Klungelen

NB. LET OP: geschreven in Februari 2020! 

Weer zo’n dag. Na weken storm en regen nu een zonnetje, maar straks weer regen. Ik doe heel veel, maar ben aan het klungelen en echt iets tastbaars komt niet uit mijn handen. Oftewel niet uit mijn handen, maar ook niet uit mijn geest.

Weinig afspraken vandaag dus alle tijd voor achterstalligs en eindelijk de kop eraf van mijn nieuwe columns. Na anderhalf jaar niet meer in mijn vingers. Ik bel wat, regel een en ander voor anderen, maar pfoe hé nu pas eindelijk schrijven. Dat wordt klungelen, ik voel het aan mijn vaarwater…

Er is veel gebeurd in die anderhalf jaar. Sinds mijn laatste column. Zeker qua gezondheid. Nu 2/3de rechterlong minder – vanwege kleine tumoren – en een hell-jaar achter de rug. 2019 hebben eega en ik dan ook met een grote rotschop om 0:00 uur met Oud en Nieuw weggetrapt. En we zijn niet eens omgevallen. Nippend aan de heerlijke Spa Groen in champglazen. Mijn favosmaak nu, met citroen. En feestelijke bubbels.

Op de achtergrond de eerste vuurwerkknallen. Wat inmiddels mogelijk laakbaar wordt. Om je voor te schamen. Want tja de tegenstanders komen in de meerderheid. Gezien het aantal slachtoffers en zeker voor de dieren.

Maar zelf ben ik gek op het uitknallen van het jaar. De geesten die daarmee verdreven worden. Al die kleuren. Die steeds fluks veranderen. Ik kwam ogen en oren te kort. De geur is nu wat minder waardoor ik het niet waagde dit jaar buiten te komen.

Oud en Nieuw: alweer enige tijd achter ons. Nu met het aantrekken van het licht opgewekter de dag door. Met de opwaartse stappen richting beteren. Tergend langzaam, dat wel. Maar hoopvol.

Met deze nieuwe schrijfstart vanzelf terugdenkend aan Oud en Nieuw. Want nieuw is het. Dit hernieuwde schrijven. Mijn hernieuwde leven. Mijn nieuwe ogen als het ware.

Jee al met al toch gelukt deze column, al mijmerend! Klungelen… of niet?

Paden

Heb ik met veel pijn en moeite, destijds, geleerd mijn dromen, wensen en mogelijkheden te verdelen over een twee-wegspad, komt mijn Psychologie-agenda deze week met een nog verdere nuancering. Maar daarover zo dadelijk meer. Eerst die splitsing van paden. Was al erg genoeg.

PadenAls je iets heel graag wilt en je leven er naar inricht om dat doel te bereiken, voelt het zeer tegennatuurlijk om tegelijk je dromen en wensen te laten varen en – alleen in gedachten – een tweede pad of weg te banen. Waarin je zwaar gewenste doel niet bereikt wordt en te pogen te overzien hoe dat voor je zal zijn. Althans zo verging het mij.

Het doel hiervan was volgens mijn peut dat mijn leven door zou gaan, ook zonder het zwaar bevochten en gewenste resultaat. Ik ben hem er eeuwig dankbaar voor. Deze oefening heeft me weer een levensles opgeleverd.  Want mijn – ons – doel werd niet bereikt. En eenmaal op dat punt aanbeland, kon ik terugvallen op het bedachte tweede pad.

Met intensieve steun, werd me geleerd te verwerken. Iets wat ik niet echt had meegekregen. Hernieuwde emotionele opvoeding noemde ik het in gedachten. En dat op mijn 40ste! Ondanks het verdriet en het leren rouwen, voelde het wel als hoopvol dat een mens dit kan leren. Ook jaren nadat mijn opvoeding al was voltooid. Dat gaf mij de kracht, met vallen en opstaan, door te gaan.

Oude koek, nu voor mij, maar een doorleefd inzicht. En nu terug komen op het begin van deze column: mijn Psychologie-agenda… Mooie, en minder aansprekende,  quotes staan elke week rechtsonder in een kadertje. Om even over na te denken. En misschien als aangereikt weekthema te gebruiken. Een week lang, steeds opnieuw, want ik kijk vaak in mijn agenda. Al vind ik de kleuterachtige stickertjes achterin, om jezelf te bemoedigen, te kinderachtig voor woorden. Die gebruik ik dus niet.

