In ons volle wijkje valt sinds een weekje te parkeren! Ongekende luxe. En een bepaalde vrijheid waardoor er geen bonnen komen voor fout parkeren. De wegen rondom en in ons stadje zijn beduidend leger, je kunt zonder oponthoud de verwachte aankomst op het navigatiesysteem bereiken. Ik vind het een sport. Een sport die zelden bereikbaar is, maar wel in deze weken.

Met de uittocht is het regenweer in de ochtend veranderd in de hele dag zon. Dat zal ze leren die zonaanbidders naar verre landen. Gewoon heerlijk zonnige dagen in heel Nederland. Van mij mag het een maandje of wat gaan duren vanaf nu. Met af en toe ’s nachts een buitje voor de tuinen van ieder en opdat de boeren niet gaan klagen.

Onze poezen Mara en Lotte houden er nu een ander dagritme op na, want ze willen buiten profiteren van de zon. Uren languit. Als strandliggers de zon aanbiddend. Stranden die nu vast overvol zijn, maar zonder ons. Wij zijn meer winterstrandgangers.

Er hebben zich nog geen buren gemeld om op hun dieren te passen. Misschien mag ik dit jaar overslaan op te passen? Hoewel ik het niet erg vind.

Heerlijk: Nederland helemaal voor jezelf alleen. En een uitzicht nog op een reisje. Binnen Nederland uiteraard. Voor mij geen vakantiestress van rookvrije vliegtuigen, vreemd eten, uitputtende reizen, vreemde gewoontes, files en zoveel willen zien dat je dagen uit je doen bent. Stress is stress en daar hoort vakantiestress ook bij. Lekker behapbaar kijken naar de Hollandse koeien en kort zoeven naar je bestemming.

In een huisje, het kamperen ben ik ontgroeid. Ons nu lege wijkje gaan wij verlaten als de wijk weer bijna vol is met auto’s en mensen. Lang leve de Nederlandse vakantie! Wedden dat de zon hier blijft meewerken, als de eerste roodverbrande toeristen met buikloop terugkomen?