Rouwproces

Beiden hebben we een ander rouwproces door te maken.  Eega beseft steeds dieper dat deze amputatie voor altijd is. Zijn been groeit echt niet meer aan en is ook niet te transplanteren.

Zelf zie ik heel erg op tegen de nodige mantelzorg aan hem – straks thuis – en de thuiszorg die weer noodzakelijk zal worden. Maar eerst moet ik meer energie vergaren en van mijn burn-out herstellen. Voor nu moet ik alle zeilen bijzetten om met mezelf en ons huishouden om te kunnen gaan. En tijd in te ruimen om op bezoek te gaan.

De zo veelvuldig gemelde gevoelens – hier op deze blogs – behorend bij een rouwproces *Klik* doorlopen we beiden ieder op onze eigen manier. Er zijn wetmatigheden maar ook nu weer: dat loopt altijd anders. In ieder geval ben ik heel erg veel boos en verontwaardigd geweest op deze noodzakelijke maar niet voorziene amputatie van eega. Noodzakelijk want levensreddend. We moeten elkaar soms ook even loslaten om met onszelf bezig te zijn. Pijnlijk maar noodzakelijk. Met hopelijk elkaar weer terugvinden.

Tijdelijk wordt blijvend

Mijn eega in een rolstoel is wel een ding, zowel voor hem als voor mij. Daar dachten we vanaf te zijn. Tijdelijk is een heel ander gevoel dan blijvend. Niet de rolstoel te zien, als een hulpmiddel namelijk, maar de mens te blijven zien. Ook het perspectief van eega is vanuit een rolstoel heel anders dan kunnen staan en bewegen. Het gevoel nu tot invalide gebombardeerd te worden is echt een heel proces.

Verpleeghuis met revalidatieafdeling

Begin april – NB op mijn moeders zaliger verjaardag – was zijn verhuizing naar een dichtbijzijnd verpleeghuis. Onzekerheid ten top, want als er een plek vrijkomt moest hij stante pede verhuizen. Na praten als Brugman lukte het toch om eerder informatie te krijgen over een vrijkomende plek. Dat was een gelukje en de medewerkers leken erg meelevend en aardig. We hebben er goede hoop op. Deze afdeling is wat meer op zorg gericht waardoor eega minder stress heeft. Zijn diabeteswaardes zijn nu ook weer normaal.

Het gaat allemaal lang duren, en op je zeventigste al op een geriatrische afdeling valt niet mee. We hopen op een weer vederlichte aangepaste rolstoel, zoals in het centrum. De rolstoel die we nu hebben lijkt zelfs aan te lopen, zo zwaar.

Het is eega in zijn rug geschoten en op meer lastige plekken heeft hij klachten. Hierdoor zal zijn opname en ook het oefenen weer langer duren. We hopen dat de start met het prothesetraject hem meer bewegingsvrijheid kan gaan geven.

Puinruimen

We krijgen veel steun en hulp van buren, familie, vrienden, bekenden en hulpverleners. Dat troost, zijn we erg dankbaar voor en brengt ons verder, maar we moeten het zelf doen. En dat valt niet altijd mee.

En zeker niet te vergeten waarderen we alle zorg van de medewerkers op de afdeling. Een minimaatschappij op zich.

Zoals wanneer je een kinderwens hebt, je overal zwangeren en kinderwagens ziet, zo zie ik nu overal mensen in rolstoel en met geamputeerde benen. Soms inderdaad zelfs in meervoud. Het kan altijd nog erger. De sfeer in dit huis is gemoedelijk en berustend. Tijd speelt geen rol meer, zegt eega zelfs…

Maar onze eerste rolstoeltaxirit met Pasen* is hoopgevend en opbouwend. Een heel uur een rit naar zee en de bollenvelden is even toeristje spelen in eigen land. Confronterend en jammer dat er een rolstoeltaxi nodig is, maar het zonnige landschap geeft weer energie.

Op de puinhopen weer een leven creëren: we zijn er druk mee bezig. Met vallen en opstaan. Zoals op deze bijzondere foto van onze op zijn kop omgevallen pot tulpen door de storm: de tulpen zijn bewonderenswaardig en onverwacht  ondersteboven fier rechtop toch aan hun bloei begonnen! Nu wij nog… En nee, ze gaan niet in de vuilnisbak. Al zijn we druk bezig met puinruimen…

*Note: ook deze blog is met Pasen geschreven, net als de vorige.