R.I.P. lieve eega

Deze titel is verbijsterend voor degene die dit nog niet wist. En ja dat was het voor ons ook. Eega Jan is helaas onverwacht 18 april jl. om 3.15 uur in de nacht overleden. Ik zag het aankomen, maar kon hem zijn hoop en positieve instelling niet ontnemen. En kon daardoor bijna niemand waarschuwen. In spagaat eerlijk gezegd.

Korte update

De laatste blog op 6 februari over zijn heupoperatie met aansluitend een kunstheup na een val *Klik* verhaalt deze nieuwe episode. Twee maanden revalidatie: helemaal opnieuw beginnen met schuifelen achter zijn Mercedes-rollator. En daarna is hij slechts kort thuis geweest. Ik kan het eerlijk gezegd niet helemaal meer reconstrueren: wattenhoofd oftewel rouwdementie.

Hoe dan ook kreeg hij na korte tijd thuis hoge koorts en ademnood. Met loeiende ambulance naar het ziekenhuis getransporteerd. Wat waren we geschrokken. Niet weer hè? Het bleek uiteindelijk een longontsteking die zijn COPD triggerde. Hij rookte verdorie al zes jaar niet meer! Tegen elk advies in wilde hij naar huis. Maar dat werd slechts een paar dagen, met zuurstof en vernevelaar en puffers, en moest hij opnieuw naar het ziekenhuis. Daar bleek hij tot onze verbijstering uitbehandeld en ging het snel. Revalidatie was geen optie meer. Een prognose kon niet worden gegeven: dagen, weken of maanden? We hadden nog de ijdele hoop dat hij na de longontsteking nog kon opknappen. En leefden daarnaar.

Zorghotel

Om thuis alles te regelen, zoals een hoog-laagbed in de woonkamer, besloten we voor een weekje tot een mooi zorghotel. Luxe kamer met zijdelings zicht op zee. Helaas niet vergoed door de ziekteverzekering. De volgende dag ben ik daar ook gekomen. Maar de thuiszorg in het zorghotel meldde alras dat eega’s zorg te intensief voor ze was.

Al onze buren werden meteen ingeschakeld om de woonkamer her in te richten. Dat deden ze top. Wat een bijzondere wijk hebben wij toch! Wel waarlijk straattheater omdat het alarm van onze beveiliging loeide. Alle heren hadden andere oplossingen, tot één buurman me belde met: “wat is je code?”. Toen verstomde het lawaai van het alarm.

Topavond

We waren samen maar één nacht in het zorghotel, maar dat was wel een topavond. We hebben zo’n prachtig en puur gesprek gehad! Alles kwam op een heel rustige manier ter sprake. Van beide kanten. Dit was weer de man waar ik verliefd op was geworden. En wij ontmoetten elkaar. Hij meldde later dat het uit zijn tenen moest komen, maar dat hij dit persé wilde bespreken. De kanjer. Ik teer er nu nog op. Wat een bijzonder prachtmens was hij toch! Hoe moeilijk vaak ook.

Naar huis

Eenmaal benauwd en uitgeput thuisgekomen lieten onze (zorg)buren zich van hun beste kant zien. Zij boden zorg omdat de reguliere thuiszorg nog geen plek had. Enorme hulde! Niet genoeg woorden voor.

Inmiddels gebruikte eega ook morfinepleisters om zijn benauwdheid te remmen. Hij had het erg zwaar, maar kon met intensieve hulp en beleid de transfer van bed naar rolstoel nog maken. En werkte zelfs nog een beetje aan tafel.

De tijd thuis bleek slechts 2,5 week te mogen duren. Een waarlijke rollercoaster. Waarin hij zijn hoop niet verloor. Tot het einde, is hij eerst met strijd en zelfs een delier, maar later met pillen rustig, overvallen door de man met de zeis. Na nog wel een in allerijl opgetrommelde nachtzuster in zijn laatste nacht zijn hele levensverhaal te hebben verteld. En zelfs het lijflied van zijn voetbalclub Feyenoord gezongen te hebben: ‘Hand in hand kameraden’. Hoe was dit mogelijk? Prachtig. Bij het moment van overlijden was ik er gelukkig bij.

R.I.P. lieve, bijzondere, onverwachte, pure maar ook Einzelgänger-eega. Ik mis je verschrikkelijk. Al is dit dubbel, want kan nu wel iets meer tot rust komen. Ik draag nu twee horloges. Kan de jouwe nog niet in een doosje doen…