LET OP: April 2020 geschreven

Na het overlijden van mijn laatste ouder, stonden we als kinderen voor de zware klus mijn moeders huis leeg te halen. Ik ben de oudste, dus helaas niemand boven me, wat als dubbel wees voelde. Maar gelukkig regelden we het samen als kinderen en partners, die bereklus.

En toen werden de volle, verdeelde dozen hier op zolder gezet. Mijn ‘buit’. Jaren en jaren. Verstoft en weer verzet bij een ‘opruimbeurt’. Ik kon er niet toe komen de inhoud te bekijken. En tja op onze zolder stonden die dozen niet in de weg.

Opruimen

Op een onbestemde zondag hadden eega en ik de euvele moed gevat om de nostalgie te ondergaan. De confrontatie, toch wel met mijn kindertijd en dat wat ik miste. Op weg naar zolder. En te zien wat ik er nog van overhad. De eerste schatkist, oftewel verhuisdoos, ging open. Dierbare herinneringen kwamen voorbij. De bestofte dozen gingen open. De zuinig bewaarde spullen van mijn ouders en mij als kind. Een bergje nog verder uit te zoeken, een bergje weggooien (cacaopoeder ouder dan tien jaar durfde ik echt niet te gebruiken), en een bergje weggeven.

Vriendin houdt regelmatig Brocante dus was de bestemming voor weggeven fluks bedacht. Zo ook het vastentrommeltje. Groen met een voorstelling van langgejurkte vrouwen uit vervlogen tijden. Ze hadden net geen zonneparasolletje maar die bedacht ik er wel bij. Met op de achtergrond een statig prieel en mooi vaag sprookjeskasteel. Dekseltje open, dekseltje dicht. Nogmaals bevoelen en betasten. Hoe koel dat blik.

Vastentijd

Terugdenkend aan de strenge tijden van weleer. Waarin wij als kinderen in de vastentijd tot Pasen niet mochten snoepen. Van dat snoepen ervoor en erna moet je je ook niet veel voorstellen, want het was überhaupt een zuinige tijd in de 50-tiger en 60-tiger jaren. Dus in die vier weken vasten kwam het kleine trommeltje net aan vol. Elk kind een eigen trommel.

Regelmatig verlekkerden wij ons aan ons trommeltje. Waar zo af en toe weer een lolly, toffee of dropveter aan werd toegevoegd. Ware het een echt schatkistje. En denk maar niet dat we alles met Pasen in één keer mochten opeten… Ook dat was aan regels gebonden. Maar het trommeltje had zoete aantrekkingskracht.

Wikkend en wegend stond ik daar op die zolder. Terugdenkend aan weleer. Mijn kindertijd, waaraan ik weinig terugdacht. En ook vaak met gemengde gevoelens. De knoop werd moeizaam doorgehakt: dit ging naar vriendin Brocante. Daar zou iemand het vast nog wel kopen en waarderen. Het groene, zoete geheim. Besluit genomen.

Dierbaar

Maanden later liep ik te snuffelen op vriendin’s Brocante. Een mengeling van oud en nog ouder of zelfs bijna antiek. Ogen te kort. Tot mijn blik viel op iets wat mijn aandacht vasthield: was dat mijn groene, dierbare vastentrommeltje tussen andere trommeltjes… Ongelovig drong het tot mij door, dit trommeltje kon maar voor één iemand bestemd zijn: mijzelf. Deksel open, deksel dicht, ja het was echt de mijne. Ik gunde het niemand anders meer.

Het zachte prijsje van € 2,50 werd snel betaald. En een mooi ereplaatsje op mijn salontafel was snel gevonden. Zo ontstellend eigen – dromen omvattend – en ook nog eens als klap op de vuurpijl, weken later, aanleiding voor een vriend dit te herkennen uit zijn moeders huisraad. Hij herkende precies hetzelfde trommeltje! Dit was mijn onschatbaar geliefde, eigen mooie dierbare herinnering van wie ik eens was. Als kind! Een verlangend kind. Een dierbaar kind.