Draaimolen

Mijn hoofd en ons leven lijken op een draaimolen nu. Eega is plotsklaps thuis, ZONDER nazorg, oftewel proefweekenden. Dat viel ons zeer rauw op ons dak. Zelf had ik een week ervoor doortastend een thuiszorginstelling gebeld, nadat de reguliere zorgbemiddeling van instelling en ziekteverzekering nul op hun rekest hadden gekregen. De thuiszorg is in deze vakantie- en coronatijd met personeelstekorten helemaal dichtgeslibd. Dramatisch dicht zelfs.

Tot mijn grote verbazing kreeg ik bij deze instelling thuiszorg voor een proefweekend. De verblijfsinstelling van eega ging er echter mee aan de haal: officiële documenten meldden ONTSLAG per direct. Er volgde een heksenketel aan telefoontjes plegen om overal steun te vragen. Maar het leverde niets op. Meneer moest maandag 8-8-22 echt weg uit de instelling. En de mensen aan wie we steun vroegen bleken voornamelijk op vakantie. Zelfs al onze huisartsen waren tegelijk weg.

Naar huis

Daar kwam eega met de rolstoeltaxi, waarin ook zijn nieuw verworven vrijheid werd vervoerd: zijn scootmobiel. Lieve overbuurman erachteraan, die eerder die week al vele malen tassen- en krattenvol had verhuisd. Want ja, eega had in de instelling zijn werkzaamheden noest hervat en had vele ordners boekhouding verzameld.

De chauffeur van de rolstoeltaxi die niet had begrepen dat én rolstoel én scootmobiel mee moesten. Hij wilde eega rustig opnieuw een uur laten wachten op een andere taxi. Overbuurman stak daar een stokje voor en nam zelf het heft ter hand, oftewel klapte de rolstoel in voor in zijn achterbak. Welkom in zorgland en dank voor de doortastende overbuurman.

Tijd bestaat niet meer

Tijd bestaat niet meer, meldde eega laatst zijn gevoel. Hij behoudt zo zijn goede humeur, maar nee zo kan ik het niet voelen. Tijd is kostbaar voor mij. Ik begin dus niet aan de hele opsomming van alles wat fout gaat en onnodig tijd en geld kost. Laat maar. Is bekend in zorgland maar niemand die van efficiency heeft gehoord. Tijd bestaat niet.

Maar er zijn ook helpende handen. Onverwachte helpers en zelfs 3 x bloemen.

Ik was verwezen en uit het veld geslagen met deze onverwachte ontslagwending. Eenmaal thuis was eega erg stil. We probeerden ons allebei aan te passen aan de nieuwe situatie. In ons huis vol wielen nu. Met het terugkerende best confronterende avondritueel. Na traplift moeizaam en dapper in trippelstoel, tanden poetsen, liggend uitkleden en zien hoe een stuk been ontbreekt. Hier had ik dus proefweekenden voor nodig gehad.

Een lotgenoot van eega is Hein van der Zande, van wie hij zijn interessante boekje ‘Belevenissen’ kreeg. Te bestellen via zijn e-mail: hvdzande@hotmail.com Hein noemt het heel prachtig zijn korte beentje. Die houden we erin. En er is zelfs een Stichting die Korter maar Krachtig heet. *Klik*

We gaan ons oriënteren als we tijd hebben. Want ja al bestaat tijd niet meer voor eega, in de praktijk hebben we er veel te weinig van in onze zorgdraaimolen!