Bespiegelingen

Op deze donkere, regenachtige zondagavond maar weer eens bespiegelingen. De dubbel voelende feestdagen liggen al in het verschiet. Om met eega te beginnen, want daar gaat de meeste aandacht naar uit: hij heeft zijn zelfstandigheid onlangs kunnen uitbreiden naar zelfstandig douchen! Met hartelijke dank voor alle zorg van de thuiszorg, is dit toch echt een mijlpaal van rust en hernieuwde privacy. Ik kon het eerst niet geloven en kon er niet op vertrouwen: eerst zien, dan geloven, maar blijkt nu echt onze realiteit. Al komen er nog vele andere hulpverleners, monteurs etc. Het huis is nog altijd niet klaar met alle aanpassingen, die nodig zijn voor eega.

Badkamer

Een grote hobbel is ook genomen: de badkamer is verbouwd! Zelf kon ik dit totaal niet aan, met de herrie, bouwstof en twee aannemers die ons huis overnamen. Hoe kundig ze ook waren. En dat waren ze!

Gelukkig waren de achterburen op wereldreis en kon ik van hun bank gebruik maken om te rusten. Met mijn jas aan, met drie plaids over me heen, omdat hun verwarming uiteraard uitstond. Dat rusten daar was best heel erg lekker. Maar helaas gingen andere buren ook hun achtertuin tegelijk laten bestraten. De herrie was afgrijselijk. Dilemma om terug te gaan naar ons eigen lawaaivolle huis, of te blijven. Hoe dan ook: ik heb het overleefd.

De badkamer is zeer functioneel drempelloos en vlak nu. De zogenaamd seniorproof (‘godbetert’) inloopdouche is nu afgebroken. Dat opstapje was voor eega de Himalaya en de thuiszorg kon hem in de engte ervan niet helpen wassen. Een medewerkster voerde zelfs oorlog met de lege douchestoel. Gelukkig niet met eega erin. 😉 Die medewerkster hebben we daarna geweigerd. Hoe jammer ook, leek ze zwaar overspannen.

Bespiegeling

In een rolstoel kan eega niet kijken in een gewone spiegel, dus moest er een kantelbare spiegel in de badkamer komen. Die had ik snel online gevonden. Weken later opgehangen door een eindelijk gevonden klusjesman, bleek er een fabricagefout in te zitten. De spiegel kon slechts kantelbaar staan en niet recht. Daardoor zag ik mezelf van top tot teen op het toilet zitten. Die bespiegeling hoefde nou ook eigenlijk niet. Na een lange mailwisseling, en telefoontjes, met onprofessioneel maar vriendelijk personeel, werd deze afgeschreven en kregen we ons geld terug. De frust alom. Maar de aannemer heeft een slim heveltje gemaakt dat nu functioneert om de spiegel zowel kantelbaar als recht te kunnen zetten.

En zo kwamen er nog veel meer aanpassingen, met zowel mooie gesprekken met monteurs als ergerlijke mensen. Maar de grootste klussen zijn nu na bijna vier maanden wel geklaard.

Bucketlijst?

En met mijzelf en de relatie? We hebben heel wat strijd moeten voeren opdat ik niet in de verpleegstersrol zou komen. En eega zijn zelfstandigheid ging bevechten. Niet altijd makkelijk, soms ronduit tergend, maar gelukkig ook met af en toe een kwinkslag en humor.

Mantelzorg stond niet op mijn bucketlijst om mijn pasverworven pensioen mee te vieren. Maar keuze heb je niet. Dat is het ergste. Ik had bij vele hulpverleners ook het gevoel dat beruchte wormvormig aanhangsel te zijn, de goede niet te na gesproken. Het is enorm zoeken van beide kanten. Van eega en van mij. Na aanvankelijke verergering van mijn burn-outklachten, mag ik nu melden dat de thuiskomst van eega ook samengaat met af en toe vonkjes blijdschap. En zelfs vorige week twee hele dagen energie! Mijn vriendin vond zelfs dat ik er stralend uitzag. Die energiepiek werd helaas onmiddellijk afgestraft met twee dagen diepe inktzwarte duisternis en rusten. Net aan vechtend om me aan te kleden en mijn loopje te doen.

Rem

Achteraf reflecterend blijkt dat ik op vrolijkheid ook helaas de rem moet zetten. Hoewel ik het niet op deze wijze voel, blijkt vrolijkheid ook veel energie te vreten. Zonder reserves nog, brengt het telkens een terugslag teweeg. Bijna van himmelhoch jauchzend naar zum Tode betrübt… om het zo maar eens uit te drukken. Ik heb zelfs mijn uiterste noodhulp, een therapeut, moeten inschakelen. Gelukkig reageerde ze direct. Hulde!

Ik wil niet de huid verkopen voor de beer is geschoten, maar afgelopen week, had ik mijn balans, op wat incidentjes na, aardig voor elkaar. Voorlopig op deze wijze de donkere, dubbel voelende decembermaand maar tegemoet treden.

Met veel rust nog steeds en nu bespiegelingen… Of dit lukt…?