Kerst- en Nieuwjaarswens voor jou!
26
Kerst- en Nieuwjaarswens voor jou!
Dansen
Gisteren kwamen we op een warm en gezellig feest de zoon van onze dansleraar te spreken. Zelf nu ook alweer dansleraar met pensioen. We kenden hem niet maar er ontstond zo’n geanimeerd gesprek en zoals dat gaat: van het een komt het ander in zo’n gesprek.
De anekdote van onze dansescapades vlak voor ons trouwen heb ik hem verhaald: eega deed noeste pogingen de quick step in zijn benen en lijf te krijgen om een mooie eerste dans te dansen op onze trouwdag. Ook wij wilden daarmee openen.
Wie schetst mijn ontsteltenis dat eenmaal openend eega een wilde eigen dans ten uitvoer ging brengen? Niks tien weken goed geoefende quick step. Verbouwereerd ging ik ook maar over op een wilde dans. Gelukkig niet de opmaat voor een wild later leven. Wel voor onverwachte wendingen.
Dansen
Sinds ik in juni – de vintage filmmaand op televisie – weer Dirty Dancing zag, ben ik verslingerd aan de uitsmijter van deze film. Destijds, ik meen in 1988, al prompt een cursus dirty dancing gevolgd te hebben, waar het hard werken was en zeker geen erotische tussenscènes. De heupbewegingen lijken alleen dienaangaande maar het was vooral hard werken. Waarbij het al heel moeilijk was om als dame de sprong in de armen van je danspartner tot een goed einde te brengen.
“Licht maken” “Je partner kan geen zandzak tillen”. Oef licht maken kan wel degelijk maar is toch flink oefenen. Kon ik dat maar op de weegschaal. En nee de finale sprong in het lied: ‘Time of my life’ waarbij Jennifer Grey alias Baby in de lucht balanceert op de uitgestoken armen en handen van Patrick Swayze alias Johnny hebben we maar niet geoefend. De gewone sprong omhoog lijkt supersimpel, maar doe het ze maar eens na.
Zelfstandige volwassene
Het dansritme, het enthousiasme, de meeslepende bewegingen gelardeerd door Baby’s verliefdheid op Johnny: het is allemaal adembenemend. Om blij en vrolijk te gaan slapen. Maar de extra lading zit in Baby’s vader: langzaam maar zeker ontdooit hij tijdens die finale dans van ze voor wat zijn dochter allemaal presteert. Voor hoe die twee op elkaar ingespeeld zijn en een wervelende show te berde brengen.
Zijn bezwaren tegen Johnny blijken ongegrond en dat geeft hij prachtig weer. Hij maakt hem excuses. En prompt een gigacompliment naar zijn dochter. Baby valt hem in zijn armen en zijn even naar boven kijkende ogen vol pijn en liefde zegt voor mij alles van hoe een vader en dochter prachtig afscheid kunnen nemen van haar kindertijd. De zelfstandige volwassene kunnen begroeten en toch warm contact kunnen houden. Het is zover op 4;40 minuut. En de minuten daarvoor en daarna: smullen! *Klik*
Dansen: het was mijn lust en leven… Nu uit de tweede hand op film dans ik mee.
Humor
Middenin de tergende, tomeloze, tropische hitte van de afgelopen weken, die als maanden voelden, twitterde iemand: ‘het woord regen wordt uit van Dale geschrapt; te ouderwets’. Humor van de bovenste plank. Niet dat er daardoor opeens een koel briesje ging waaien, maar humor kan enorm relativerend werken. Althans flink verkoelend op dat moment voor mij.
Volgens de cabaretier Theo Maassen is humor de hoogste kunstvorm. Maar dan apprecieer ik de verfijnde vorm ervan. Of zelfs de inktzwarte. De platte platvloerse kan me niet bekoren. Maar ok: ieder het zijne. Leven en laten leven. Zolang er gelachen kan worden is er hoop.
Absurde politieke nieuws
Niet voor niets dat op het zwaar voelende Oudjaar er een Oudejaarsconference is. En dat elk jaar opnieuw. Daar hechten we aan: een spiegel voorgehouden, het opnieuw vaak absurde politieke nieuws van het afgelopen jaar oppakken en tegen het licht houden en daarmee lachend het jaar uit. En op koele kousenvoeten beschroomd, gelardeerd met knallend en flitsend vuurwerk, een Weens muzikaal nieuw jaar oppakken.
