MedelevenMedeleven, ook wel mededogen genoemd, is voor mij een steunend gevoel. Even voelen we ons samen. Blijft me lang bij. Maar dat zit hem vooral in meelevende ogen.
Weer heel anders dan medelijden. Al is mee-lijden ook een prettig gevoel. Medelijden niet echt. Maar zo ver hoeft de ander niet te gaan. Die mag in zijn eigen velletje blijven zitten, al is het met een luisterend oor of uitgestoken hand. Lees verder
VergipsingAls van origine Amsterdams kind zeiden we als grapje in ons gezin vaak ‘vergipsing’ in plaats van vergissing. Is dit dan een vergissing?
Geen idee waar het vandaan komt en ik zou eens kunnen rondvragen of het een familiewoord was? Misschien weten mijn nichtjes het? Nog steeds vind ik het een mooi woord! Maar gebruik het alleen tegen eega, die wel van die woordgrapjes houdt en ze waardeert.
Eega zit sinds mei met zijn linkerbeen letterlijk in het gips. Zijn grote – nu helende, maar nog altijd niet dichte – hielwond wordt daarmee niet belast en extra beschermd. De nieuwe jonge celletjes in de wond zijn namelijk erg teer. Een vergipste man dus. Hoewel het geen vergissing is. Wel lastig voor hem. En een vergipsing. Hij mag slechts wat rommelen in huis, verder mag hij niet lopen. Hij wordt dus buitenshuis in een rolstoel rondgerold. Maar binnen als hij al loopt: bonk, loop, bonk, loop. Richting toilet. Richting keuken. Links, rechts, links… Lees verder
VuurschaalOnlangs kreeg ik het op mijn heupen. Ik had half september wat spullen klaargezet bij het grof vuil. Waaronder een Mexicaanse tuinhaard van aardewerk. Die was helaas destijds geen lang leven beschoren. Eega struikelde in de tuin en daar kon onze tuinhaard niet tegen. Net nieuw! Eega ook niet…
Deze tuinhaard was bedoeld om onze jaren geleden gespaarde houtblokken van onze bol-acacia in op te branden. Houtblokken? Heb je een boom omgehakt, als bomenliefhebber? Lees verder
Schilderij: Hornman-Zee ’96
Regelmatig worstel ik met kunnen en willen. Ik kan van alles willen, maar kan niet altijd. Of andersom: ik kan wel, maar wil niet. Eega en ik halen regelmatig het credo aan van een vroegere buurvrouw: kunnen wel, willen niet…
Waarom houdt dit ons zo bezig? Als je beperkingen hebt – zoals wij momenteel – is dit een essentiële vraag. Eentje waar je jezelf antwoord op moet geven. Maar ook elke keer opnieuw. Elke dag, soms zelfs elk uur.
Wil je zo gezond mogelijk worden? Een belangrijke vraag. Meet je je aan een gezond iemand af, die zo gezond mogelijk wil blijven dan kan die persoon van alles, als hij wil. Maar beland je eenmaal in beperkingen door ziekte dan wordt het een ander verhaal. Dan kan er heel veel niet. Hoe graag je ook wil.
Zelf heb ik direct na mijn longoperatie met nog 1/3de deel rechterlong over, om de vermaledijde verkeerd gedeelde slechte cellen weg te halen, – longkanker ja – elk advies die me gegeven werd opgevolgd. De diëtiste, fysio, artsen en andere hulpverleners hadden een makkelijke aan me. Met de dood voor ogen gehad voor mijn operatie, wilde ik nog maar één ding: en dat was leven. Zo heftig geschrokken dat mijn lichaam het totaal had laten afweten en elk vertrouwen erin weg was. Lees verder
InterviewWil je mij beter leren kennen? Schrijfcoach Sigrid van Iersel, die sinds een tijdje meekijkt met mijn blogs heeft een interview bij me afgenomen. Interview Loes
Gelezen? Zo ja. Ben ik erg benieuwd of dit je de achtergrondinfo geeft, die je je misschien weleens hebt afgevraagd?
En had je dit verwacht? Oftewel: wat vind je hiervan? Geef je reactie?