Tag archieven: gevoelens

Verbinden

Geplaatst op door
4

Dinsdag komt dan echt mijn volgende mijlpaal: mijn 60e verjaardag! Mijn 61ste levensjaar. Ik ben er al het hele jaar bewust mee bezig geweest ernaar toe te leven. Om niet zo te worden overvallen als na mijn 50ste. Benieuwd of het gaat lukken. Al melden anderen om mij heen, dat ouder worden hen niet deert, er komt toch echt een nieuwe fase. En die wil ik in lijn verbinden met het verleden tot nu toe. Me voorbereidend op wat komen gaat. Als dat al zou kunnen.

VerbindenNatuurlijk is er tussen aanstaande maandag en dinsdag niet veel verschil. En gelukkig heb ik nog tantes om me heen, die mij een jonkie vinden. Heerlijk! De tijd die mag verglijden. Want ja ook ik heb al –zelfs jongere – mensen achter me moeten laten. Reden voor dankbaarheid. Maar of ik ooit de graad van wijsheid haal, die ik me voornam na de definitieve kinderloosheid? Hier geef ik maar geen antwoord op.

Verbinden. Een plug in de muur, een schroef en daar een wandkubus op, is letterlijke verbinding. Zittend in de nieuwe werkkamer met wel elf wandkubussen. Vergeven van de kubussen dus. Maar ik probeer nu verbinding te maken met nieuwe doelen. Het oude erend en vierend volgende week. In verbinding met de vele facetten van wat voorbij is. Maar wat verder kan stromen in een nieuw jasje.

Dinsdag saampjes met eega uit eten in een restaurant waar ik weer verbinding mee wil voelen. Waar mijlpalen liggen. Voor mij symbolisch. Symbolisch om ook het geleefde oude mee te verbinden. Want ja: dat kun je niet wegpoetsen.

Een levensweg heeft vele kruispunten en van te voren weet je nooit welke afslag je neemt. (Deze is van mezelf – in een filosofische bui – al twitterend ontstaan) Kan zo op een tegeltje? Of is dat al teveel eer? Soi!

En over Twitter gesproken, kwam ik gisteren deze uitspraak tegen van Connie Palmen: ‘Denken is van gedachten veranderen’.  Mooi als je daarover nadenkt. En heerlijk toepasbaar als je van standpunt verandert. Daar kun je nog eens iemand mee om de oren slaan.

Of zoals ik eega hier en nu graag citeer: de weg van voortschrijdend inzicht. Dat is toch het doel van ouder worden? Van groei, van ontwikkeling. Verbinding. Evolutie zelfs, zo je dat wil horen.

Spijt

Geplaatst op door
4

We kennen het gevoel allemaal: spijt. En nog een tandje verder: schuldgevoelens. Vooral na een dierbaar en onverwacht verlies, of te verwachten verlies, kunnen deze gevoelens als uit het niets opduiken. Toch zit er wetmatigheid achter.

SchuldgevoelEmotionele wetmatigheid is dat verdriet, de voorloper van spijt, er altijd uitmoet. Nee inderdaad niet elk verdrietje en elk teleurstellinkje. Maar de grote verdrieten, zeg maar. Die er inhakken in een mensenleven. En bij de één heftiger dan bij de ander. Je moet er iets mee. Geef het vorm, zodat het een plekje kan krijgen.

Je lichaam liegt niet en elke vorm van verdriet die onderdrukt wordt, wordt opgeslagen in je lichaam. Het is net waar je kwetsbare plek ligt, hoe het eruit komt. Bij mij het afgelopen half jaar op plekken met ziektes die me niet vertrouwd zijn. Waar ik opstandig van werd. En best wel wanhopig zo af en toe. Hoezeer ik ook probeerde rust te nemen en aandacht aan te schenken. Op een gegeven moment wordt rust somberte, dip of zelfs depressie.

Waar ik mee stoei is of elke vastgezette emotie tot een kwaal, ziekte of klacht leidt. Of andersom of elk lichamelijk falen tot een niet-verwerkte emotie te herleiden is. Op een gegeven moment hoor je toch ieder van boven de 50 over pijnen en pijntjes. De bomen groeien niet tot in de hemel en een zekere leeftijd brengt kwaaltjes met zich mee. Hoezeer je ook je best doet, je geestelijk en emotioneel welzijn zuiver te houden.

