Foto’s pleite

Foto’s pleite

De aandachtige lezer van mijn blogs heeft het waarschijnlijk al gemerkt. De meeste foto’s zijn namelijk weg. Er is nog maar een enkele foto over, namelijk die ik zelf gemaakt had. Au! Wat een exercitie die ik samen met de websitebeheerder heb moeten uitvoeren. Mijn foto’s pleite. Mijn blogs zijn mijn kindjes… Mijn eigenste ei leggen. Het was alsof de onstuitbare altijd weer terugkerende pijn van de definitieve kinderloosheid terugkwam en voelde enorm leeg. Kinderloosheid kan een grote wond zijn, waar het litteken bij hernieuwd aanraken altijd weer pijn doet. En nog steeds kan ik er bijna niet meer naar kijken.

Troostend zei een vriend: het gaat om de inhoud, niet om de opmaak. Maar wel heftig pijnlijk om de zorgvuldig uitgezochte foto’s ervan af te halen. Ombuigen van pijn duurt vaak jaren van verwerken en mijn blogs waren en zijn mijn nieuwe invulling. Waarbij ik toekomst, kracht en troost hoop te bieden aan mijn lezers en dus ook aan mezelf. Lees verder

Het G-woord

Het G-woord

Dit woord wordt in de reclame en commercie enorm misbruikt. Althans dat is mijn mening. Uit Amerika overgewaaid? Met ruim zes hele jaren giga hoogspanning en stress valt er namelijk niets te genieten.

Ja met het G-woord bedoel ik dus: ‘genieten’. Dat weerbarstige, enge woord als het je helemaal niet lukt. Oh ja zeker wel van de kleine momentjes, die kostbaar zijn. Maar zij wegen qua zwaarte niet op om een lichte vrolijke stemming te krijgen. En dat is toch de bedoeling van het G-woord. Al zijn er terugkijkend op de laatste zes jaar wel prachtige verbindende gesprekken geweest. Waar ik nu met mooie nostalgie op terugkijk. En zoveel waardevoller dan oppervlakkig plezier, toch? Er kwam zelfs hulp en enorme steun uit onverwachte hoeken. Falen blijkt een blauwe plek, geen tatouage, om een onlangs gelezen uitdrukking hier te melden. En maakt je menselijk… Roept bij veel mensen empathie op. Gelukkig. Lees verder

Proberen

Proberen

“Wie probeert, leert” meldde het 4-jarige nichtje van een goede bekende van mij laatst. Hij heeft het tot zijn devies gemaakt. Daar zit zoveel wijsheid in. En dat van een 4-jarig meisje. Van kinderen kun je als volwassene vaak veel leren. Luister maar eens goed naar ze. Het liefst zonder vooroordeel. Want dat doen zij ook. En ook opvoedpogingen dan even vergeten. Ze staan nog puur in het leven, zonder extra ballast.

Zo kreeg ik vorig jaar, na het overlijden van eega Jan, een tekening  van een kleuter van toen 5 jaar. Deze hangt nog altijd op mijn deur te pronken. Vermindert zozeer mijn verdriet! Zij wilde me duidelijk troosten en had haar verdriet om haar toen onlangs overleden kat getekend. Met zelfs een poging tot een rolstoel met een wit schaapje erboven. Bijna onzichtbaar. En heel prozaïsch had ze ook het fruit en de Spa, die ik weleens bij haar ouders bestelde, getekend. Het leven gaat uiteindelijk verder.

Snelkookpan

Lees verder

Tijd

Tijd

Voor Jan staat de tijd stil. Voor degenen die hij heeft nagelaten niet. “Voor ons grofstoffelijke bewoners van deze aardkloot niet”, zoals Jan’s lievelingsauteur Marten Toonder van Olivier B. Bommel zou zeggen. Hij had al zijn boeken. Er lagen op zijn nachtkastje heel veel boeken. Nou ja, meer een tafeltje naast zijn bed. Waarover ik hem af en toe behoorlijk moest manen om eens op te ruimen. Anders zou het tafeltje onder de te lezen boeken bezwijken. De stapel werd hoger en hoger.

