Meebewegen

De vorige blog heet puinruimen. En ja daar zijn we druk mee bezig. Om bij te praten: eega heeft al een tijdje een prothese. En sinds enkele weken zelfs met beenbekleding. Dat geeft vrijheid en letterlijk weer (beperkte) loopruimte. De marathon hoef je zeker niet meer te verwachten, en zelfs wat passen achter de rollator kosten veel oefening. Maar het lukt hem om een tiental stappen te zetten.

Ons huis moet ook aangepast worden aan de nieuwe situatie. Dat is geen sinecure met tekort aan aannemers en klusjesmannen. Een heel gepuzzel. Maar een bouwmarkt maakte het wel erg bont: om het tapijt in het halletje trippelstoelvriendelijk te maken moest er een klein stukje laminaat gekocht worden. Deze exercitie kostte me twee dagen lijstjes aan de bouwmarkt doorgeven aan de telefoon. En toen ik kwam betalen, kreeg ik wel verbazingwekkend genoeg koffie met heerlijke koek, maar moest alles opnieuw opgesomd. De verkoper hield me 2,5 uur bezig, waarna ik gebroken de winkel verliet. Toen mijn lieve buurman twee dagen later de spullen kwam ophalen, moesten opnieuw, met hobben en tobben, echt alle spullen bij elkaar gezocht worden! Leve de buurtbouwmarkt…

Burn out

Steeds opnieuw denk ik dat ik grenzen kan verleggen en kom keihard mijn burn out weer tegen. Vandaag heb ik zelfs officieel een heel jaar een burn out. Okay, het gaat iets beter dan een jaar geleden, maar stel je je er maar niet te veel van voor. Een vonkje blijdschap is zowaar af en toe mijn deel, maar ik moet helaas ook op de rem trappen bij een goede flow. Het is niet anders. Dat is mijn ervaring.

Nu op deze zomeravonden, geniet ik vanuit mijn bed van het lange licht. Heerlijk ramen en gordijnen open, lampje niet nodig en na eerste rustuurtje fijn appen met eega. Eega nog steeds op de revalidatieafdeling drie kilometer verderop. We hechten aan vaak en veel welterusten appen met de gekste emoticons. Zo gaan we gerust en veilig de nacht in.

Oef na weer zo’n zomeravond in bed, je kan het zowaar geluk noemen, eindelijk, kwam ik mezelf de volgende dag keihard tegen. Ik snapte er niets van! Ik was gelukkig geweest: hoe kan er dan zo’n knoerdharde hamer komen? Echt, ik kon het nergens vinden. Probeerde van alles, maar opnieuw was uren slapen de volgende dag overdag de sleutel. Helemaal N I E T S…

Meebewegen

Op zo’n moment heb ik het gevoel dat de zwaarte nooit meer overgaat. Kwestie van geen energie dus, na lang telefoongesprek met lieve ex-collega. Dat stelde me gerust.

Maar snappen doe ik het nog steeds niet. Bij blijdschap en geluk krijg je toch energie? Hoe kan dat met burn out zo anders zijn? Hoe kan die hamer zo meedogenloos en hard neerknallen? Na een heel jaar meebewegen en structuur in mijn dag moet ik er toch mee om hebben leren gaan?

Accepteren, zoals vaak wordt aangeraden? Nou ik kan verklappen: die zwaarte is heftig! Die is inktzwart. Al zal het nu alleen wonen zeker ook meespelen.

Benieuwd hoe dat gaat als eega straks thuiskomt: nog meer en vaker afknappen of juist meer rust van samen delen? Dat ik niet alleen hoef te geven en zorgen, maar ook terug ontvang? En ook voor eega: hoe gaan we daarin meebewegen…