Maar ik had het over spijt en schuldgevoelens. De wetmatigheid ervan. De beroemde Elisabeth Kübler-Ross ontdekte in de 70-er jaren in haar “Lessen voor levenden, gesprekken met stervenden”, wel degelijk fases in rouw. Nou dien je die fases niet te zien als begrensd van de één naar de ander. Klaar met ontkenning (1) gaat niet automatisch over in (2) marchanderen, woede (3), verdriet en depressie (4) en het summum: (5) aanvaarding. Je karakter speelt een groot woordje mee. Het is niet lineair. En verlies trekt vaak eerder verlies aan. Spijt en schuldgevoelens die bij 4 kunnen horen kunnen zeer hardnekkig zijn. Maar probeer op een rustig moment deze gevoelens op zijn waarheidsgehalte te betrappen. Is je handelen met de kennis die je toen had, niet logisch geweest? En zou je met de kennis die je nu hebt heel anders handelen? Zouden we het dan niet kunnen zien als leerproces? Mag je jezelf dan vergeven?

Kansen

Geplaatst op door
15

Ik ben een mens die in kansen denkt. Dat blijkt trendy te zijn. De Twitter-bio’s slaan je ermee om de oren. Maar echt het klopt wel. Heb ik dan een kansrijk leven? Mmm nou ja, dat valt nog weleens tegen. Met alle kansen die ik voorbij heb zien trekken en ook weer om zeep werden geholpen kan ik niet echt zeggen, dat ik een kansrijk leven heb. Ook met keuzes maken zit ik nog weleens in de knoop.

Kansen2Of gewoon dikke pech en teleurstelling. Hoewel als ik het op de keeper beschouw, ik aan al mijn bezigheden wel iets heb overgehouden. De single-activiteiten waren zo’n teleurstelling die na ruim een jaar niet meer liep. Maar Blokhuizen, je dient de lichtpuntjes te tellen en eega en ik hebben met een groepje trouwe singles nog altijd reünieborrels. Plus leuke contacten. Weer een ervaring rijker.

Vóór de singles had ik een ander idee: Werkradar, een site voor en door werkzoekenden. Die naar mijn idee het positieve in en uit elkaar zouden halen via een forum. De ontwikkeling van de site was een dermate langdurig gebeuren dat ik het idee niet meer levensvatbaar vond en ben gestopt. Een treurig jaar heb afgesloten.

Hoe lang moet je in een idee blijven geloven als er geen flow is of schwung in zit? Je kunt zonder reactie of beginpunt toch niet echt blijven geloven in je plan? Het dient ook wel een beetje aan te slaan toch? Althans bij mij werkt het wel zo.

Ik weet nog dat ik computercursussen ging geven. Nooit kwam er response op mijn gratis aanbiedingen. En toen ik er een beetje geld voor ging vragen, kon ik per maand uitbreiden. Vreemd fenomeen. En nog altijd om trots op te zijn. Negen hele jaren ben ik hiermee bezig geweest. Een tijd waar ik graag aan terugdenk.

Terug naar het heden: al vele maanden terug heb ik me opgegeven voor divers vrijwilligerswerk. Een eigen Toko lijkt er niet meer in te zitten. En als de voortekenen niet liegen, begint dat nu een heel klein beetje te lopen?

Kansen: je kunt ze zien, je kunt ze grijpen, maar te langdurige teleurstelling is toch echt funest voor je stemming. Hoe graag ik er ook een positieve draai aan zou willen geven.

Twijfel

Geplaatst op door
14

Zekerheden zoeken is een goed doel op zich. Maar waar zijn zekerheden tegenwoordig te vinden? In een tijd die zo in beweging is. Een samenleving die zo in beweging is. Van de week verhaalde een dame tegen me: het leven is stress. Maar hoe beheersbaar is het voor je?

TwijfelAl jaren ben ik een twijfelkont, om het zo maar eens uit te drukken. Of vind je twijfelaar een beter woord? Leven met onzekerheid is een zekerheid. En eentje die echt niet wil wijken. Mmm contradictio interminis. Wel leuk om over na te denken. De zekerheid van de twijfel of de onzekerheid.

