Getriggerd door een uitspraak laatst die ik hoorde: “ik hoop niet meer mee te maken dat ik een mail door anderen hoef te laten schrijven, want dat tast mijn zelfstandigheid aan”, ga ik hier eens verder over filosoferen. Mag de kennis die dit zei geen wensen uitspreken? Heeft hij een nare omgeving met dierbaren, die zuchten en steunen bij een wensvraag?
De meeste mensen willen een duidelijk geformuleerde, simpele wensvraag wel degelijk inwilligen. En ook wel een iets ingewikkelder wens. Ik ben blij als ik iets – voor mij – simpels kan doen voor mijn medemens. Blij omdat ik graag iets doe voor mijn dierbaren, en blij omdat mij dat een goed gevoel geeft. Maar waarom is het dan zo moeilijk een wens te uiten? Waarom die aarzeling, dat repeteren in je hoofd, het eindeloos doordenken van: zal ik wel of zal ik niet? Hoe, wat, waar, aan wie, wanneer?
Het zal er vast mee te maken hebben, dat je als mens gauw bang bent iemand tot last te zijn. Maar als je bijvoorbeeld ziek bent mag je best hulp vragen, wensen uiten. Hoewel je daar natuurlijk niet ziek voor hoeft te zijn. De wensvraag kan ook buiten je competentie liggen. En ja jij hebt weer andere talenten, die je kan inzetten mocht je de weegschaal gelijk willen laten komen. Mocht je Vrouwe Justitia willen zijn.Hoewel een weegschaal altijd wordt getoond met ongelijke schalen.
Word ik als mens minder van een wensvraag uiten? Welnee het is vaak een win-win situatie om het maar eens populair te zeggen. Jij blij, de ander blij. En met individuele zelfstandigheid hoeft het helemaal niets te maken te hebben. Hoeft ja, want afhankelijkheid en teveel leunen is nooit goed in een relatie. Zorgt dat de weegschaal uit balans raakt. Hoewel tijdelijke disbalans weer goed kan komen. Als je je eigen expertise maar inzet. En zelfs een glimlach kan al een beloning zijn, voor het vervullen van een wens.
Zelfstandigheid is een groot goed maar wat is er mis met samenwerken? De som van het geheel kan meerwaarde betekenen toch? 1 + 1 = 3 roepen managers dan. Hoewel ik persoonlijk geen hoge pet op heb van managers. Deze stelling kan ik omarmen. Hoever zouden we komen in onze maatschappij als we allemaal zelfstandige eilandjes gaan vormen? Niet meer uitreikend, niet meer helpend, niet meer zorgend, niet meer aanvoelend of invoelend?
Hoe duidelijk is de tijdgeest van individualiteit naar spiritualiteit gegaan? We zitten in het tijdperk van de waterman, al zijn de geleerden het daar nog niet helemaal over eens. Ik voel het wel zo en merk het om me heen. Zoekend naar meer dan het zichtbare en tastbare. En beseffend dat met een gezond ik-gevoel het wij-gevoel misschien nog wel belangrijker is. Neem jij de drempel en spreek je een wens uit naar een dierbare? Proef op de som…
Mijn ervaring is dat hulp vragen lastiger is dan hulp geven. Dat kan ook aan mij persoonlijk liggen. Mijn man en zijn zus vragen veel makkelijker om hulp, ik ben erg blijven hangen in de ‘kan ik zellufwel’-fase, ben ik bang.
En wat Rianne hierboven zegt: soms wil je aan jezelf gewoon niet toegeven dat je iets niet (meer) kunt. Omdat dat toegeven kan betekenen dat je weer iets inlevert.
🙂
Dat snap ik Ria! Het is nog best een groot verschil of je tijdelijk uit de running bent of dat je stukje bij beetje dient in te leveren. Wat ik net ook aan Rianne schreef, heeft dat denk ik meer te maken met een rouwproces dat heel pijnlijk kan zijn. En ook heel verdrietig. En dat mag natuurlijk! Want het is niet anders. Dat je dan tot het gaatje gaat om zelf oplossingen te verzinnen snap ik heel goed.
Aan de ene kant is er helemaal niets mis het stellen van een hulpvraag, een wensvraag, of hoe je het ook noemen wilt. Er zit alleen een andere kant aan. Als je aan een ander moet vragen om iets voor je te doen wat je zelf altijd hebt gedaan en nu niet meer kunt maakt dat je dat even heel erg gruwelijk bewust van het feit dat je lijf of je geest niet meer dat doet wat jij van je lijf of geest verwacht. Neem maar van mij dan dat dat *^*&$*^&)&(*$ is. En dat is nog zacht uitgedrukt.
Snap ik volkomen Rianne, maar juist dan is het belangrijk dat je het óf zelf op een andere manier kan fixen óf toch maar die vraag op een positieve manier leert stellen, toch? Wat jij beschrijft is denk ik een rouwproces om verlies van zelfstandigheid door ziekte? En ja dat is ook heel erg moeilijk. Toch heb ik een verlamde man destijds gekend die heel vanzelfsprekend je kon inzetten in zijn zorg.
Kinderen die vragen worden overgeslagen is niet altijd van toepassing, je kan als ouder, oma of opa, educatief antwoord verschaffen waar wat van te leren valt voor de kleine mensjes.
Helemaal mee eens Zadeltas! Kinderen die vragen worden overgeslagen, wordt naar mijn idee nog maar zelden gebruikt naar kinderen toch?
Oh jé, dit vind ik een hele moeilijke. Inderdaad, zoals vorige spreker zegt: kinderen die vragen …… Wanneer ben je egoistisch om iets voor je zelf te vragen. Want iets wensen van een ander blijft toch vragen? En voor je het weet heb je ‘overvraagd’. Lastig hoor Loes ……
Ja klopt Barry, en zoals ik net naar Harma schreef: ook ik ben opgevoed met die kinderen die niet mochten vragen. Ik denk ook wel dat een mens balans moet houden met wensen uiten en inwilligen, een beetje spel. Maar ik heb het echt moeten leren om niet altijd alles maar in mijn uppie te doen. En ook ik ben er nog niet echt goed in. Want een nee dien je wel in te bouwen bij een wens uiten… 🙂
Vroeger zei men altijd; kinderen die vragen, worden overgeslagen.
Dus……
LOL Harma, daar ben ik ook mee opgegroeid! Ben het nog altijd aan het afleren! Anderen kunnen je gedachten niet ruiken, dus toch maar wensen leren uiten?