Uitvaart en verder
Jan’s uitvaart was prachtig, waardig, respectvol en helemaal in zijn stijl. Zonder mijn familie was er niets van terecht gekomen. Ik was helemaal op. Driewerf hulde van hieruit.
De muziek, de persoonlijke speeches, de foto’s, de vele dierbare mensen en de waardige sfeer gericht op afscheid: ik heb alles in me opgezogen. En heb zelfs nog een bewerkt gedicht van mijn moeder uit 2001 voorgedragen, met stromende tranen maar krachtige stem. Omarmd door mijn zus, die het voorlezen zo nodig zou overnemen. Je weet uiteindelijk niet, hoe je je op dat moment zou voelen. Gelukkig had ik hier geen ervaring mee.
Heimwee
Het voelt zo leeg
Zo stil
Nu jij er niet meer bent
Jouw gesprekken,
Je klanten, je voetbal,
Humor, relativering
En korte, rake opmerkingen,
Zo puur!
Het gemis verlamt
Waar moet ik heen
Met tralies voor de ramen
De deur op slot
De sleutel weg
Hoe kan ik mij bevrijden
Bevrijden van de onrust
In mijn hoofd
In mijn lijf
Gedachten fladderen
Overal heen
Niet bij elkaar te rapen
Liefs, je vrouwtje
En Verder…
De uitvaartdag ging voorbij en ik moest verder. ‘Verder’ is jouw ZZP-bedrijf, zoals we het in 2019 na de verkoop van je oude bedrijf hadden genoemd. Nu ‘Verder’ met een heel andere intentie. En zo waar. Ik wilde helemaal niet verder, maar ja het moet.
Het vele geregel na eega’s overlijden haalde me regelmatig uit mijn fijne roes-coconnetje. Pijnlijk en overweldigend. Al kreeg ik heel erg veel steun, vele kaarten, knuffels, en gelimiteerde bezoekjes, ik moet het uiteindelijk toch zelf doen. Zo dubbel allemaal: nu eindelijk relatief gezien rust na alle chaos en onrust tijdens je ziekbed.
Ik mis je verschrikkelijk en het hele scala aan emoties raasde voorbij. Soms wisselend per uur. Zo intens en zo verdrietig allemaal. Ontstressen gaat ook niet zomaar. Ik heb nog vele gevechten moeten voeren.
Niet alleen met instanties, die vaak slecht meewerken bij het melden van een overlijden. Ik heb regelmatig geroepen: het lijkt wel alsof je een crimineel bent door een overlijden te melden. De idiote regels die bedrijven soms hanteren. Of tegenstrijdige eisen die ze stellen en later weer herroepen. Met mijn tekort aan energie om heel boos te worden. Met mijn korte lontje door burn-out en heftige rouw niet te doen.
Maar ook mensen die melden dat ik hem moet loslaten voed ik op. Ik zoek juist de verbinding en wil je nog heel dichtbij voelen. Onomkeerbaar ga ik stapje voor stapje steeds verder alleen van je af. De scootmobiel (jouw vrijheid) die werd opgehaald: tranen. Ik die zelden kon huilen, heb nog nooit zoveel gehuild.
Mezelf uitvinden
De meest troostende woorden waren dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden. Zo waar. Wie ben ik nog nu zonder jou? De hele dag oplossingen zoeken en ik mis je zo. Na 34 hele jaren elk celletje met elkaar verbonden. Als een veertje voorbij gevlogen.
Mijn hele leven en ons hele leven trekken aan me voorbij. De laatste jaren overschaduwd door al je handicaps en ziekte. Een wirwar van gebeurtenissen. En pogen alle gevoelens te doorvoelen: het mag er allemaal zijn. Lastig en moeilijk, maar de enige weg. Mijn worsteling om ook je mindere kanten te accepteren. En was je eerst teveel thuis met teveel zorg, nu een oorverdovende stilte.
Ondertussen het dagelijkse leven leven. Om rouwdementie lachen. De normale automatismen werken soms ineens niet meer, zoals de voordeur op het nachtslot doen. En om het nog ingewikkelder te maken ben ik bij de masseur ook nog van de te gladde trap gegleden. Met als gevolg gekneusde ribben. Pijnlijk.
Maar ook mijlpalen creëren. De eerste keer dat ik bijna 10.000 stappen had gezet op één dag volgens mijn stappenteller… Wow, weer tijd voor. Sinds mijn operatie nog nooit gelukt.
Voor mijn omgeving is je overlijden al een feit. Maar echt bevatten kan ik het nog steeds niet…
Uitvinden…
Rouwidylle
R.I.P. lieve eega