Op televisie zie ik steeds een reclamespotje over het wezen van de twijfel. Een commercial van het dagblad Trouw. Het spreekt me bijzonder aan. ‘Grote denkers waren grote twijfelaars’. Ik bevind me dus in goed gezelschap. Het is toch zo dat we in wezen allemaal aartstwijfelaars zijn? Waarom praten we anders zoveel met elkaar? Life, door de telefoon, de sociale media. Om verdieping te zoeken, naar mijn idee. Om ideetjes uit te wisselen. Om rust en houvast te zoeken. Allemaal te vinden in jezelf, maar de weg naar jezelf loopt nogal eens in samenspel met een ander. Ieder wezen is uniek, met zijn – of haar zoals je wilt – eigen waarheid. Een waarheid die weer aangevuld kan worden. Die zin kan geven, zoals ik vorige week verhaalde. Zoekend. Op weg. Met voortschrijdend inzicht, zoals ega graag opmerkt. Vind ik een goede uitdrukking. Neem ik graag – hierbij gedaan – over.

Twijfelen mag naar mijn idee en houd je scherp en levendig. In een hoekje gaan zitten zoeken naar zekerheid zal je ook niet veel op weg helpen. Bij de pakken neerzitten, bedoel ik. Worstelen met twijfel. Het is heerlijk bij tijd en wijle in een hoekje te mijmeren en overpeinzen. Aanrader. Ik doe het graag. En ook bij de pakken neerzitten heeft een slechter imago dan nodig is. Zolang je daarmee een tijdje rust vindt, is het prima. Die bovenkamer gaat toch wel door. Bij mij althans wel.

Wie zoekt naar de waarheid moet durven twijfelen. Om de uitsmijter van de Trouw commercial voor jou te jatten. Misschien.

Initiatief

Geplaatst op door
10

Je hebt mensen en fietsbellen. Verhaalde onze veelgehoorde tienerkreet. Een kreet die ik nooit meer hoor, maar waar ik nog steeds om moet lachen. Tegenwoordig hoor ik straattaal als ‘spangen’. Nee, nee niet die leuke tv-serie! Zonder hoofdletter, bedoelen de jongeren volgens mij ‘dissen’. Wat zoveel wil zeggen als irriteren, treiteren, op stang jagen. Als ik het goed heb begrepen.

Fietsbel verroestFietsbellen dus. Fietsbellen waren niet je soort. Ging je niet mee om, en kon je je lekker tegen afzetten. Je kon zo maar fietsbel worden. Maar je kreeg het zelf meestal niet te horen. Ooit heb ik letterlijk iemand met een fietsbel in zijn hand zien rondrennen. Echt. Humor van de bovenste plank. En maar bellen. Ver voor de mobieltjestijd. Als je mijn snelle associatie begrijpt.

Fietsbellen toonden veel lawaai en weinig wol. Om een variant te gebruiken van een uitdrukking. Praatgrage types, waar je niets aan had. Veel beloftes, weinig om op te bouwen. En initiatieven ontwikkelen: ho maar! Praten erover, meer niet. Luchtkastelen te over, plannen genoeg, soms een halve poging tot realiseren. Soms anderhalve poging. Maar inspannen om een doel te bereiken: oh nee. Het mocht niet op werken lijken. Beloftes: dat wel.

initiatiefInitiatief nemen is eigenlijk ook niet altijd makkelijk. Ooit heb ik jaren gewacht op een uitnodiging van het toenmalige Arbeidsbureau. Nooit gekomen. Tot ik hoorde dat je gewoon kunt vragen om een arbeidsbemiddelingsgesprek. Jee had ik dat eerder geweten. Bij klusjesmannen moet je ook erg veel initiatief tonen. Hier ten lande valt het nog mee, als ik verhalen hoor over het buitenland, maar ze zijn je opdracht vaak snel vergeten. Of het juiste tijdstip. De goede niet te na gesproken. Die ik koester.

Zelf had ik voor de zomer opeens tijd over. En sprong, initiatiefrijk, in op kansen. En nu moet ik weer begrenzen. Mijn prio’s stellen. En dat valt niet mee. Er is weer zoveel op mijn pad gekomen. Maar als ik er juist over nadenk, heb ik kansen aangegrepen om initiatieven te ontplooien. Of initiatieven genomen, omdat ik kansen rook. Nou ja, hoe het ook zij: ik heb het te druk. En ben weer eens op de rem aan het trappen. Te versnipperde doelen komt vast niets van terecht.

Initiatieven nemen: mooi, maar je moet geen fietsbel worden!