Puinhopen
We zijn ruim een kwartaal (vier hele maanden) verder, dan beschreven in het laatste blog. [Note: Nu online gepubliceerd zelfs vijf maanden, met Pasen geschreven] De nachtmerrie van maandag 13 december 2021 ligt alweer achter ons. Zie: *Klik* En ja we proberen op deze puinhopen weer een leven te creëren. Al is dit drama in het licht van de oorlog van de Oekraïne flink te relativeren, het valt niet mee voor eega zonder linker onderbeen. Eén onderdaan gehalveerd! Zijn basis, zijn voortbewegen.
En ook niet voor mij. Het kost me teveel emoties om deze nachtmerrie te beschrijven en eerlijk gezegd is er ook veel teveel gebeurd om in mijn overvolle hoofd te memoreren.
In vogelvlucht
Om in het kort toch wat te melden: we hebben indringende decemberdagen meegemaakt. Zondag 2 januari werd eega opgenomen in het ziekenhuis en maandag 3 januari werd zijn linkervoet geamputeerd. Dit heet tergend genoeg een zogenaamde guillotine-operatie. Hoopvoller en eufemistischer kunnen we het niet maken.
Het ontbrekende bergje zien onder zijn deken, waar zijn voet hoorde te zitten, was hemeltergend confronterend en afgrijselijk. Vanwege vocht in zijn been moest de operatie in tweeën: donderdag 6 januari werd zijn onderbeen geamputeerd. Nog minder onder zijn deken zien, dat zal ik maar niet eens proberen te beschrijven.
Eega was euforisch van de morfine, zeer vervreemdend je eega zo mee te maken. Na een indringend pleidooi mocht hij een week later toch naar het revalidatiecentrum. De artsen hadden hem liever naar de revalidatieafdeling van een verpleeghuis. Met verve meldde hij zijn motivatie om te oefenen. En dat lukte. Een opstekertje, omdat er in het centrum meer disciplines zijn om hem zo snel mogelijk weer op de been te helpen. Om deze plastische vergelijking maar even te gebruiken.
Revalidatiecentrum
Tot begin april heeft eega in het revalidatiecentrum gezeten. Tweeënhalve maand. Het was zwaar, moeilijk, wennen, aanpassen, onrealistisch en irreëel. Een totaal andere wereld met zijn eigen ongeschreven en geschreven regels. Eega was naar zijn dagelijkse bezoek zeer positief en naar mij toe aan het afreageren. Dat schijnt veel voor te komen in zo’n geval. Maar voor mij heel erg zwaar.
Helaas was er voor het centrum met anderhalve maand te weinig vooruitgang te zien. De te behalen doelen zijn strak omschreven door de ziekteverzekering. Eega noemde het zijn overlevingskamp. En soms zelfs zijn strafkamp. Als altijd eigen baas met trouw personeel, viel het niet mee om te leren omgaan met de vaak jonge verpleging, artsen en therapeuten. Niks ten nadele van hun inzet.
Covid
En ook nog even beiden Covid gehad. Hij in het centrum in quarantaine verzorgd door van top tot teen blauw plastic verklede verpleging en ik thuis alleen. Na al die tijd zo bijzonder voorzichtig te zijn geweest, was besmetting in het revalidatiecentrum niet te voorkomen. De eerste drie dagen was ik erg ziek en daardoor bang dat het nog erger zou worden. Daarna verliep corona mild en kreeg ik vertrouwen op een goede afloop. De vaccinaties hadden ons beiden geholpen.
Onder andere door Covid en stress kreeg eega vaak torenhoge diabeteswaardes. Gelukkig wist zijn stante pede opnieuw ingeschakelde internist er raad mee om hem aan de medicijnen te houden, zodat hij nog niet blijvend insuline moet spuiten.
Zelf kon ik niet vaak op bezoek komen door zware burn-out, maar voelde me in gesprek met de medewerkers ook regelmatig een wormvormig aanhangsel. Er werd gewoon van uitgegaan dat ik alles regelde en organiseerde en op kwam draven wanneer zij wilden. Geen vragen maar opdrachten. Al deden ze hun best rekening te houden met mijn bezoektijden. Wordt vervolgd…
