Tag archieven: schrijven

Lof

Geplaatst op door
11

Op de eerste tropische dag van deze zomer, er volgden er nog vele, had ik genoeg van jou. Je was oud en versleten, niet meer warm en zacht. Je binnenkant was niet meer om over naar huis te schrijven. Je miste elan of esprit. Je had afgedaan voor mij. Totaal!

lofOp zoek dus naar een jonger blaadje. Dat nog te kneden was. Waar ik fris en fruitig mee opnieuw kon beginnen. En mijn zoektocht begon uiteraard online. Bij wie begint het daar niet? De zoektocht was lang en moeizaam en diverse sites bezocht ik op zoek naar de juist passende date. Diverse sites? Talloze sites heb ik bezocht. Het aanbod is groot en ik zocht echt naar de enig juiste. Die ik voor ogen had. Niets anders. Op mijn leeftijd is het trendy een jonger blaadje te zoeken.

Na vele vruchteloze pogingen, en het aanbod dat er wel was te hebben afgekeurd, vond ik een telefoonnummer. Ha het bleek een internationaal nummer waar ik op het Engels diende over te schakelen. Na wat doorverbinden en nieuwe telefoonnummers zelfs op het Duits. Uit zwaar stoffige hoekjes van mijn geest begon ik uit te leggen wat ik zocht. In het Engels, in het Duits. Sommige woorden moest ik omschrijven, omdat mijn geheugen mij in de steek liet met het juiste woord. Mijn oude docenten zag ik omdraaien in hun graf. Maar echt het lukte niet het juiste woord te vinden.

Oh ja vergeet ik nog te melden dat ik zelfs bij een callcentre in India terecht kwam. Ook wel hilarisch! Beide partijen in slecht Engels hakkelend.

Tot ik een Nederlands, Amsterdams, telefoonnummer kreeg. In Amsterdam liggen mijn roots, dus die eerste drie cijfers herkende ik meteen met een opspringend hart. Teleurstellend werd ik opnieuw diverse keren doorverbonden. Maar ziedaar een jonge blom aan de lijn, die me verder kon helpen. En het meer dan teleurstellende nieuws bracht dat het niet het juiste seizoen was voor een jong, vers en nieuw blaadje. Dat klopte, het was de eerste tropische dag nog steeds. In september moest ik maar regelmatig terugkomen. Dan zou er weer aanbod zijn.

Een lange hete zomer lang heb ik gewacht tot het september zou zijn. En week na week ging verwachtingsvol voorbij, terwijl ik de site toch echt bezocht elke week. Maar niets van mijn gading.

De 17de j.l. zag ik opeens toevallig dé match oppoppen terwijl ik iets anders zocht. Met bonkend hart weer naar de juiste site. Intikken van de juiste woorden… En ja daar stond ie, niet veel keus, maar wel degene waar ik op had gewacht. Ik inzoomen en van alle kanten beloeren. Tja het was hem toch echt. Donkerder dan ik had verwacht, maar verder op alle fronten volmaakt. Perfect. Ik bestelde er meteen twee. Zo’n lange zoektocht wil je in de toekomst toch nooit meer opnieuw? En toen begon het lange wachten, voor de date een feit was.

Afgelopen woensdag was de zoektocht dan eindelijk beëindigd en werd het wachten beloond. Wat was ie mooi, zacht en warm en jong! Hij lonkte me tegemoet. Het was liefde op het eerste gezicht. Met een leuker binnenkantje dan ik maar kon verwachten. Nee niets viel tegen. Hij maakte ook geen lawaai.

De lof op de slof!

Hoop

Geplaatst op door
6

Ten tijde van de vruchtbaarheidsbehandelingen, was ik gefascineerd door het gevoel hoop. Na de grootst mogelijke wanhoop, echt het was heel erg, verdriet en rouw, kwam hij weer op die rakker: hoop!  Het minst verwachtte gevoel. Ik dacht daar elke keer echt mee afgerekend te hebben. En toch: onder de meest duistere steen kwam hij weer op gekropen. Wel met lagere verwachtingen. Maar wat een oerkracht, wat een vertrouwen, wat een geloof in het leven.

hoopWat is er een beter bewijs dan dat hoop altijd weer opbloeit? Eerst zacht en nauwelijks herkenbaar. Als een zaadje dat onder de grond ontspruit. Niet zichtbaar boven de grond, maar wel degelijk aanwezig. Maar op een gegeven moment komen die eerste blaadjes toch echt boven de grond. Bij voldoende rust, zon, water en voeding. En groeit die piepkleine opgevouwen blaadjes tot een plantje. Zie ik daar een eerste bloemknop? Nog even en de bloem bloeit. Het is niet waar, mijn hoop was gerechtvaardigd!

