Kun jij rouwen na een verlies? Er is bijna geen plek meer voor rouw. En doorgaan lijkt dan de beste optie. Onderdrukken.
Ja op een uitvaart mag het even, mag je een traantje laten vallen, maar vooral niet te opvallend of luidruchtig. Het samenzijn kan dan wel als zeer troostrijk worden ervaren. Verdriet delen, harmonie, omfloerste ogen en een laatste groet. Het kan allemaal bijzonder aangrijpen en zelf ben ik dan wel minstens een dagje ‘uit mijn doen’. Geen idee wat ik met zo’n dag moet. Opruimen kan dan nog wel eens prettig werken. Of gewoon staren vanaf de bank. Lekker je gedachten laten waaien, mijmeren.
Een dierbare verliezen is geen kleinigheid. Je mist hem bijzonder. En na de eerste tijd min of meer in een roes door te brengen, kan het gemis in de loop der jaren steeds groter worden. Steeds rauwer, of is het rouwer? Maar ieder gaat weer door en het is best lastig je eigen verhaal te mogen en kunnen vertellen. Je gedachten, je gevoelens.
Rituelen kunnen helpen. Een hoekje inrichten in je huis met dierbare spulletjes van de overledene. Een schilderij ter herinnering, fotoboeken maken, ermee bezig zijn. Of een stukje schrijven.
Gisteren las ik de term rouwdementie. Dat is een nieuwe term voor me. Maar ik kan me zo voorstellen dat het de staat is waarin je roezig verkeert net na een verlies. Niet in staat de normale werkelijkheid te bevatten. Zeefhoofd. Rouwdementie: mooi woord. Veelzeggend. Precies zoals ik het zou willen noemen.
Rouwen is hard werken. Emotioneel zeer uitputtend, maar uiteindelijk levert het wat op. Al denk je als je er middenin zit dat je met tunnelvisie bezig bent. Waar geen licht te vinden is. Het gemis krijgt een plekje als je er ruimte aan geeft. Veel praten helpt. Petje af van mij en mijn aandacht en mededogen heb je!
Kortom rouwen doet goed! Hoe pijnlijk ook. Op elk gebied. Respecteer de rouwende en praat met hem! De rouwende is een verdrietig mens. Die verlichting zoekt en acceptatie. Een boos mens, een marchanderend mens, een depressief mens, die al die heftige emoties graag wil vertellen. Die rondrazen door zijn hart. Of zelfs in een zwart gat zit, machteloos. Contact, dat is wat ik als rouwende wilde, geen eenzaamheid, geen paria zijn. Warmte en aandacht. En uiteraard valt er met je als rouwende te lachen door de tranen heen! Probeer het eens!
Pingback: Rouwrituelen - Schrijfblokjes
Bij het zoeken naar de term ‘Rouw dementie’ kwam ik hier uit. Wat mooi verwoord….! Heel erg herkenbaar, bij mij duurt het al 2 jaar (overlijden man, vader, goede vriend en mn poezen, allemaal vlak achter elkaar), erg vermoeiend. Ik hoop dat het ooit minder word. Helaas kan ik er weinig over vinden op het net.
Hoi Diana, dat is geen bordje vol bij jou maar een heel servies! Jee gecondoleerd met al deze verliezen tegelijk! Als je er meer over kwijt wilt mail me dan maar eens als je wilt. info [at] mindelblokhuizen [punt] nl.
Of misschien is het belangrijk om steun te zoeken bij een therapeut, want zoveel verliezen tegelijk zijn wel erg ingrijpend. Niets om je voor te schamen. Beter op tijd aan de bel getrokken dan in de vernieling.
Onder het woordje ‘rouw’ is wel heel veel te googlen.
Heel veel sterkte!
Een ieder rouwt op zijn eigen manier en dat zou wat meer geaccepteerd moeten worden. Niet zo van…nu heeft het lang genoeg geduurd, herpak je en ga door. Nee..emoties zijn tijdloos. Prachtig pakkend geschreven Loes !!
Voor alle oude, nieuwe en verse rouw voor ieder: gecondoleerd en neem je tijd! Dat de waarden van de overledenen, waar zij voor stonden in hun leven, door jou mogen worden verder geleefd. Zodat ze niet vergeten worden.
Uiteraard bestaat er ook rouw om ander verlies: verlies van gezondheid, van werk en van dromen die aan diggelen gingen. Voel wat er te voelen valt. Wees lief voor jezelf en ik hoop voor je op luisterende mensen om je heen, waarmee je samen kunt (glim)lachen door je tranen heen. Sterkte!
Wat een goed stuk over rouwen!
En het woord rouwdementie zegt alles !
Bedankt dat je mijn gevoelens zo pakkend neer zet!
Ik rouw om mijn zusje die 10 mei 2011 overleed en ik rouw om mijn vader die 14 mei 2012 overleed…
En ja soms weet ik het even niet meer…
Doorgaan?!
Ja Loes, sprakeloos van deze kort en bondig geschreven tekst. goed gedaan hoor!
Mooi Loes! Precies zoals het rouwen is en uiteraard niet alleen bij een overlijden.
Liefs loes
Vandaag met beide ouders (pa 86, ma 80) naar de begrafenis van een collega (84 geworden) van mijn vader geweest. Verdrietig, maar echt dankbaar dat hem verder lijden bespaard is gebleven, hij was ziek. Berustend. Dan denk ik wel; ik heb beiden nog, oud en dement met vele klachten, maar toch….
Ook het graf van Jacobs ouders bezocht; zijn vader zou anders vandaag 80 jaar geworden zijn.
Hoe toevallig dat jij er nu juist vandaag ook over schrijft…….
In de jachtige economische maatschappij waarin wij alle streven naar een zo hoog mogelijke welvaart, vergeten wij het welzijn, rouwen maakt deel uit van welzijn. Overwerkte rouw zal zich wreken.
Overigens kan je ook rouwen om gebeurtenissen, niet perse bij een overlijden.
Met plezier gelezen, daar ben ik niet rouwig om.