Een blauwe maandagavond: eega en ik hadden zo’n zin in een frietje. Een frietje met. En natuurlijk aangekleed met een frikadel speciaal. Plus een huzarenslaatje voor dat ene broodnodige blaadje ‘gezonde’ sla. Bezorgende snackbar in de buurt gebeld, maar helaas zou de blitse bezorgtijd oplopen tot boven een uur. Dat konden onze rammelende magen niet aan.

Blijkbaar zijn alle sites van snackbars in onze wijde omgeving ingelijfd door Thuisbezorgd. Je weet wel die de luttele winst opsouperende in korte tijd megagrote brommerbrigade. Ik zag ze laatst zelfs reclame maken op televisie. Ik heb het er niet op. Geen telefoonnummer meer te vinden van de snackbars, de hele branche eenheidsworst geworden, om in snackbartermen te blijven. En alleen online te bestellen. Toch ruim een half uur gezocht.

Maar ons meest belangrijke criterium voor een frietje: hoe lang gaat het duren eer wij er een paar mogen nuttigen, onbeantwoord laat. En dus laten wij deze superbrommerbrigade volkomen links liggen.

Op pad dus maar. Eega wil niet in een snackbar gespot worden, maar onze favo gehandicaptenrestaurant blijkt al dicht. Wat te doen? In een echte maaltijd hebben we beiden eigenlijk geen zin. En nu de trek in een frietje eenmaal is gewekt zal het hoe dan ook een frietje worden!

Plotsklaps uit het niets herinner ik me uit ver verleden en grijze tijden de Mac. Niet eens zo ver hier vandaan. Eureka. Met ons buurmeisje nog wel eens een plotseling opkomende drift naar een hamburger mee gestild. Het was al bijna nacht toen maar de Mac bleek nog open.

Als een kat in een vreemd pakhuis parkeerden wij. Overdonderd door grote automaten met de ferme tekst: “Order here”. De balie bleek gelukkig zo goed als leeg en daaraan mochten we zowaar bestellen. Ik werd geen wijs uit de aanprijsborden dus bestelde timide een hamburger, klein frietje en kleine cola light. Eega meer geroutineerd in het prijslijsten lezen nog een extra speciale kipburger.

De snelheid is werkelijk enorm. Wat een organisatie zit daarachter! Daar kan Thuisbezorgd een puntje aan zuigen. Mijn oog werd getrokken door een grote groep tieners met duidelijk begeleiding bij hen. Vrolijkheid alom. Uitgelaten bende. Die ondanks de aanwijzingen van de leiding waar het toilet zich bevond, links niet van rechts kon onderscheiden. Zwaar getatoeëerde leiding, maar super sociaal.

Het bestellen van een hamburger blijkt meer studie te vereisen dan ik had gedaan. Ik had een op ketchup na verder kaal broodje hamburger. Wel met een – te dun voor mij – frans frietje. Dus vroeg ik daarna nog een ijsje met caramelsaus. Als we dan toch bezig zijn en in de Mac dan moet het maar goed. De aardige donkere gezellig ogende gastheer kwam het zelfs brengen en ledigde in één moeite door ons dienblad in de afvalbak. Ok daar hoort dus het afval. We leerden snel. Jee zien we er zo belangrijk uit dat we zelfs hier bediend worden?

Al met al met onze zoektocht mee hadden we eerder een frietje gehad via onze snackbar maar weer een leuk en maagvullend avontuur rijker! Wij in de Mac: het moet niet gekker worden.