Soms blijkt hoop niet gerechtvaardigd, maar het leven vind, na de benodigde portie verdriet en rouw, altijd weer hoop. Nieuwe doelen, nieuwe expressies, nieuwe verwachtingen. “Het leven is wat er gebeurt, terwijl je andere plannen maakt”, zei John Lennon al. De maakbaarheid van het leven is echt een fabel. Natuurlijk kun je sturen, maar maken: nee. Daarvoor zijn er teveel onzekere factoren. En is sommige gerechtvaardigde hoop een wondertje. Ga mee in de ‘flow’ van het leven. Neem je tijd en je rust en fixeer je niet op wat je hoopt. Een tweesporenbeleid is echt realistisch. Afdwingen lukt niet. Ruik je kansen en sta er voor open. Misschien spruit je hoop op vanuit een hele andere kant.

Binnen een paar dagen komt er nog een blog van me online. Bij www.42bis.nl. Een professionele blogsite. De eerste van hopelijk een hele reeks, maandelijks. Een hoop waar ik hard aan gewerkt heb. Geluk plukken via Twitter, is de titel. In de ‘flow’ van het leven, zomaar ontstaan. Bingo! Gedragen dankzij mijn, hier, trouwe schare lezers. En hun reacties. Hoop: een prachtgevoel.

In Memoriam

Geplaatst op door
8

Hoe schrijf je een in memoriam voor iemand aan wie je veel verschuldigd bent? Geschrokken zag ik een uurtje geleden het overlijden aangekondigd van Nico Denhoorn. Per mail. Een vervolg kan er niet aan gegeven worden. Zo uniek was Nico. Al zijn werk stopt.

Ik heb veel aan Nico te danken. Samen hebben we begin vorig jaar een half jaar wekelijks een stukje levenspad gemeen gehad. Hoewel ik zijn levenspad niet ken. De mijne becommentarieerde hij. Soms met positieve en warme opmerkingen en soms met kritische opmerkingen. Stimulerend. Soms met dodelijke al te kritische opmerkingen. Dat deed me altijd weer in de pen klimmen. Oftewel het toetsenbord beroeren. Maar altijd fair en met relativiteit en humor.

Ik heb zijn commentaar geïnternaliseerd. Zodanig dat ik na een half jaar verder durfde op eigen, wankele benen. En dat stimuleerde hij. Met commentaren als: talent met scherp oog voor detail, durfde ik verder. Altijd de spijker op de kop.

Aan het eind van de rit heb ik hem gevraagd om een ontmoeting in zijn woonplaats. Helaas dat zat er niet in. Maar zeker nu vind ik dat bijzonder jammer. Ook omdat ik altijd nog eens verfijning wilde in mijn schrijven. Met hulp van Nico. Hij benoemde mijn schrijfsels als toegankelijk. Iets waar ik verbaasd en trots op ben. Zijn laatste woorden: groetjes en plezier bij alles.

Iemand die weet dat plezier alles zou mogen zijn, is mij dierbaar. Zoals Nico mij dierbaar was. Ik had nog veel van hem willen leren. Helaas het kan niet meer. Mijn lessen zijn nu gesloten. Zijn Priem Uitgeverij is nu gesloten. Jammer heel jammer. Maar de zaadjes van zijn gedachten en commentaren leven vast en zeker voort in zijn cursisten. Die mogelijk weer verder gaan op het pad en cursisten gaan krijgen. En zo leeft Nico voort.

Lieve Nico, ik wens jou heel veel rust. En al je dierbaren sterkte met het gemis van jou. Weet dat je mij ontzettend hebt geholpen op het schrijverspad. In memoriam: mijn geweldige, unieke e-mail schrijfdocent. 

 

Uit eten

Geplaatst op door
8

Ega nam net voor onze 19-jarige trouwdag een brochure mee. Vlak bij ons in de buurt bleek er een huiskamerrestaurant gekomen. Mmm dat klonk interessant. De rijke Italiaanse keuken. En nee, nee geen pizza op het menu. Spannend en het onderzoeken waard.

