Gisteravond was de tweede en laatste avond Schemerstad in Leiden. Het vijfde jaar. Het eerste lustrum. De ultieme beleving van een lange schemerende avond, zo eind mei. Net voor de langste dag. Jazeker met een spatje regen, maar dat deerde geen deelnemer.
De Apothekersdijk was bezaaid met mensen. Aan kaarten komen leek een hele toer met een superlange rij voor de kassa. Maar het liep lekker door.
Struikelend via een andere sloep dienden we onze boot te bereiken: de Liefde van Leiden. En ik steunde kennelijk zo hard op de schouder van een steunbiedende dame, dat ze bijna het water in kukelde. Excuses nog van hieruit. In grote open sloepen, wij zaten met z’n vijftigen klem, voeren wij met onze stoere schippersvrouw Roos, met ogen zoals alleen schippers hebben, als één van de eersten.
En vanaf dat moment was ik gegrepen door de schemering, het lekker buiten varen, en de gezellig keuvelende medepassagiers. De rondgedeelde saamhorige drankjes en hapjes werkten hier vast ook wel aan mee.
Er werd gewaarschuwd: “bukken”, bij te lage bruggen. Waar spontaan enkele vrouwen buitenlands klinkende jubeltonen uitten. En de echo minimaal was. De eerste stop was bij een leuk verwarrend stukje stomme film op de brug. En maar gissen met z’n allen, waar of wat we nu moesten zien. Tot de spotlights aangingen en er een Laurel en Hardy-achtig theaterstukje werd opgevoerd, inclusief de ratelende geluiden en stoppende beelden. Knap! Treurnis alom, zoals zo vaak kregen zowel de date als de ober de geliefde dame niet!
De soms wat dreigende lichtshow bij de Meelfabriek: wie trekt er eigenlijk aan de touwtjes? De twee totaal witte figuren deden het voor. Wij beleefden. Daarna plaspauze bij de Grote Beer en op het Arsenaalplein een amusante dump van een vrouw bij het vuilnis. Op kolderieke wijze aantrekkingskracht en vluchten uitgebeeld. Helaas de enige heer, met rode ballon, tussen de vijf vrouwen, legde het loodje. De anti-held.
De nachtelijke lampjes in Leiden kwamen tot leven en met prachtig tromgeroffel en vioolspel hoog in Molen de Put, werden we meegevoerd naar een nieuw stukje. Met grote witte hoeden en een ware witte “wolk” op het hoofd van de dame. Het was een hele toer te ontdekken hoe het in elkaar zat, maar achter de hoofdrolspeelster stond en liep iemand verstrengeld, die nog een andere dame op zijn schouders had.
Het vijfde en laatste stuk was voor mij een eye-opener. Met mijn rug naar mijn vroegere huis, een extra dimensie, beeldden twee dames met mitrailleurvuur en al uit hoe het voor de achterblijvende gezinnen is van uitgezonden soldaten. De boodschap kwam over.
Theater in de schemering en later duisternis buiten, varend in een sloep, is voor mij het bewijs dat elk moment het waard is geleefd en beleefd te worden! Maar deze schemerende uurtjes in het bijzonder.
Klopt Harma, hou erg van richting duisternis en dit was totaal beleving! Kom je nog eens in Leiden? 🙂
Zo te lezen was het een hele mooie avond en een leuke belevenis om mee te maken!
Hier past maar 1 woord van commentaar; GEWELDIG>
Thnxxxxxxxxxxxxx
Vanmiddag belde mij de zus van Truusje Kruisvocht, ook een Woelabukkie, en die vroeg of ik begreep wat de schrijfster bedoeld met “leuk en verwarrend” en dat dat ook nog eens een “stomme film” zou zijn. Ze voelde zich aangesproken. Ik vertelde haar dat een stomme film zonder geluid is en niets te maken heeft met de Woelabukkies, of wel? En dat ze daar niet door beledigd word, en dat ” leuk en verwarrend” alleen sloeg op Truusje Kruisvocht, die namelijk heel hart moest lachen toen lang geleden een boot een fietser schepte. Tot over 3 weken
Fijne vakantie! Leuk en verwarrend sloeg op het borrelend publiek, waarvan je niet wist wie de acteur was. Bleek later de meest bewegingsloze te zijn. Haha. En ja ik ben wel erg benieuwd hoe een boot een fietser kan scheppen. Maar dat weten de Woelabukkies als geen ander…
De Woelabukkies houden ook van bootje varen. Daarbij declameren zij altijd gedichten tijdens de vaartochten.
Zoals jullie wellicht al weten, zijn de Woelabukkies geen handige luitjes.
Veelal moeten de varensgezellen het bekopen met een nat pak, omdat het bootje lek is, c.q. de vorige reparatie niet goed is verricht. Ook de Woelabukkie- stuurmanskunst is vaak aanleiding tot conflicten. Het is zelfs eens gebeurt dat door een zeer onhandige actie de boot de wal opschoot en een fietser schepte. Nou ja….!!
Het gedichte declameren op de boot veroorzaakt enerzijds veel genoegen, maar ook veel leed.
Recentelijk vergat een Woelabukkie bij het voordragen van het gedicht ” een brug te ver”, dat hij moest “bukkie doen” voor een lage brug! Weer werd hierdoor een Woelabukkie een “kopje kleiner”. De voordracht was wel bijna klaar, waardoor de essentie van het gedicht wel duidelijk werd voor de Woelabukkie-bootgangers.
Ook gisteravond in Leiden bij “Schemerstad”, zag ik een aantal Woelabukkies, waaronder ook Truusje Kruisvocht, in de boten stappen. Gelukkig werden zij geholpen bij het instappen, anders hadden zij het nooit gered. Gedurende de boottocht en de tussentijdse voorstellingen hielden zij zich rustig, waardoor het leed achterwege bleef, ook bij het uitstappen; uniek toch?
LOL! 🙂