Quote van deze week: “Iemand die beseft dat er MEERDERE PADEN bestaan om je eindbestemming te bereiken, zal beter voorbereid zijn om op een ander pad over te stappen als dat nodig is.” Uit: de kunst van het opgeven, psychologie magazine februari 2010.

Hoeveel paden kun je aan?

Verbinden

Dinsdag komt dan echt mijn volgende mijlpaal: mijn 60e verjaardag! Mijn 61ste levensjaar. Ik ben er al het hele jaar bewust mee bezig geweest ernaar toe te leven. Om niet zo te worden overvallen als na mijn 50ste. Benieuwd of het gaat lukken. Al melden anderen om mij heen, dat ouder worden hen niet deert, er komt toch echt een nieuwe fase. En die wil ik in lijn verbinden met het verleden tot nu toe. Me voorbereidend op wat komen gaat. Als dat al zou kunnen.

VerbindenNatuurlijk is er tussen aanstaande maandag en dinsdag niet veel verschil. En gelukkig heb ik nog tantes om me heen, die mij een jonkie vinden. Heerlijk! De tijd die mag verglijden. Want ja ook ik heb al –zelfs jongere – mensen achter me moeten laten. Reden voor dankbaarheid. Maar of ik ooit de graad van wijsheid haal, die ik me voornam na de definitieve kinderloosheid? Hier geef ik maar geen antwoord op.

Verbinden. Een plug in de muur, een schroef en daar een wandkubus op, is letterlijke verbinding. Zittend in de nieuwe werkkamer met wel elf wandkubussen. Vergeven van de kubussen dus. Maar ik probeer nu verbinding te maken met nieuwe doelen. Het oude erend en vierend volgende week. In verbinding met de vele facetten van wat voorbij is. Maar wat verder kan stromen in een nieuw jasje.

Dinsdag saampjes met eega uit eten in een restaurant waar ik weer verbinding mee wil voelen. Waar mijlpalen liggen. Voor mij symbolisch. Symbolisch om ook het geleefde oude mee te verbinden. Want ja: dat kun je niet wegpoetsen.

Een levensweg heeft vele kruispunten en van te voren weet je nooit welke afslag je neemt. (Deze is van mezelf – in een filosofische bui – al twitterend ontstaan) Kan zo op een tegeltje? Of is dat al teveel eer? Soi!

En over Twitter gesproken, kwam ik gisteren deze uitspraak tegen van Connie Palmen: ‘Denken is van gedachten veranderen’.  Mooi als je daarover nadenkt. En heerlijk toepasbaar als je van standpunt verandert. Daar kun je nog eens iemand mee om de oren slaan.

Of zoals ik eega hier en nu graag citeer: de weg van voortschrijdend inzicht. Dat is toch het doel van ouder worden? Van groei, van ontwikkeling. Verbinding. Evolutie zelfs, zo je dat wil horen.

Lezen

Op deze laatste dag van deze heuse week van het schrijven, vier ik alweer een jubileum: de 100ste column op eigen benen. Nou ja eigen benen: eega leest redelijk vaak mee, voor publicatie. Meestal, om een mogelijk verkeerde indruk bij de kladden te pakken. Mét de 24 columns onder begeleiding van schrijfcoach Nico Denhoorn, en nog wat los spul zo hier en daar, zit ik dus boven de 125 columns! Nooit gedacht dat de eerste voorzichtige schreden op het schrijverspad, met heel veel zondagdiscipline, hiertoe zouden leiden.

LezenOm weer terug te keren tot deze schrijfweek: van 6 – 14 september dus, lepel ik eerst even een feitje op. Het thema dit jaar is ‘schrijven = lezen’. En elke gerenommeerde schrijfcursus, -opleiding of –workshop presenteert zich deze week.

