Afgelopen week was en is een turbulente. Emotioneel gezien. En probeer ik te verwerken met dit stukje. Het klinkt zo trendy om meteen te zeggen dat je iets een plekje moet geven. Maar hoe doe je dat? Elke gebeurtenis, elk verdriet en elke rouw kent zijn eigen tijd. Met alle grilligheid die daarbij komt. Met onverwachte hinderpalen, drempels en hindernissen. Met gevoelens die de kop opsteken die je niet wilt of wenst. En toch moet je er doorheen. Ook weer zo’n trendy uitdrukking. Er doorheen gaan.

Door de pijn heen gaan heb ik al jaren geleden met hulp geleerd. Maar ik heb het gevoel dat ik er nu steeds opnieuw tegenaan blijf hangen. Er niet doorheen kom. Het lijkt net of ik de weg niet meer weet. Of zit het misschien te diep en heeft het meer tijd nodig? Dat zou kunnen. Of misschien is het allemaal bij elkaar gewoon teveel geweest?

Afgelopen jaar hadden ega en ik maar liefst negen overlijdens in één jaar tijd. Dat hakt er in. De wachtruimte van het uitvaartcentrum konden we zo’n beetje wel uittekenen. En toch is het altijd weer heel anders. Elke uitvaart is anders. Passend bij degene die is overleden. Waarmee je de overledene eert. Altijd weer confronterend met je eigen eindigheid. En gemis van de overledene.

Als de heftigste gevoelens een beetje zijn bezonken is het handig er iets mee te gaan doen. Ieder op zijn eigen wijze. Daar bestaat geen draaiboek voor. Geen script. De een gaat stil in een hoekje zitten. De ander trekt er op uit. Maar als voor een goede uitsmijter dien je de mixer te pakken. Een ritueel te bedenken. Alle gevoelens mogen er zijn. Hebben hun aandacht nodig.

Niet tegelijk. Zeker niet tegelijk. Met liefde, zorg en aandacht kun je ze bekijken. Gedoseerd. En net als bij een uitsmijter de eieren breken en ingrediënten toevoegen. Misschien nog een snufje verdriet of boosheid toevoegen. Maar klutsen maar die handel. Mix de boel heerlijk door elkaar. Er moet lucht tussen komen. Veel lucht. In de pan ermee en daarna het resultaat goed proeven. Zodat je een volgende keer weet of er een snufje dit of dat extra bij moet. En zo vind je verdriet een plekje op het eerste niveau. Rust en ruimte. Lucht. Dat kan een ritueel voor je doen. Diepere niveaus zijn van later zorg.

Ik ga die mixer toch maar eens zoeken. Eieren heb ik nog wel.