Vandaag kreeg ik een bijzondere mail. Van iemand die ik amper ken, maar toch weer wel ken, omdat ze de dochter is van een overleden dierbare uit het verleden. En ja dan ga ik prakkedenken. Een woord vanuit mijn vaders familie. Prakkedenken. Vele herinneringen uit die tijd van dierbare buitelen door elkaar in mijn hoofd.

Zo op het eerste gezicht zou je denken dat prakkedenken iets met prakken te maken heeft. Om met het tweede deel van de vorige alinea door te gaan. Althans daar associeer ik het mee. Mijn denken prakken om in behapbare mootjes binnen te komen. Met een grote vork – als het ware – de boel kleiner maken, een soort stamppot dus eigenlijk. Maar wel een die geen brij wordt. Waarin de oorspronkelijke ingrediënten nog te vinden zijn. Het liefst al dente, zoals ik lekker vind, geheel volgens de huidige tijd.

Bij prakkedenken zie ik ook prakkezeren als min of meer synoniem op Google. Of dat met pijn of zeer te maken heeft, zou je bijna denken, als je het letterlijk gaat nemen. Weer die denkbeeldige vork nodig, om mijn pijn in partjes te delen. Nee geen brij. Ook hier al dente. Een brij kun je niet ontleden. En is wellicht ook niet om overheen te kijken. Partjes pijn die eenmaal ontleed, verwerkt kunnen worden. En tot iets nieuws gecreëerd kunnen worden. Mogelijk zelfs tot een geïntegreerde nieuwe levenswijze. Waarin het oude moois niet wordt weggegooid. Een kind met het badwater weggooien is nou eenmaal niet aan te raden.

De voorkeursspelling van prakkezeren lijkt echter prakkiseren te zijn en dat doet weer meer richting praktiseren te gaan. In de praktijk brengen. Mijn gedachten in gedrag omzetten. De daad bij het – bedachte – woord voegen.

Kortom van Google word ik ook niet veel wijzer. Dus geef ik er hierbij mijn eigen draai aan. Wie mee wil prakkedenken of prakkezeren, hoor ik graag!

En om te eindigen met waar ik mee begon: lieve mailster, naar mijn idee ben je heel goed van prakkezeren naar praktiseren geëvolueerd! Al blijft het een proces met vele lagen. En ik geef je nog uitgebreide reactie met waarover ik daardoor heb lopen prakkedenken, rondom de kerstinkeer-tijd. Extra dierbare herinneringen – al dente – van mij…