Hoe hunkerde ik als 4-jarige naar school…Naar schrijven en lezen. Hoe statusverhogend vond ik het, als de knikkerende vriendinnetjes meldden dat ze ‘huiswerk’ moesten maken. Ja daar waren ze vroeg mee in mijn geboorteplaats Amsterdam. En ik maar doorknikkeren – en vaak verliezen – met de jonkies. Helaas Ma kon me nog niet missen en dus werd ik thuis gehouden. Overdag mijn vriendinnetjes missend. Huilend dat ik niemand had om mee te spelen. Ma meldde dat zij mijn vriendin was. Bezig met de was in de waspan te koken…

De eerste leeslessen via het leesplankje. Juist: de moderne versie van Aap, Noot, Mies. Destijds modern. Dat kende ik al van thuis. De eerste schrijfpogingen eenmaal op school. Hoe gretig en precies was ik. De wereld van het geschreven woord ontdekkend. Een openbaring. Een wereld van geheimen die werd ontsluierd. Als ik maar letter voor letter en woord voor woord las.

Van generaties her is onze familie leeslustig. En op het hoekje van de bank, middenin de drukte van een groot gezin, verdiept in een boek was heel normaal. Niet helemaal ontslagen van triviale zaken, zoals de tafel dekken. Maar: vlug, vlug dan kon ik verder lezen. Me heel veel boekenwijsheid toe-eigenend.

Schiet me zomaar weer wat te binnen: rond mijn 13de veroverde ik de Pa Pinkelman-serie van mijn vader. Met de niet te evenaren tante Pollewop van Godfried Bomans. Het hoe en wat stelt me nog steeds voor vraagtekens, maar halverwege mocht ik niet meer van hem verder lezen. Terwijl ik er zo van smulde en er geen onvertogen woord in voorkwam. Laat staan erotiek.

Hulde voor onze prinses Laurentien, die analfabetisme bestrijdt. Want hoe moet je je voelen zonder te hebben leren schrijven en lezen? Terwijl ik één jaartje later al zo erg vond!

Schrijven

Schrijven is geven las ik laatst en is me goed bijgebleven. De auteur/autrice – oh nee dat laatste bestaat niet – van deze quote helaas niet en kan ik ook niet vinden. Ik vind het wel een mooie quote, want het is niet alleen dat er iets moet gaan broeien en borrelen, dat op papier spat, maar naast borrelen is het ook doormodderen, woekeren met je aantal woorden, zwoegen met die beruchte druppels, ploeteren, worstelen, nalezen en nog eens nalezen of de rode draad duidelijk is.

Geven schrijvenEn eenmaal de finale: online posten, kan ik nog zo maar beslissen dat het eind anders moet, hier en daar een woordje weg of toevoegen.  Plaatje gezocht, links, rechts waar zit ik in het geheel, en dan na eerste reactie eega: de Publish-knop! Mijn eigen abo-mail stroomt daarna binnen, maar ik ben er nog niet. Leuke quote eruit halen en link op Twitter en op FaceBook. Zelf zit ik dan vaak op het punt dat ik de boel heb doodgelezen, dus de comp in de gaten houden voor eventuele reacties.

Een zucht van verlichting of zelfs een schoonheidsslaapje. Waaruit het verkwikkend ontwaken is, met weer dat wekelijkse ei gelegd. Schrijven is geven. Een inblikje – jaja ik weet dat het inkijkje hoort te zijn – in je gedachten geven. Is er voldoende mijmergarantie. Tja dat weet ik pas echt na reacties.

Schrijven is geven, een nieuwe gedachte, een nieuw woord, mijn kijkjes op iets wat algemeen is. En met nieuw licht wordt overgoten. Of juist zeer herkenbaar wordt geacht. Waardoor de mijmergarantie echt gaat werken.

Als ik de statistieken bekijk, zijn er gemiddeld over de 7.000 unieke bezoekers per maand! Met vorige zomer zelfs net geen 9.000 per maand. Op een paar na. Da’s indrukwekkend toch. Blij dat ze niet allemaal reactie geven, hoe gewenst ook. Je zal maar 7.000 reacties verdeeld over 4 à 5 columns per maand krijgen! Oeps of mijn site dat zal behappen?  Zal het mijn webmaster eens vragen.

Geven en schrijvenVolgens de chinezen gaat het gesproken woord een eigen weg. Dat geldt nog meer voor het geschreven woord. Soms ben ik verbaasd waar mensen mee komen. Maar prima toch. Ieder zijn of haar belevingswereld oftewel Umwelt. Niets mis mee, daar zijn we individuen voor. Kan een behoorlijke verrijking zijn.

En met deze quote: schrijven is geven, geef ik nu even door twee à drie weekjes pauze te nemen! Andere prio’s ga ik mijn aandacht geven. Zoals daar zijn: rust roest niet…