Van dat onbestendige weer, waar geen zonnetje is te bekennen: mist. Slecht zicht, vochtig, en gratis stoom voor je longen, waar je zo heerlijk ziek van kunt worden. Gevaarlijk weer voor het verkeer. Rij maar met je mistkoplampen aan, anders zit je zo bovenop iemand. De snoodaard die zijn mistkoplampen met mooi weer aanzet, hekelen we even. Die heeft het niet begrepen. En de snoodaard die met mist zijn extra koplampen niet aanzet, ook niet.

Zo was er ook algehele mist in mijn hoofd. Gelukkig niet besmettelijk. Mijn overuren draaiende, arme, verpapte hoofd, produceerde, behalve heel veel oude gedachten en situaties, een flinke mist. Zo eentje die voorlopig niet optrekt. Met af en toe een helder inzicht tussendoor. Maar helaas heb ik daarboven geen mistkoplampen die ik aan kan zetten. Rust was het toverwoord. En ja dat heb ik geweten.

Veel te vroeg voor mijn ritme lag ik dan al onder zeil. Ook na middaglijk schoonheidsslaapje. Concentratie ver te zoeken, want dat hoofd was bewerkt met EMDR. Zie ook: *Klik* En gaat dan op eigen kracht op zoek naar oude trauma’s. Geen ontkomen aan. En ook af en toe helemaal niet te volgen. Controle ver te zoeken. Hele oorlogen werden daar gevoerd. En worstelwedstrijden waren de hit van de dag.

Mijn filter – geestelijk gezien – werd dunner en dunner. En tijdens al mijn sociale pogingen kwamen er extra diepe indrukken. Ik heb me dus best afgezonderd. En gehuild zonder tranen. Want ja dat is mijn expertise. Die ik gelukkig heb leren erkennen. Je zal maar niet weten dat je huilt…

Ook kreeg ik lichamelijke klachten. En stress. Weerstand dus lager, dus heerlijk bevattelijk voor van alles. De decafé maar weer eens aangesproken in plaats van mijn geliefde koffie. Suiker laten staan. Met een enkel smokkelgebakje. En het nieuw genuttigde sinaasappel/citroen drankje light bleek ook een van de boosdoeners, waardoor ik amper kon eten en steeds met een vol gevoel rondliep.  Van mijn lijstje dagelijkse voedingsmiddelen geschrapt. Wel lekker wat kilo’s kwijt. Stemming van somber naar bangig. Pfff, je moet er wat voor overhebben. Om te reiken naar geluk en rust. Te streven naar groei.

Maar nu, enkele weken later, en zonder mijn tweewekelijkse klikjes op de koptelefoon etcetera, gaat mijn mistkoplamp weer werken. Groeit mijn filter weer vanzelf aan, geestelijk gezien. En kan ik me beter concentreren. De mist is opgetrokken! De nawerking zal nog wel even duren. Benieuwd hoe dit verder gaat…