Middenin de winter eet ik een kers. Gescoord bij de Versmarkt Valk. Uit Chili, meldde de vrolijke en behulpzame jongeman achter de toonbank vol sappigs. Hij steekt er mij een toe en inderdaad verrukkelijk. Al weet ik niet direct waar ik de pit moet laten.

Frans aandoende winkel, gedempt licht, brede gangen met alleen vers. Dit gaat een succes worden, meen ik. Oftewel hier komen wij nog vaker, schat ik in. Met direct erna een – wij vallen binnen – borrel bij dierbaren. We zaten al op de route.

Eega dient veel kersen te eten tegen de vermaledijde jicht, zo is me ingefluisterd. Hij at net een beginnetje. En gaf een bekeuring weg, omdat ik mijn pit op zijn bordje legde. Met kwaaie honden is het kwaad kersen, dus ik vertrek naar boven. Verlangend naar de rest van de kersen beneden. Uitgesteld verlangen.

Een huwelijk noemt men weleens de kers op de slagroomtaart. Zou dat ook gelden voor bezegeling partners met een ring? Ik meen van wel. De partners in kwestie voelen het zo te zien wel zo, heb ik van beide kanten onlangs mogen ondervinden. Hun kers. Tegenwoordig zijn er zoveel soorten relaties die allen beklonken kunnen worden. Met een gevoelvolle, betekenisvolle kers. In welke hoedanigheid dan ook.

Vriendlief hebben we een kersenboompje geschonken na zijn verhuizing. Hij nog treurende over onze geschonken kersenboom, jaren geleden, die hij helaas achter moest laten in zijn vorige huis. Inmiddels flink uit de kluiten gewassen. En op foto meegenomen naar zijn nieuwe huis. Elk jaar meldde hij de productie. Als hij de kraaien voor was, toch een tig aantal kilootjes. En overhandigde ons soms een kilootje. Een puur Hollands kilootje.

Er zijn ook andere soorten kersen: ik noem het voor het gemak maar even de waarderingskers. Het onverwachte bedankje, zomaar, ’s ochtends vroeg, in de mailbox. Vanochtend op een grauwe winterdag, waar af en toe een zonnetje tevoorschijn piept, mijn kers op de slagroomtaart. En nu op weg naar de daadwerkelijke rest van de kersen, als eega ze nog niet heeft opgesnoept. Ik kan niet wachten.