Servet en tafellaken

Geplaatst op door
6

Op mijn 13de verjaardag werd er ’s morgens bij het opstaan geheimzinnig gefluisterd op de trap. Ik mocht niet uit mijn slaapkamer komen tot het sein werd gegeven. Dat verhoogde wel mijn feestvreugde. Sowieso waren de verjaardagen bij ons thuis altijd reden voor feestelijkheid en stond ik nu in het middelpunt.

De feestelijke spanning steeg en toen ik toestemming kreeg de deur te openen om naar beneden te komen was ik heel erg blij verrast. Overal hingen klein uitgeknipte  en met plakband opgehangen briefjes met een 13 erop! De trap hing er vol mee. Jee dat dit een bijzondere leeftijd was wist ik zelf al wel. Ervan verzekerd dat ik de wijsheid al in pacht had. Hunkerend naar groter groeien. En ja een 13-jarige laat haar kindertijd achter zich. Maar dat mijn moeder dit accentueerde en erkende raakte me heel erg.

Tussen servet en tafellaken

Na een, denk ik wel, feestelijk ontbijt benoemde mijn vader mijn leeftijd als: ‘tussen servet en tafellaken’. Dat was een flinke domper, want ik voelde me al bijna volwassen. En deze uitdrukking hoorde ik voor het eerst. Maar begreep ik direct. Om precies te zijn zei hij: ‘te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken’.

Nu een behoorlijk aantal decennia later leef ik weer in zo’n tussenfase. Lees verder →

De Tijd

Geplaatst op door
4

De Tijd

Het is voor eega met eigen bedrijf belangrijk om de tijd bij te houden. Voor de meeste westerse ‘drukke’ mensen eigenlijk wel. Uitdrukkingen als de tijd vliegt of juist het tegenovergestelde: de tijd kruipt, zijn staande uitdrukkingen.

Voor eega en mij vliegt de tijd. Een euvel waar je lopende je leven steeds meer last van krijgt. Duurde de dag als kind een eeuwigheid, kerst onlangs afgesloten staat alweer aan de deur te kloppen. Natuurlijk duurt dit nog heel even maar de eerste signalen komen er alweer.

Lees verder →

Zonneblom

Geplaatst op door
4

LET OP: de laatste tot nu toe van deze serie. Geschreven in Juli 2020

Zonneblommen

Hoera: eega heeft zonneblommen kunnen kweken uit zaadjes van 2018 van de Koninklijke Nederlandse Munt!

Dat zit zo: Met onze minimale doch noeste pogingen tot opruimwoede rond april van dit jaar – middenin de lockdown van de coronapandemie – vonden we zonnebloemzaadjes uit 2018.

Zonneblommen hebben bij ons een diepe, bijna religieuze en in ieder geval gedenkwaardige en dierbare betekenis gekregen. Nadat mijn moeder in 2003 in haar laatste dagen voor bij haar uitvaart koos voor deze bijzonder krachtige en vrolijk makende grote en uitbundige blommen, zijn ze in onze familie memorabel geworden. Ze vond ze zo prachtig maar kon ze vanwege hun geur niet in huis hebben. Na haar overlijden wel. Ze straalde helemaal na dit voorstel van zwager. Een grote gele zee van zonneblommen rondom haar kist. De kracht die haar een eervol en waardig afscheid gaf. Onze dierbaren hadden haar wens goed uitgevoerd. Lees verder →

Versoepelen

Geplaatst op door
3

LET OP: geschreven juli 2020

In deze Coronatijd met nu net versoepelde maatregelen denken we met het woord ‘versoepelen’ gelijk aan deze maatregelen die versoepeld zijn. Ja klopt: deze versoepelingen geven lucht en ruimte. Maar ook valse hoop volgens mij. Want heel wat mensen botsen nu tegen elkaar aan en houden zich nog slecht aan de toch echt nog noodzakelijke 1,5 meter afstand. Lees verder →

Plakkende ervaringen

Geplaatst op door
3

LET OP: in juni 2020 geschreven!

Avonden lengen

Nu het bijna 21 juni en het begin van de zomer is, de avonden lengen sprongsgewijs voor mijn gevoel, heb ik behoefte aan lange zomeravonden buiten met een kaarsje en een drankje. De realiteit is dat ik al vroeg in bed lig te mijmeren. Noodzakelijk kwaad.

Maar waar komt die behoefte vandaan? Wat maakt dat ik net als met de kerstsneeuw dat altijd voor me zie? Dat zonder meer verwacht? In juni zijn de avonden, hoewel lang, zelden zo zwoel dat je lang buiten kunt zitten zonder vestje of zelfs een jas. Of überhaupt denkt aan buiten zitten doordat het fris is. Om niet te zeggen kil.

Na 21 juni begint de deceptie alweer van minder licht. Oef dat duurt nog wel even, maar we gaan dan weer richting duisternis en kerst. Het klopt niet voor mijn gevoel. De langste dag zou pas in augustus plaats moeten vinden. Dan kan het hoogzomer zijn!

Avondzon

Mijn innerlijke klok loopt altijd achter bij de ervaringen. Ik sta versteld dat het nu na 22 uur nog flink licht is en soms de zon nog aan de horizon schijnt. Weliswaar een avondzon, maar toch…

Ergens in mijn jongvolwassenheid zijn er volgens mij wel dat soort ideale lange zomeravonden geweest. Buiten in ons dorpje met het hele gezin in de tuin eten en dan gelijk de hele avond lang blijven zitten. Koelte zoekend in een voetenteiltje met zout water, om de zee na te bootsen in mijn plakkende kleren. En ja eer mijn moeder toegaf aan ons kinderen dat we buiten wilden eten moest het wel extreem warm zijn.

Later zelf teruggekeerd in het Amsterdamse drie hoog achter, liep ik in bikini bij warm weer. Binnen wel te verstaan… Mijn hoofd zit echter bij tuin en laagbouw. Mijn ideaal nog altijd. En gelukkig heb ik dat ook kunnen realiseren. In het Leidse.

Plakkende ervaringen

Oh ja de campingvakanties. Daar was het in Portugal raak. Lange warme zomeravonden met een kaarsje en drankje voor de tent. Eindeloos rekkend voor we op het matje gingen liggen slapen. De zwoele zomergeuren. Allang niet meer met ons gezin, die niet hielden van kamperen, maar met mijn ex en jongste zusje. Wat een belevenis die vakantie. De plakkracht van het buitengebeuren.

Vandaar die verwachtingen. Met die plakkende ervaringen…