Onze internetverbinding bleek aan vervanging toe. Minimaal vijf keer per dag resetten is geen sinecure. En als die kastjes voor het resetten nou nog op een normale plek zouden zitten. Nee, daarvoor moest de halve werkkamer verbouwd – elke keer opnieuw – en ik in Houdinistandjes.

Op volgorde te weten: ontdekking met onbeschaafde chipsvloeken dat er geen verbinding is, prullenmand verzetten, drie kastjes van ladenkastje voorzichtig op de grond plaatsen, ladenkastje verplaatsen, kussentje pakken voor onder de puntige – inmiddels pijnlijke – knieën, knielen en in gebogen stand – als een biddende moslim – op het kussen en deze schuivend over de vloer manoeuvreren onder het bureau en tussen de verschillende poten ervan, in evenwicht, gebogen, mijn ene arm om de ene paal, en mijn andere arm om de andere paal, tussen alle snoeren geketend. Als ik geluk had, kon ik het plugje uit het kastje peuteren, en 30 seconden – evenwicht blijven houden – onder het gaatje houden. En weer terugplaatsen. En in omgekeerde volgorde alles terugzetten.

Daarna was ik er nog niet want er stonden nog die drie kastjes op het ladenkastje om te resetten maar kon vanaf mijn bureaustoel.  Wij waren namelijk jaren geleden verblijd door een destijds trendy ISDN na de ADSL of andersom. Daar wil ik vanaf wezen. De ontwikkelingen gingen zo snel. Met dito veel kastjes. Computerjongens hadden een hele kluif aan deze combi. Want niet gangbaar.

Genoeg gereset dus, aldus op google gezocht naar de beste internetverbinding hier in de wijk en dat bleek kabel. Maand opzegtermijn maar de boel gaf nu echt intussen de geest. En kon ik in levende lijve ervaren hoe geamputeerd een mens is tegenwoordig, zonder verbinding! Tientallen keren per dag realiseerde ik me dat ‘even googlen’ of even mailen er niet in zat. De creastand dus volop aan.

Maar aan alles komt een eind en deze amputatie zou wonderwel weer aangroeien. De dag van de nieuwe kabel met drie-in-één brak gelukkig aan. Na veel vijven en zessen en zelf extra kabel kopen en fluks iemand inhuren, was de klus met twee dagen geklaard.

Maar weer twee dagen later werkte de tv nog wel, maar internet én onze telefoon niet meer. Opnieuw geamputeerd voor een hele week, maar nu dubbel. Ik was heel blij met mijn Phone, want zo had ik nog enigszins beperkt contact met de buitenwereld. Vele telefoontjes in vele wachtrijen. Testen op afstand enzovoorts. Lieve buuf schonk haar wachtwoord van haar gastinternet, en hoewel beperkt, lukte mail en internet weer beetje bij beetje. Met de nodige uitval. En onbeschaafde chipsvloeken.

Maar ook hier brak de dag aan dat er een reddende monteur zou komen. Hij ging meten en proberen en hoe raar ook, de contactdoos bleek intern kapot. Die had hij bij zich en verving hij. Wij zijn niet langer geamputeerd! Wonderwel is alles weer werkend alsof het nooit anders is geweest. Halleluja. Maar met volop het besef hoe afhankelijk we zijn geworden van techniek. En nu met maar één kastje in de huiskamer. Ik in Houdinistand is voorbij!