Prijzen

De hemel in prijzen helpt een slachtoffer niet. Slachtoffer ja, want ben je die persoon, die de hemel in geprezen wordt, krijg je al gauw zoiets van: wat moet je van mij? Iets argwanends, iets afwerends. En de prijzer snapt er niets van. Heb je verder een goede band met de prijzer kan faalangst zelfs ontstaan.

prijzen, opvoeding, faalangst, regels regeringZo iemand kwam ik in zware tijden, lang geleden tegen. Nota bene een peut die beter had moeten weten. Maar ach zo gekwalificeerd was hij nou ook weer niet, maar dacht het wel te zijn. Hoe groter zijn complimenten, hoe meer ik me terugtrok. In mezelf. Hoe dikker mijn muurtje werd. Dus een muur. Helemaal onthutst stond hij voor me: ik prijs je de hemel in en jij reageert niet. Hij droop af.

Sinds de vrije opvoeding als een olievlek over het westerse denken ging drijven, en vergrootte – zoals olievlekken nou eenmaal doen – zitten scholen vol faalangstige kinderen. Gewend aan een prinsen- en prinsessenbestaan thuis, kunnen ze niet overweg met welke teleurstelling dan ook. En ontwikkelen faalangst.

Enthousiasme is leuk, spontaan en mooi maar het kan ook teveel zijn. De keerzijde dat er torenhoge verwachtingen zijn, die je dan ook nog maar moet waarmaken. En kun je het bijltje er maar bij voorbaat bij neergooien. Als kind. Met de stellige overtuiging dat het toch nooit gaat lukken. Verslaafd aan enthousiasme voor slechts een kleine of normale prestatie.

Prijzen, complimentjes, de wereld draait erop. Oprechte bewondering kan veel doen. Maar kritiek, het liefst op een opbouwende manier, kan een voortstuwende functie hebben. Daar kweek je doorzetters mee. Duidelijkheid en rust in regels. Regels die een functie hebben. Om bijvoorbeeld respect bij te brengen. Verantwoordelijkheidsgevoel. En grenzen in grenzeloos gedrag.

De tegenbeweging van de vrije opvoeding wordt langzamerhand merkbaar. Maar leggen we bij de regering. ‘Ze’ zouden regels op moeten stellen om suiker te verbieden. ‘Ze’ zouden regels moeten opstellen om pizza’s te verbieden. ‘Ze’ moeten staand achter een bureau werken propageren. De snackbars in achterstandswijken willen ‘ze’ verbieden. Zo maar wat geneuzel wat mij weleens ter ore komt. Gaan we nu onze verantwoordelijkheid in de handen van anderen leggen? Valt niet te prijzen in mijn ogen.

Gerelateerde berichten:

8 thoughts on “Prijzen

  1. Ga jij maar eens op de gang staan, zij meester nog al nors. O dacht ik hoef ik niets te doen. Toen ik thuis kwam wist ik wel duidelijk dat de meester pa en ma had in gelicht, er vielen “rake” klappen. Niks van dat alles met vrije opvoeding, regels zijn regels. Consequent aan vasthouden daar leer je van wordt je een aardig mens mag je voor één keer de hemel in geprezen worden.
    Mooi stukje Loes, kan menig een van leren.

    • De diepgang van een enkele keer de hemel in geprezen worden is vele malen blijvender, hè Zadeltas? Het heeft anders geen waarde meer.
      Ach arme jij: én op de gang en nog eens klappen eroverheen! Naar die tijd moeten we ook niet echt terug, maar de tegenwoordige uitputtingsslag die ouders van onderwijzers willen zien: ook echt te gek… 🙂

  2. Over muurtjes gesproken. Ik kan er tot op heden niet overheen jumpen. Hoewel ik erg lenig ben. Trek mezelf alles aan en kom niet tot grotere hoogte. In een jaar tijd ben ik vier keer in elkaar geslagen en uiteraard mijn schuld. Ik lok iets uit….
    veel liefs

    • Ha Olivia, even kort door de bocht: letterlijk weerbaar worden door verdedigingsport te beoefenen of karate of andere vechtsport voor vrouwen waar je niet sterk voor hoeft te zijn maar wel leert je te verdedigen waardoor het hopelijk stopt???? Sterkte van hieruit.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *