Prangende vragen en nijpende kwesties vraag ik enigszins plechtig en oubollig? Mooie oude, oubollige woorden kunnen best uit het slijk worden gehaald. Niet door het slijk gehaald. Uit de modder zo je wilt. Hierbij dus. En om er een schepje bovenop te doen: Er lag nog een prangende vraag over sleutels. Een nijpende kwestie.
Sleutels die wij gevonden hadden. Onder de dikke laag stof in de wateropvangbak van de wasmachine. Links naast de verwarmingsketel. Om weer even in herinnering te roepen: Sleutel. Ok? Een column die vooral in de groep Bloggerinteractie op FaceBook bijzonder veel vragen opriep. Via bijbehorende reacties. En ja belofte maakt schuld, dus hierbij ga ik deze schuld inlossen.
Geduld
De bos sleutels stelde het monteursbedrijf ook voor danig prangende vragen. Het leefde deze idiote vondst en vraag. We hebben heel wat afgelachen. Drie hele weken geduld beoefenen was het advies. Want dan zou de zomervakantie weer voorbij zijn.
Ik belde na drie weken, na vier weken en na zelfs vijf en zes weken. Die vakantie van de laatst mogelijke eigenaar van de sleutels als monteur duurde wel erg lang. En ja ik heb wat van een terriër in me. Maar ik kreeg steeds nul op het rekest. Met uiteindelijk het vermoeide en wat lakse antwoord dat ook de laatst terug gekomen monteur niet de eigenaar bleek.
Prangende vragen
Dus helaas blijf ik je het antwoord schuldig. En wordt deze vraag een niet meer nijpende kwestie. Er zit niks anders op dan het los te laten. Zoals je zo vaak wat moet loslaten. De kleurrijke sleutelbos zal in een la beland zijn. Een stoffige la van een overvol bureau schat ik in. Een roemrucht einde van een sleutelbos, die opnieuw stof gaat happen. Die liever sloten had geopend.
Maar om zelf eens prangende vragen te stellen: zijn er nog wensen of vragen die jij als lezer van mij beantwoord wil zien? Een Q&A? Een V&A om het in het Nederlands te melden? Vuur deze vraag op mij af en ik beloof je te antwoorden. Een vragenvuurtje. Die prangende vragen hoef je niet los te laten…
Beste Loes,
Navraag en nogmaals (voor de 100% zekerheid) navraag heeft mij en jou dus ook niet wijzer gemaakt. De sleutels zijn niet van één van onze monteurs. De sleutels beginnen hier op mijn bureau een eigen leven te leiden en te pas en onpas staat er wel iemand mee te spelen. Ik kom de sleutels Zsm. bij je in de bus doen, afgeven. Zodat jij verder kunt met je “Quest” van wie ze zouden kunnen zijn en hoe ze ooit daar terecht zijn gekomen. Het zal waarschijnlijk wel een prangende vraag blijven.
Ik wens je succes met het vinden van de eigenaar en het antwoord hoe ze dan wel ooit terecht zijn gekomen op de vindt plaats.
Warme groet,
Harry
Hallo Harry,
Wat lief dat je je er zo mee hebt bezig gehouden! Lol dat ze een eigen leven leiden… Dus niks in een stoffige bureaulade. Maar weet je: ik kan niet anders bedenken dan dat ze van een van jullie zouden moeten zijn. Misschien zelfs al van jaren her, toen de ketel werd geplaatst. Heel erg dank voor je betrokkenheid. Ik denk niet dat dit raadsel nog ooit wordt opgelost. Maar ze zijn wel mooi hé? Althans die sleutelhanger is bijzonder.
Ik zie je verschijnen of vind ze in de brievenbus.
Hartelijke groet,
Loes
Oei, loslaten.. Tja, soms moet je! Maar ik vind dat toch altijd wel heel lastig. Al kon je in dit geval niet anders…
Ja klopt Merel, loslaten is best universeel lastig. Vandaar al die trainingen met dat onderwerp… 😉
Oh nee dan kan ik echt niet slapen als ik iets niet weet. Zou echt niets voor mij zijn, haha
Ok Joandi Loes, het blijft voorlopig een mysterie… 😉 Vooral omdat ik ze nu terug schijn te krijgen.
Lief dat je feedback vraagt aan je lezers over wat wij willen zien 🙂
Ik heb echter geen vragen voor je 🙂
Ilona
Helemaal goed Ilona! Dank reactie.
Zo vervelend is dat, als je er niet achter kan komen waar ze nou van zijn. Ik zou daar echt nog weken mee zitten.
Klopt Verena maar als je steeds pas een week later pas weer mag bellen, komt het loslaten vanzelf. Al triggeren jullie reacties me wel weer… 😉
Vervelend dat het raadsel van de sleutels nooit is opgelost. Maar je hebt in ieder geval wel je best gedaan!
Jazeker Nicole, en met het verstrijken van al die weken verslapte de aandacht hiervoor bij het monteursbedrijf en zonder hun medewerking wordt het lastig achterhalen.
Jammer dat niet meer kon achterhalen van wie de sleutel was. Maar wel een vraag: wat is in het voornaamste wat in jouw leven als auteur is veranderd?
Ja jammer Mc Kleuver! Je vraag: mijn denkwijze is het meest veranderd in mijn leven. Vaker creastand. Enne: de zondag wordt meestal gereserveerd voor mijn blog, dus zelden nog op pad op zondag. Bij jou?
Ik vind dat loslaten zo moeilijk, ik heb er in zo een geval dan zo op los gefantaseerd al!
Ja loslaten is een lastig dingetje Judith! Het wordt zo makkelijk in de mond genomen maar eenmaal door iets gegrepen laat je het niet zo maar weer los. Ja ook een leuke om je fantasie de vrije loop te laten!
Jammer dat je het nooit zult weten van wie de sleutels zijn…. wat is het laatste wat jij bent kwijt geraakt
Kwijt en weer teruggevonden Fleur: mijn jas heb ik op de eerste frisse dag onlangs bij de chinees laten hangen. Kwam er pas twee dagen later achter. Gelukkig zat alles nog in mijn zakken… 🙂 Jij?
Als jij erachter was gekomen dat dit de sleutel van een schatkist is, zou jij hem dan zelf gehouden hebben?
Oeps dat is een lastige gewetensvraag Ana Rita… Ik denk dat ik toch op zoek was gegaan naar de eigenaar ervan en hopend dat vindersloon nog steeds opgeld doet? 😉 Maar hier moest ik even diep over peinzen. Zo verleidelijk!