Maaike Verstraete van de aan te raden nuchtere academie voor positivologie, met om te starten ‘Klontjes’ die je gratis tot je kunt nemen, meldde onlangs dat 1 september het nieuwe 1 januari is. Humor. Misschien vandaar dat Oudjaar me opeens te binnen schoot. Want ik zie uit naar 1 september. Met een schone lei opnieuw beginnen. Nu nog even genieten van de aangename zon, warmte en geoorloofde luiheid spotte ik in advertenties al de allereerste warme winterjassen.
Geen humor
Dat laatste is niet bedoeld als humor maar voelt voor mij heel ver weg. Nu na de hoogstnoodzakelijke regenbuien is de temp op normale zomerwarmte. En de lente en zomer waren al eindeloos. Het kan niet op dit jaar. Heerlijk of angstig? Eigenlijk totaal geen humor. Klimatologisch met de neus op de feiten van de opwarming van de aarde. Dat ons koude kikkerlandje een tergend, tomeloos tropenlandje doet worden.
Maar zolang er humor is, zelfs zwarte humor, kunnen we elkaar vinden. Samen in de lach schieten is het leukste contact. Hoopvol. Relativerend. Verkoelend. En dat is wat we nodig hebben: genoeg relativerende koelte. En nu jij: wat vind jij humor?
Improviseren
In hectische tijden waarin eega en ik – tot één maand geleden – volop zaten is het een kwestie van de schouders eronder. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Met de nodige pauzes. Die ik dan wel moet pakken. Overleefstand oftewel in positievere bewoording: improviseren.
Om een tipje van de sluier op te lichten: eega zou met zijn kantoor verhuizen. Zou ja, u leest het goed, zou in de verleden tijd, want het is nog steeds niet gebeurd. Aan de planning, schema’s en draaiboeken lag het niet. Dat was minutieus tot op de dag ingevuld om actie te ondernemen. En ook voor na de verhuisdatum. Want alles netjes en goed getimed afwikkelen is nog een kunst.
Brand!
Tot een brand (!) op het verhuisadres, twee dagen voor de verhuisdatum, letterlijk roet en rook in het eten gooide. De schokkende schrik, niet te beschrijven. En na een schok ga ik altijd meteen in de doe-modus improviseren. Maakt mijn hoofd overuren om te bepalen wat als eerste gedaan moet worden met dit schokkende gegeven. En voeg de daad bij de gedachte. Tegen geestelijke verlamming. Tegen wanhoop.
Nadat de samenwerkende partij op het verhuisadres de volgende dag in spoedoverleg op eega’s oude kantoor bijeen was gekomen, werden er snelle, hectische lijntjes uitgezet. Met zijn allen improviseren. Van werken kwam uiteraard niets. Er moest geregeld worden. Nieuwe plannen gesmeed. Uitgezocht worden op wat haalbaar was en wat niet.
Improviseren
Al na een paar dagen kwam er lijn in de hectiek. Eega’s oude kantoor werd de uitvalsbasis voor allen. De administratieve rompslomp was groot en opnieuw maakte ik schema’s en draaiboeken. Nu met het omgekeerde doel. De harde schijf van ieder resette langzaam. Bureaus werden omgegooid en nieuwe werkplekken gecreëerd.
Wonderlijk hoe bereidwillig vele instanties zijn bij het woord brand. Fijn en lovenswaardig. Stimulerend. Al lagen er ook aasgieren op de loer. Die hun zakken vulden met onze nood.
Een totaal anders geplande samenwerking kan beginnen. Het wennen aan elkaar en de nieuwe situatie is begonnen. Zelfs is er een nieuwe fase in ons leven ingetreden: met nog de nodige werkjaren eega in het verschiet gaan we langzaam afbouwen. Al ben ik heel zuur zelf aan de kant gezet nu. Na de hectiek van het improviseren mogen we nu een week vakantie! Van onszelf. En die begint met dit geïmproviseerde beschouwende blog van uitzonderlijk kijkje in de kantoorkeuken van eega.