Met het verkleinwoordje kilometertjes lijkt 2600 kilometers te behappen. Mijn broers pelgrimage. Fietsend wel te verstaan. Vanuit de Achterhoek naar Santiago de Compostella, Spanje.

De kilometertjes heeft hij in zijn voorbereiding al gevreten. In de benen. In de winter. Dus het zou nu met de zomer in aantocht goed te doen moeten zijn. Zijn voorbereiding: perfectamento. Broer eigen. Conditie: optimaal. Moraal: uitermate gemotiveerd.

De bedoeling is vijf weken lang op de pedalen. Niet voor te stellen voor mij, ik die me alleen snorfietsend voortbeweeg. En diep in herinnering moet duiken om een beetje fietstocht uit de grijze oudheid op te diepen. Oh ja, Amsterdam – Texel. In twee dagen. Met hondje Toko in een tas aan het stuur. Dat waren nog eens tijden.

Op de terugweg hebben we ons als vriendinnen laten ophalen door een van de vaders met een busje. Te straffe wind, teveel regen. Toko bibberend in truien gewikkeld. Dolblij toen hij uit die tas mocht. En wij verlost van wind en regen aan de warme prak.

Broerlief gaat gelukkig een reisblog bijhouden. Hij gaat de uitdaging aan. De uitdaging van zichzelf. Om boven zichzelf uit te stijgen. Zijn grenzen verleggen. Hopend op prachtige avonturen, warme gesprekken en schitterende landschappen.

De film The Way al eens gezien? In dit geval een aanrader! Amerikaanse arts en vader loopt Santiago voor zijn zoon uit. Dezer weken ga ik de film weer kijken om me opnieuw te verdiepen in de weg die broerlief gaat volgen. En ik ga zijn schrijfsels vreten.

En als het moeilijk wordt en zwaar, lief klein broertje – mag ik zeggen hè – dan niet stap voor stap, maar trap voor trap! Jij bedwingt 2600 kilometertjes, wat zeg ik: 2600 hele kilometers, en hebt de reis van je leven. Met dan in je rugzakje een giga-overwinning en inzichten! Al je dierbaren steunen je in gedachten. En in de vorm van een steentje reis ik met je mee…