hen middels een prikje, naar een pijnvrij hiernamaals kunnen sturen. Jaren heb ik op een manege te Voorschoten vrijwilligers werk gedaan en ook gereden (Manege Vreehorst) en daar moesten we regelmatig van een dier afscheid nemen. Veelal gingen deze dieren naar de paardenslager genaamd van den Berg, deze man liet ze altijd nog een maand of vier, rondlopen op een weide in Valkenburg, als hun gezondheid dat toe liet. Vaak waren er dan van die paardenmeisjes, die er enige tijd verdriet van hadden, wat erg begrijpelijk is en was, maar ik vertelde hen altijd dat ongeneeslijk pijn lijden erger is. wij mensen missen een geliefde, maar wetende dat er geen pijn meer is, moet toch zeker een beetje goed gevoel geven.
Klopt Geert, verzacht het gemis een beetje dat Mara geen pijn heeft hoeven hebben. Ze is zoetjes overgegaan naar de andere kant… Waar ze volgens telepatisch diertherapeute Cecilia rustig en krachtig is aangekomen. Doet me goed, al weet ik natuurlijk ook niet of je hierin kan geloven. Leeg is het huis wel!
Wat heb je dat mooi verwoord Loes. Heel begrijpelijk dat jullie haar ontzettend missen, maar wat heeft ze een goed leven gehad bij jullie!
Koester de herinnering! Wat zijn jullie dierenvrienden!
Respect!
Liefs Leny
Dank Leny,
We zijn op weg de herinneringen te koesteren en memoreren haar regelmatig! Met haar prominente foto op tafel.
Liefs,
Loes
Net je blog gelezen Loes over poesloos Mara. Echt heel erg mooi en aangrijpend. En nee…ik denk zeker niet “het was maar een dier”. Voor jullie was Mara zoveel meer !! En daarom ook is er zoveel verdriet…. heel erg goed van je dat je het op papier hebt gezet en erover geschreven..erg mooi beschreven ook !! 20 jaar heeft ze met en bij jullie geleefd en gewoond, een hele lange periode voor een poes…kan je nagaan wat een geweldig leven ze bij jullie had !! En dan heb je uiteraard een grote band met je lieve poes en doet het pijn als ze er niet meer is…..
Door het op te schrijven, blijft ze zeker voor jou en Jan, nog heel lang bij jullie in gedachten. En dat verdient ze en jullie ook !!! Veel liefs, xxx Linda
Dank je Linda voor je steun en inlevingsvermogen! Het is leeg zonder onze Mara. De cirkel is rond. En ex-collega meldde nog dat de band nooit verloren gaat. Ik hoop het! Maar in ieder geval komen er weer herinneringen ipv rauw verdriet. En dat kan niemand ons afnemen! 🙂 Vandaar dat ik nu pas erover wilde schrijven.
Beste Loes,
Ja, schrijven over een “geliefde”, zeker die als Mara, is goed om het (goed) te verwerken en aan de mooie dagen herinnert te worden. Je hebt hart voor dieren, en voor mensen, houden zo!
Ja, ja, zadeltas is back in town.
Dank Zadeltas! Jij weet altijd een positief iets te vinden. Knap van je… 🙂
Van de week dacht ik al je koppie in de poort te zien rondschuiven. Back in town: welkom terug met je vrouw!
Triest! Ja, kriebeltjes wilde zij altijd. Op de bank zat ze altijd te loeren of ik in de buurt van de bank zou komen. Zodra ik richting bank liep, sprong ze op de brede rugleuning en eiste kriebeltjes! Heel veel dus, ze ging er eens goed voor staan. Als het naar haar mening te weinig was, werd ik gemaand doordat ze uithaalde met haar poot weliswaar met ingetrokken nagels, om meer kriebeltjes te geven. Ook keek en werd ze zeer jaloers als ik daarna het vrouwtje een kus gaf. Snel kussen en wegwezen,anders een knal!
Jammer, dat ze er niet meer is. Ik had die knal er nog graag voor over gehad.
Snik!!!
Ja Snik!!! Baas Bollo! We denken haar nog regelmatig te zien en horen. Onwezenlijk en blijkt dan elke keer niet zo te zijn. Van de week verzuchtten we: nou Mara het is mooi geweest kom maar terug van je vakantie! Helaas.. 🙁