Geur

Het eerste wat je opvalt na je geboorte schijnt, naast licht, de geur van je moeder te zijn. Het laatste wat blijft functioneren op je eindje is je geur. En ook doen geuren heel veel met je herinnering. Een vlaagje van het een of ander kan je zomaar weer in je kindertijd terugbrengen of naar je eerste geliefde om maar eens wat te noemen.

Geur rozenEega had bij onze ontmoeting echt een geweldig zacht lokkende bloemengeur. Ik zweer het. Nooit meer geroken en nooit uitgevonden of zijn toenmalige after shave  de schuldige was. Ik hou het er maar op, dat er meer speelde om de bij naar het bloemetje te leiden. Iets magisch. Iets voorbestemds.

Een ex-vriendje had wel zo’n lekkere after shave dat toen het uit was, ik in VenD de hele winkel achter hetzelfde geurspoor van een man liep te drentelen. Davidoff. Welke weet ik niet meer. Tot hij de deur uitliep en ik me herinnerde waar ik ook alweer voor kwam om te kopen.

Zo kickte Pa-lief op de buitengeuren. Oftewel koeienstront. Tijdelijk ondergedoken tijdens de oorlog op het platteland was die geur hem lief geworden. En jaren later teruggekeerd naar het platteland kon hij tijdens fietstochtjes met ons diep zijn neus laten werken en kreeg een gelukzalige glimlach. Helaas op dat gebied had ik zijn gen niet overgenomen. Of misschien ben ik er wel blij om.

Bij een comateus kindje in het ziekenhuis kwam zowaar een echte geurexpert. Er schijnt een kliniek te zijn in Duitsland voor dit soort mensen en zij experimenteerden met essentiële oliën en boekten zelfs resultaat! Frau Hänchen leidde deze kliniek in de 80-er jaren. Werkelijk, wat namen toch vaak de vlag zijn die een lading doen dekken. Als Hänchen dien je toch zeker in het leven een onbewandeld pad voor te gaan…

Terug naar geuren in plaats van namen. Mijn lievelingsgeur is rozen met vanille. Helaas niet makkelijk aan te komen. En pfoe hé, niet erg draagbaar voor mij, want rode jeukpukkeltjes zijn dan het resultaat. Maar af en toe… Mmmm. Benieuwd wie dan míjn geurspoor volgt. Geuren: de kleuren voor je neus.