Nog steeds heb ik te klagen, hopelijk nog maar even, want een riekende buikgriep bleek van de week geen pretje. Totaal uitgeschakeld. Elke afspraak afgezegd. Het toilet kon de productie niet aan. Maar het goede nieuws is dat ook daaraan weer een einde komt. Slapjes op de benen ben ik er weer. Me diep van binnen afvragend waar ik het allemaal aan te danken heb. Een onderzoekend instapje in mezelf. Pogend mijn eigen wijze lessen hier, op mezelf toe te passen. Pfoe hé dat valt nog niet mee.

Voor een ander is dat vaak veel gemakkelijker. Je overziet als het ware. Een helikopterview. Bezig met een levensles, de hobbel te nemen, de berg, de Himalaya, kan ik de kluwen voor mezelf vaak niet ontwarren. Kan het zelf niet eens helemaal onder woorden brengen. Dien als bij een diamantje alle facetten eens goed nader te bekijken. En dat zijn er veel. Heeft tijd nodig. En dat ga ik me dan ook maar eens gunnen. Er flonkert van alles wat nader onderzocht moet worden. Moet? Dient…

Dat moeten, dient maar eens afgelopen zijn. Maar totale vrijheid is ook wel erg vrij. Uitgerekte zinloosheid. Onvoorspelbaar. Het gaat om de balans. En bij enige structuur vaart ieder wel.

Zo kwam mij van de week weer eens ter ore dat de jongere van vandaag, opgegroeid in heel veel vrijheid, zich momenteel graag vrijwillig onderwerpt aan gezag en duidelijke regels. En gedijt. Een gruwel voor de ouders, die deze vrijheid hebben bevochten. De idealistische samenleving met allemaal zelfstandig denkende individuutjes in een heuse democratie zagen overleggen. Wat blijkt? Deze individuutjes hebben baat bij rust en regels.

Een les die ik met peuters al jaren geleden leerde. Idealistisch vrijheidslievend geschoold, klierde een peuter op mijn werk met zijn eten. Ten einde raad riep ik: ik stop je zo je bed in! Tegen elk van mijn principes. En tot mijn stomme verbazing zei de puk: doe maar. En klierde door. Totaal uit het veld geslagen moest ik me aan mijn woord houden. En zie het jochie helemaal tevreden in zijn bedje zitten. Een lesje in realiteit. Humor.