Meewind wil ieder toch? De coachprogramma’s voor stabiel geluk vliegen me om mijn oren. Stabiel geluk, oh wat saai. Wat ik al eens eerder meldde is dat meer het terrein van een sekte. De oranje gelukszoekers van Baghwan bijvoorbeeld dienden na hun intensieve tijd ook geherprogrammeerd om nog enigszins in onze normale maatschappij te kunnen functioneren. Maar dat is flink uit de oude doos inmiddels.
Natuurlijk ben ik gek op massages die me heerlijk ontspannen en die veel rust kunnen brengen. Relaxt mijn bergen kan beklimmen en tegenwind het hoofd kan bieden. Met slechts een beetje frust op zijn tijd, om te voelen dat ik toch maar een mens ben. Met behapbare verdrietjes die snel weer vertrekken. En de lat niet eindeloos hoog leg. De perfectiestand op behapbaar zet.
Maar vanwaar opeens tegenwind? Na ook hele mooie gesprekken deze week. Die als lichtende sterren flonkeren aan mijn hemel. En ook de plotselinge verdieping van familie die uit het oog was bij mij. Tante bleek nog contact te hebben met Nieuw Zeelandse familie die ik alleen ken uit mijn kindertijd. Een cadeautje. Nooit geweten.
Tegenwind: de ultieme uitdaging ermee te handlen. Al sta ik niet direct achter de uitspraak van de Dagelijkse Gedachte van vandaag van Shakespeare: “een diepe val leidt vaak tot het grootste geluk”. Dat is wel weer erg idealistisch. Soms is het gewoon verdomd hard werken om uit mijn dal te komen.
Het zal wel aan mijn traumabehandeling liggen, die ik op het moment onderga. De lichtpuntjes aan het tellen: de zon schijnt, de vogeltjes fluiten, de nieuwe zonnepanelen slurpen al het licht en geven energie terug. De wijn wordt weer heerlijk met dauw op mijn glas gekoeld in het nieuwe wijnkastje voor vanavond. De dagen lengen flink en mijn bedje is zacht en heerlijk.
Over bedje gesproken: even een schoonheidsslaapje, zal ik? Eerst de geur van de bakkende croissants maar eens volgen…
