Gisteravond was de tweede en laatste avond Schemerstad in Leiden. Het vijfde jaar. Het eerste lustrum. De ultieme beleving van een lange schemerende avond, zo eind mei. Net voor de langste dag. Jazeker met een spatje regen, maar dat deerde geen deelnemer.

De Apothekersdijk was bezaaid met mensen. Aan kaarten komen leek een hele toer met een superlange rij voor de kassa. Maar het liep lekker door.

Struikelend via een andere sloep dienden we onze boot te bereiken: de Liefde van Leiden. En ik steunde kennelijk zo hard op de schouder van een steunbiedende dame, dat ze bijna het water in kukelde. Excuses nog van hieruit. In grote open sloepen, wij zaten met z’n vijftigen klem, voeren wij met onze stoere schippersvrouw Roos, met ogen zoals alleen schippers hebben, als één van de eersten.

En vanaf dat moment was ik gegrepen door de schemering, het lekker buiten varen, en de gezellig keuvelende medepassagiers. De rondgedeelde saamhorige drankjes en hapjes werkten hier vast ook wel aan mee.

Er werd gewaarschuwd: “bukken”, bij te lage bruggen. Waar spontaan enkele vrouwen buitenlands klinkende jubeltonen uitten. En de echo minimaal was. De eerste stop was bij een leuk verwarrend stukje stomme film op de brug. En maar gissen met z’n allen, waar of wat we nu moesten zien. Tot de spotlights aangingen en er een Laurel en Hardy-achtig theaterstukje werd opgevoerd, inclusief de ratelende geluiden en stoppende beelden. Knap! Treurnis alom, zoals zo vaak kregen zowel de date als de ober de geliefde dame niet!

De soms wat dreigende lichtshow bij de Meelfabriek: wie trekt er eigenlijk aan de touwtjes? De twee totaal witte figuren deden het voor. Wij beleefden. Daarna plaspauze bij de Grote Beer en op het Arsenaalplein een amusante dump van een vrouw bij het vuilnis. Op kolderieke wijze aantrekkingskracht en vluchten uitgebeeld. Helaas de enige heer, met rode ballon, tussen de vijf vrouwen, legde het loodje. De anti-held.

De nachtelijke lampjes in Leiden kwamen tot leven en met prachtig tromgeroffel en vioolspel hoog in Molen de Put, werden we meegevoerd naar een nieuw stukje. Met grote witte hoeden en een ware witte “wolk” op het hoofd van de dame. Het was een hele toer te ontdekken hoe het in elkaar zat, maar achter de hoofdrolspeelster stond en liep iemand verstrengeld, die nog een andere dame op zijn schouders had.

Het vijfde en laatste stuk was voor mij een eye-opener. Met mijn rug naar mijn vroegere huis, een extra dimensie, beeldden twee dames met mitrailleurvuur en al uit hoe het voor de achterblijvende gezinnen is van uitgezonden soldaten. De boodschap kwam over.

Theater in de schemering en later duisternis buiten, varend in een sloep, is voor mij het bewijs dat elk moment het waard is geleefd  en beleefd te worden! Maar deze schemerende uurtjes in het bijzonder.