Op een donkere regenachtige vrijdag gaan we op pad. Benieuwd naar wie we nog meer zouden treffen. En of het eten lekker zou zijn. We werden verwelkomd door een echtpaar: hagelwit in het kokspak. Met geborduurde naam en bijpassende bordeaux koksloof. Als gasten matchten we wonderwel bij de bordeaux placemats en turkooizen borden. Het eerste ijs daardoor gebroken.  

Onze disgangers bleken zeer aardige en onderhoudende dames: een psychologe, een kunsthistorica en een scheikundige. De gesprekken gingen erg gezellig en waren onderhoudend. Het eten subliem. Alles zelfgemaakt en met elan opgediend. Vier gangen heerlijkheden en er was rekening gehouden met mijn uit de kindertijd stammende antipathie tegen tomaten en met ega’s diabetes. Het welkomstdrankje: gifgroen met frisse blaadjes en limoen, beloofde veel goeds. En daarin zijn we niet teleurgesteld. Alles tot in de puntjes bij elkaar gezocht, qua kleur op het bord en qua smaak. Wat hebben we gesmuld en de uren vlogen voorbij. Uiteraard met een goede Italiaanse wijn. En zeer betaalbaar.  

Het was zo’n 40 jaar geleden dat ik in Utrecht ooit in een huiskamerrestaurant heb gegeten. Daar waren meerdere tafeltjes en je hoefde alleen maar te bellen of er op dat moment plek was. Met zijn vijven zijn we daar toen naar toe geweest. Lekker illegaal en daardoor extra spannend. De roerige zeventiger jaren. Het schoppen tegen alles wat naar het establishment riekte. Ik kan me niet meer herinneren hoe het daar heeft gesmaakt, maar dat zal vast goed zijn geweest, anders wist ik dat nog wél. Ik weet nog heel goed dat het paste in onze karige studentenbeurs.  

Met het twitteren van de goede ambiance van Petra, http://www.casadolcecasadapetra.nl/, de haute cuisine en de genoeglijke avond, bleek mij dat er zelfs een site bestaat met alleen maar huiskamerrestaurants. Goh de particuliere initiatieven beginnen opnieuw op te komen zo tijdens de recessie en de crisis. Terug naar gemoedelijkheid op niveau. En ook nog eens zeer betaalbaar!

Oogsten

Geplaatst op door
6

Oogsttijd is traditioneel in augustus en niet in maart, toch kan oogsten op heel veel manieren. Niet alleen fruit en groente oogsten. En daarna de heerlijke Beaujolais Primeur proeven. Woorden oogsten, bewondering, erkenning, lof oogsten. Rijk is dat: zo’n oogst. Doet denken aan hard werken en dan de beloning. Afzien en dan oogsten.

Oogsttijd. Bij mij is het een tijdje oogsttijd geweest en ik hoop dat het nu weer zover is. Onrustig van een onzekere toekomst, met hier en daar een opstekertje. Dat je dan wel serieus moet nemen. Serieus moet beleven.

Zo rond november en december was het bij mij oogsttijd. De winter is traditioneel geen tijd om te oogsten, maar hier wel. Na jarenlage bemoeienis met de wijk en zijn, of is het haar, bewoners, ging de vereniging slapende. Heel triest en jammer ja, na jarenlange reuring en feesten. Heel onverwacht kwam er van meerdere kanten kopij voor het aller- allerlaatste krantje. Daar was ik dankbaar voor en voelde als oogsten. Oogsten in de zin van dat mensen blijk geven van hun waardering. Dat je inspanningen serieus worden genomen en gewaardeerd bleken.

En gisteren heb ik, hoewel kort, ook weer kunnen oogsten. Met de gezellige club singles, die ik destijds bij elkaar heb gebracht. Nu gaat het op ongedwongen, niet geregelde wijze, toch verder. Onverwacht met meer plezier dan ieder voor mogelijk hield. En waar vanuit de groep zelf, nu meer borrels geregeld gaan worden. Tijd om leiding overboord te gooien en de stem aan de individu terug te geven? Te kijken waar het bootje naar toe vaart? En of er huwelijksboten uit voortkomen of gewoon ongedwongen plezier met gelijkgestemden, zien we vanzelf wel.

En dat zie ik als oogst. Een pareltje op mijn weg. De geestelijke vitamientjes. Natuurlijk niet alleen op mijn conto. Ieders inbreng is gelijkwaardig. En van essentieel belang. En de toekomst? Nou ja, die blijft verder even onzeker….