Tijd

Voor Jan staat de tijd stil. Voor degenen die hij heeft nagelaten niet. “Voor ons grofstoffelijke bewoners van deze aardkloot niet”, zoals Jan’s lievelingsauteur Marten Toonder van Olivier B. Bommel zou zeggen. Hij had al zijn boeken. Er lagen op zijn nachtkastje heel veel boeken. Nou ja, meer een tafeltje naast zijn bed. Waarover ik hem af en toe behoorlijk moest manen om eens op te ruimen. Anders zou het tafeltje onder de te lezen boeken bezwijken. De stapel werd hoger en hoger.

Toen zijn tijd eindig werd, pakte hij steeds vaker de Bijbel. Hij greep terug naar zijn jeugd waarin hij Bijbelvast was opgevoed. Al was hij bij leven vatbaar voor allerlei andere stromingen. Hij wilde niet over zijn eindigheid praten, maar was wel zoekende. Op de dag waarop hij heel vroeg was overleden had hij nog een afspraak met een goede vriend. Deze vriend had mooie wendingen gemaakt in zijn geloof, waar Jan met hem wel over wilde praten. Het mocht niet meer lukken. Zijn tijd stond stil…

Klant

Ook stond de dag voordat hij overleed nog een klant op de stoep. Daar bleek hij een afspraak mee te hebben gemaakt. Voor mij kwam die afspraak onverwacht. Ik moest praten als Brugman om deze klant te overtuigen dat Jan echt te ziek was. Ik vertelde hem niet dat hij een delier had. Vreselijk om mee te maken. En het ergste was dat het de hele nacht en dag geduurd heeft voor aleer de juiste pillen hiertegen kwamen.

Gelukkig waren mijn zus en zwager die dag gekomen, waardoor ik veel kon gaan rusten. Ik was uitgeput van een hele nacht waken. Ook voor Jan was het vreselijk: hij kon geen rust meer krijgen. Op een gegeven moment riep hij zelfs: “ik had nog zoveel met je willen bespreken.” Dat sneed door mijn hart. Door mijn ziel zelfs.

Mijlpaal

Dit soort gedachten komen boven nu het rauwe rouwroesjaar onlangs is afgesloten. Zoals eerder vermeld: één jaar en 40 dagen. Het blijkt precies na 40 dagen na iemands overlijden in een rouwroes dat het echte rouwen gaat beginnen. Nu binnenkort nog de tweede keer dat ons grote trouwfeest in mijn eentje voorbij gaat. Dan heb ik de vele, vele mijlpalen van april, mei en begin juni afgesloten. De bruiloft wordt in memorie ook een mijlpaal: 30 jaar geleden. Al gaat het missen nooit voorbij. Het zal nooit wennen. Maar dat betekent ook dat ik met Jan een grote zielsliefde heb. Dat troost me.

Grafmonumentje

In de emotionele rollercoaster van mijn rouwen kon ik niet besluiten tot een grafmonumentje. Ik had wel maanden eerder een mooie ingeving, namelijk een lemniscaat.

Maar met alle emoties op volle toeren kon ik de keuze niet maken. Waaronder ook boosheid, schuldgevoelens en jaloezie, naast het diepe verdriet. Alles volgens het boekje, maar zo voelt het niet als je er middenin zit. Met nu zelfs soms wat uren blijdschap! Wel wist ik zeker dat het een monumentje van hout moest worden. De liefde voor hout heeft mijn vader mij met de paplepel ingegeven.

Vele beelden hebben de revue gepasseerd, van dezelfde productieve en zeer gewaagd artistieke kunstenaar, Jac Wijnhoven *Klik* Vorige week kon ik opeens vanuit mijn gevoel mijn besluit maken: het wordt inderdaad een lemniscaat, als het symbool van oneindigheid en eeuwige liefde. Een lemniscaat met in de ronding een twist, echt een huzarenstukje. En zelfs een open kruising. Als zielsmaatjes geef ik Jan dan zijn eerbetoon. Maar ook aan mijzelf.

Ik schijn als grofstoffelijk wezen nog iets te moeten betekenen in deze wereld. Dus mijn tijd gaat nog door. Ik besef nu dat de tijd stilstaat voor Jan, terwijl onze liefde doorgaat…