Toen zijn tijd eindig werd, pakte hij steeds vaker de Bijbel. Hij greep terug naar zijn jeugd waarin hij Bijbelvast was opgevoed. Al was hij bij leven vatbaar voor allerlei andere stromingen. Hij wilde niet over zijn eindigheid praten, maar was wel zoekende. Op de dag waarop hij heel vroeg was overleden had hij nog een afspraak met een goede vriend. Deze vriend had mooie wendingen gemaakt in zijn geloof, waar Jan met hem wel over wilde praten. Het mocht niet meer lukken. Zijn tijd stond stil… Lees verder

Jannenband

Hechtingsband

Er is al vele jaren onderzoek gedaan naar de gehechtheid tussen moeder en kind. Een zeer belangrijk item. Men spreekt dan van veilige of onveilige hechting. Daar tussenin de vele nuances. Maar in allerlei relaties kan er sprake zijn van veilige of onveilige hechting. Met ook hier de vele nuances daar tussenin.

Vanaf de eerste ontmoeting was Jan voor mij thuiskomen. Van mijn voornemen elkaar anderhalf uur te ontmoeten, kwam weinig terecht.  Voornemens interesseerden me op dat moment niet meer, het werden meerdere uren. Ik voelde me zo vertrouwd met hem alsof ik hem al jaren kende… Zo bijzonder! Hij troonde me zelfs mee naar een zeer verscholen romantisch terrasje. Op een plek die ik dacht goed te kennen, maar dit terrasje kende ik niet. En maar praten met elkaar. En ja, al snel gingen we ons aan elkaar hechten.

Eerste jaar

In het eerste jaar gingen we ontzettend veel met elkaar op stap. Jan als ondernemer had de beschikking over zijn eigen tijd. Ik had ook een paar dagen in de week vrij van mijn toenmalige opleiding. En we namen het ervan. Tot hij aan het einde van dat jaar de financiële balans op ging maken: dit kon niet meer! Zijn omzet was uiteraard gekelderd. Maar wat hebben we genoten van al die uitstapjes. En leerden elkaar steeds beter kennen.

Daarna bleek hij toch echt een workaholic, wat ik met ons eerste telefoontje al vermoedde. Maar ik groeide erin mee. Zelfs zodanig dat ik voor mijn computeropleiding stage bij hem mocht lopen. Zijn bedrijf was al flink geautomatiseerd, dus ik kon mijn hart ophalen. Ik kon dankzij hem mijn stage goed afronden en mijn diploma in ontvangst nemen.

Ik heb nog een tijdje meegewerkt in zijn bedrijf. Maar dat was niet echt een succes. De dubbele pet met Jan als baas en als geliefde bleek mij niet te passen.

De jaren erna

Op de achtergrond meewerken vanuit huis, toentertijd niet gewoon zoals nu tijdens en na corona, bleek wel een goede greep. Daarnaast deed ik nog een andere parttime baan. Ik hielp hem met vele nieuwsbrieven schrijven en verzenden, interviews houden met klanten, meedenken met de medewerkers en oplossingen zoeken voor hindernissen: dat was echt mijn ding, om het maar populair te zeggen. Jan en ik vulden elkaar daarin prachtig aan. Hij gaf me ook veel vrijheid. Hij had een mooie, bloeiende zaak, vele, lange jaren. Tevreden klanten en hele trouwe, hardwerkende medewerkers in een goede sfeer.

Op een gegeven moment kwam het pensioen in zicht. Jan ging later, na grote hindernissen, als eenpitter zelfstandig door. Zelfs toen hij al ziek was. Zelf had ik veel vrijwilligerswerk en schreef onder andere deze blogs.

Jannenband

Onlangs was het precies één jaar geleden dat Jan is overleden. Een zware tijd voor mij deze dagen. Het eerste rauwe rouwroesjaar wordt naar mijn gevoel afgesloten, één jaar na zijn uitvaartdienst en begrafenis. Al hoorde ik dat de eerste rouwperiode met één jaar en 40 dagen wordt afgesloten.

Net vóór het eerste jaar om was, hielden we met zijn trouwe ex-medewerkers een borrel bij mij thuis. Ouderwets gezellig, het deed denken aan de vrijdagmiddagborrels van vroeger. Bijzonder genoeg voelde het nog veel hechter dan eerst. We spraken over de schrikbarende kaalslag van andere helaas overleden medewerkers, collega en partners. We hebben ze herdacht en hebben op hen geproost.

Bij het weggaan zei één van hen de legendarische, typerende, zelfverzonnen en ontroerende woorden: wat wij hebben is een Jannenband… Veilige hechting op de werkvloer.