Plakken

De bloemist wil nog weleens kilometers plakband plakken om een simpel bosje bloemen. Mmm weleens: eigenlijk altijd! Kopertje pesten? Je zou het bijna denken. In de aanslag om te onttakelen: een scherp mes, een bloemenschaartje en een gewone schaar.

Plakken, plakband, bloemistLaten we dat toch altijd bij de hand hebben. Om te ontplakken. En toch erger ik me eraan. En met name dat de stelen onderaan weer niet ontdaan zijn van blad en stekels. Die herinnering moet je ze steeds meegeven oftewel vastplakken.

Plakken

Je hebt ook mensen die plakken. Die er een sport van maken te plakken. Zo had ik in een boot met hapjes en drankjes eens een dame die dichtbij me bleef zitten. De hele weg lang. Met vele verhalen. En zelfs een zelf meegebracht heupflesje onduidelijke alcohol nuttigend. Terwijl er toch hapjes en drankjes aan boord waren gehesen.

Bij mijzelf plakken mensen en gesprekken lang. Soms zelfs decennia later nog. Heel verwonderd was ik toen ik aan anderen merkte dat dat kennelijk niet bij ieder het geval is. Is dat een kwestie van trouw?  Of van een goed geheugen? Laten we het maar houden op wat een vriendin ooit zei: herkauwen.

Explosie of implosie

Ik herkauw tot iets is verwerkt. Een plekje heeft gekregen. De ene keer gaat het sneller dan de andere keer. Al zijn er onderwerpen die heel diep gaan, waar je elke keer opnieuw tegenaan loopt. Steeds een laagje dieper verwerken. Ga er maar aan staan. Druk het maar niet weg. Anders is een explosie of een implosie het gevolg. En wie zit daar op te wachten? Ik niet.

Voorlopig ben ik weer een weekje verlost van het kilometers beplakte bosje – zacht gekleurde rozen in dit geval – en kan gaan genieten van een versierde salontafel! Want ontdaan van het plakken is er veel lucht en vrijheid en lichtpuntjes voor de bloemen en voor mij!